Σήμερα, το μεταναστευτικό και προσφυγικό ζήτημα έχει ξεφύγει από τις όποιες ψευδο-ανθρωπιστικές του διαστάσεις και έχει πλέον μεταβληθεί ανοικτά σε ζήτημα οργανωμένης, από τον Ερντογάν και τις υπηρεσίες του, «εισβολής» στη χώρα. Την περιμέναμε στην υφαλοκρηπίδα της Κρήτης και μας ήλθε από τον Έβρο.
Έτσι επανατίθεται μετ’ επιτάσεως το ζήτημα της εγκατάστασης των κέντρων ελέγχου των μεταναστών και προσφύγων που εισέρχονται παράνομα στη χώρα. Διότι, όπως καταλαβαίνουμε, δεν είναι δυνατό πλέον να ανοίξει πάλι θέμα εγκατάστασής τους στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, όχι μόνο λόγω της πάνδημης αντίδρασης των κατοίκων, αλλά και γιατί έχουν πλέον γίνει απολύτως καταφανείς οι προθέσεις της Τουρκίας για την αλλοίωση της πληθυσμιακής σύνθεσης των νησιών. Επί πλέον, μετά την κινητοποίηση ολόκληρου του ελληνικού λαού και της ίδιας της Κυβέρνησης για την αποτροπή αυτής της ιταμής πρόκλησης, που χρησιμοποιεί τους μετανάστες ως πολιορκητικό κριό, δεν είναι εφικτή ούτε η δημιουργία κέντρων ελέγχου στην ηπειρωτική χώρα. Καταλαβαίνουμε ότι ο ελληνικός λαός βρίσκεται πλέον «στα κάγκελα» για το ζήτημα και οποιαδήποτε δημιουργία νέων κλειστών κέντρων είναι κυριολεκτικά ανέφικτη χωρίς νέες εμφύλιες συγκρούσεις.
Πριν από μερικούς μήνες, είχαμε τολμήσει να προτείνουμε ως μόνη εφικτή λύση, για να αποφευχθούν οι συγκρούσεις μεταξύ των Ελλήνων, τόσο στα νησιά όσο και στην ηπειρωτική Ελλάδα, την εγκατάσταση των κέντρων υποδοχής και ελέγχου σε μικρά νησιά, με λίγους κατοίκους ή και εντελώς ακατοίκητα. Τότε, αυτή η πρότασή μας συκοφαντήθηκε και λοιδορήθηκε ως «εγκλεισμός στα ξερονήσια». Εξάλλου, οι ίδιοι «ανθρωπιστές» επιστρατεύουν με ανίερο τρόπο και το προσφυγικό δράμα του μικρασιατικού ελληνισμού, για να το ταυτίσουν με τη σημερινή απειλή ενάντια στη χώρα μας, όπως έκανε πρόσφατα ο Παναγιώτης Κουρουμπλής. Δηλαδή, οι καταδιωγμένοι από το μαχαίρι του Τούρκου Έλληνες της Μικράς Ασίας και της Ανατολικής Θράκης θα πρέπει να νιώθουν ταύτιση με τους ξεριζωμένους ισλαμικούς πληθυσμούς που χρησιμοποιεί εναντίον της Ελλάδας και πάλι η Τουρκία η οποία θέλει πλέον να ολοκληρώσει ό,τι άρχισε το 1922!
Ιδιαίτερα όσοι προερχόμαστε από την Αριστερά διατηρούμε εικόνες και μνήμες από τις εξορίες των πατεράδων και των παππούδων μας – ο δικός μου πατέρας πέρασε αρκετά χρόνια της ζωής του στην εξορία, με τελευταία περίπτωση εκείνη της Γιάρου επί Χούντας. Οι εθνομηδενιστές εργαλειοποιούν μια αποτρόπαια μνήμη και εικόνα του εμφυλίου σχετικά με μια ριζικά διαφορετική πραγματικότητα. Διότι, εδώ, αναφερόμαστε σε κέντρα ελέγχου όσων εισέρχονται παράνομα στη χώρα και ο καλύτερος τρόπος για να γίνει αυτός ο έλεγχος, αν δεν θέλουμε κολαστήρια όπως εκείνο της Μόριας, ή βίαιες συγκρούσεις μεταξύ αστυνομίας και τοπικών πληθυσμών, είναι αυτά τα κέντρα να εγκατασταθούν σε σχετικά απομονωμένες περιοχές. Εξάλλου, μετά τη συμφωνία που έχει αποδεχτεί ο ΣΥΡΙΖΑ, όλοι εκείνοι οι μετανάστες των οποίων απορρίπτονται οι αιτήσεις ασύλου θα πρέπει να βρίσκονται σε νησιά, για να δεχτεί η Τουρκία τον επαναπατρισμό τους. Μέχρις ότου γίνει κάποια νέα συμφωνία με την Τουρκία, εξαιρετικά απίθανη σήμερα, αυτή θα βρίσκει πρόσχημα τη μεταφορά τους στην ηπειρωτική Ελλάδα για να μην επιτρέπει τον επαναπατρισμό τους.
