Του Θανάση Διαμαντόπουλου
Είχε στο διεθνές επίπεδο, πέραν του σύντομου φλερτ με τον Μελανσόν, ως εμβληματικό πολιτικό σύμμαχο τον Ιγκλέσιας. Πανηγυρίζει, ωστόσο, για το αποτέλεσμα των ισπανικών εθνικών εκλογών που σήμαναν τη συντριβή, ίσως και την αρχή του τέλους, του «συντρόφου», τον οποίον δεν έχει ακόμη αποκηρύξει…
Διακηρύσσει, μετά από μια περίοδο αμφιθυμίας, τη σχεδόν «γιανιτσαρική» πρόσδεσή του στο ευρωπαϊκό ιδεώδες και το ευρωπαϊκό άρμα, ταυτόχρονα όμως κρατάει στα της Βενεζουέλας φιλομαδουρική στάση, αντίθετη έως συγκρουσιακή με όλη σχεδόν την Ευρωπαϊκή Ένωση και γενικότερα τον Δυτικό κόσμο…
«Πυροβολεί» όπου βρεθεί και όπου σταθεί τους κληρονόμους, τους γόνους, τους κάθε λογής εκ γενετής προνομιούχους –σε βαθμό που να τους αμφισβητεί ακόμη και το δικαίωμα ισότιμης ενασχόλησης με τα κοινά-, αλλά συμπεριλαμβάνει στο ευρωψηφοδέλτιό του κυρία, η οποία δύσκολα θα μπορούσε να επικαλεσθεί ιδιότητά άλλη πλην αυτή της «θυγατρός». (Ίσως και της αμνήμονος ή της όχι ιδιαίτερα παρατηρητικής, επειδή επί μακρόν της διέφευγε ο θάνατος της μητέρας της ή έστω τον απωθούσε από τη μνήμη της)…
Πιθανότατα θεωρώντας πως η αλλαγή αντίληψης σε θέματα ευταξίας και νομιμότητας θα μπορούσε να του φέρει κάποιες ψήφους, αρχίζει πρόσφατα ολομέτωπη, οιονεί στρατιωτικής φύσεως, επίθεση κατά του όμορου ανεξάρτητου κράτους των Εξαρχείων. Την ίδια στιγμή, όμως, επίσης συμπεριλαμβάνει στο ευρωψηφοδέλτιό του τον «διπλωμάτη» Λάμπρου, αταλάντευτο οπαδό της ειρηνικής συνύπαρξης με το γειτονικό κρατίδιο και ειδικό στις κατευναστικές διαπραγματεύσεις με την πολιτική του ηγεσία…
Δρομολογεί πολιτική διεύρυνσης προς το πολιτικό κέντρο και τους οπαδούς της μετριοπαθούς-«αποδαιμονοποιημένης» αντιμετώπισης των «άλλων», ταυτόχρονα όμως διακηρύσσει όσο πιο κραυγαλέα γίνεται, και με πολλαπλούς συμβολισμούς, την απόλυτη ταύτισή του με τον σημαιοφόρο της αψύτητας, πιο σωστά με τον υπουργό που συγχέει σοσιαλισμό και τραμπουκισμό, χυδαιότητα και εκδικητικότητα, ανθρωποκεντρισμό και διωκτική διάθεση, ακόμη και προς ανάπηρους της αντιπέρα όχθης…
Προσπαθεί, παρά την πολιτική μετεξέλιξή του, να συνεχίσει να διακηρύσσει την αριστερή φύση και ταυτότητά του, δεν διστάζει ωστόσο να κατέβει στις ευρωεκλογές με προσωπικότητες οι οποίες γαλουχήθηκαν με τον ύμνο της χούντας και μέχρι τώρα είχαν ακολουθήσει σκληρά δεξιά προσωπική πολιτική διαδρομή…
Αν λοιπόν, με βάση όλα αυτά τα εξόχως χαρακτηριστικά της στάσης και της μέθης του, κάποιος ρωτούσε «υποδηλώνουν άραγε ευθυκρισία και πολιτική συνεκτικότητα ή νηφαλιότητα όλες αυτές οι κινήσεις;», εγώ από την πλευρά μου θα απαντούσα δια μιας άλλης ερώτησης: «Θα περιμένατε ευθυκρισία από τον άνθρωπο που μέχρι και με το ίδιο του το κόμμα έφτασε να συγκρουστεί, προκειμένου ο δημόσιος βίος της χώρας να μην στερηθεί των κοινοβουλευτικών υπηρεσιών και γνώσεων της κυρίας Ραχήλ Μακρή;»…