Επομένως, η μοναδική λογική και εφικτή λύση είναι η εγκατάστασή τους σε κάποια από τα πολυάριθμα μικρά, αραιοκατοικημένα ή ακατοίκητα νησιά μας. Πολλά από αυτά βρίσκονται κοντά σε μεγαλύτερα νησιά ή στην ηπειρωτική Ελλάδα και σχετικά σχέδια, από όσο γνωρίζουμε, έχουν ήδη παραδοθεί στις κυβερνητικές αρχές. Εκεί θα ήταν δυνατή η κατασκευή, σε σύντομο χρονικό διάστημα, κέντρων ελέγχου, στα οποία να εξασφαλίζεται η τροφοδοσία και η ύδρευση και να μπορούν πολλοί από τους εργαζόμενους να πηγαινοέρχονται καθημερινά σε αυτά. Αυτά τα κέντρα μπορούν να κατασκευαστούν με τη συνδρομή και τον έλεγχο της ΕΕ, που έχει υπογράψει τις σχετικές συμφωνίες επαναπροώθησης με την Τουρκία, και του ΟΗΕ.
Με τη δημιουργία τους, πέραν του ότι θα πάψουν οι συγκρούσεις των αρχών με τους τοπικούς πληθυσμούς και θα ελέγχονται οι παράνομα εισερχόμενοι στη χώρα, θα δοθεί και ένα μήνυμα σε όλους ότι πλέον δεν είναι εφικτή η μετάβαση μέσω της Ελλάδας στην υπόλοιπη Ευρώπη και επομένως θα μειωθούν δραστικά και οι ροές και η εργαλειοποίησή τους από τον Ερντογάν και την τουρκική ΜΙΤ.
Κατανοούμε ότι η υλοποίηση ενός τέτοιου σχεδιασμού δεν θα είναι εύκολη. Διότι πολλοί καλοθελητές, Έλληνες και ξένοι, θα σπεύσουν να συκοφαντήσουν αυτή την πρόταση. Γι’ αυτό και από την κυβέρνηση, αρχικώς –κάτω και από την πίεση των ΜΚΟ και πολλών φιλανθρώπων με το αζημίωτο, που κερδίζουν πολλά χρήματα από το μεταναστευτικό χάος–, υπήρξε απόρριψη της σχετικής πρότασης. Πρότασης που μάλιστα είχε προταθεί και από υπευθύνους για το μεταναστευτικό και από βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας.
Εν τούτοις, είναι η μόνη εφικτή και πραγματοποιήσιμη πρόταση, και τον ρεαλισμό της κατέδειξαν περίτρανα τα πρόσφατα γεγονότα στα νησιά, καθώς και η επιχειρούμενη και καθοδηγούμενη από τους Τούρκους εισβολή. Γι’ αυτό και επανέρχεται σήμερα ανοικτά και στους κυβερνητικούς σχεδιασμούς. Ο υπουργός Μεταναστευτικής πολιτικής, Νότης Μηταράκης, δήλωσε την Κυριακή, 1η Μαρτίου, ότι πλέον η κυβέρνηση εξετάζει και αυτή την εκδοχή εάν την συμφωνήσουν οι νησιώτες. Διότι είναι πια προφανές ότι τα κλειστά κέντρα δεν μπορούν να γίνουν στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου χωρίς μεγάλες συγκρούσεις με τον τοπικό πληθυσμό, ενώ η τουρκική εισβολή έχει καταστήσει αδύνατη και την κατασκευή τους στην ηπειρωτική Ελλάδα. Κατέστη επομένως η τελευταία δύσκολη μεν αλλά εν τέλει πραγματοποιήσιμη λύση.
Για την ιστορία να θυμίσω στους «ανθρωπιστές» αντιφασίστες πως, για μας τους παλαιότερους, η «Μπουμπουλίνας» ήταν κάποτε μια λέξη που προκαλούσε απαίσιους συνειρμούς. Πράγματι, στην οδό Μπουμπουλίνας, στο μέγαρο του δωσίλογου Λογοθετόπουλου, ήταν εγκατεστημένο για πολλά χρόνια μετά την Κατοχή το κέντρο της ΚΥΠ, ενώ το διπλανό κτήριο φιλοξενούσε την Ασφάλεια και τη περιβόητη ταράτσα της, άντρο των βασανιστηρίων – όπως τα έχει περιγράψει ο Περικλής Κοροβέσης. Επομένως εγώ, που είχα κληθεί πολλές φορές, πριν τη δικτατορία, στην Ασφάλεια, και έχω περάσει τον Μάιο-Ιούνιο του 1967 ενάμιση μήνα από τη ζωή μου στα υπόγειά της, καθώς και δεκάδες χιλιάδες άλλοι που βασανίστηκαν απάνθρωπα, δεν θα έπρεπε να πηγαίνουν στο… Υπουργείο Πολιτισμού που σήμερα στεγάζεται στο κτήριο της ΚΥΠ! Εξάλλου, το ΚΚΕ, που δεν έχει σχετικές αναστολές, στέγασε στο κτήριο της ΚΥΠ, το οποίο είχε αγοράσει για ένα κομμάτι ψωμί, τα γραφεία της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας μετά τη δικτατορία! Σήμερα όμως «φρίττει» με τα «ξερονήσια».
