Η ερώτηση στον τίτλο μπορεί, επί της ουσίας, να είναι κενή νοήματος με την έννοια ότι στη Δύση, οι προϋποθέσεις για τη συμμετοχή στις εκλογές είναι πολύ συγκεκριμένες και οι σχετικοί περιορισμοί ελάχιστοι όμως είναι ένα από τα κεντρικά διλήμματα που αυτή την εποχή απασχολούν τις ΗΠΑ.
Όχι, αυτή τη φορά, αφορμή δεν είναι ο πρόεδρος Τραμπ αλλά στην κούρσα των προκριματικών εκλογών για τους Δημοκρατικούς και συγκεκριμένα, στην υποψηφιότητα του Μάικλ Μπλούμπεργκ, η οποία έχει αλλάξει δραματικά τους όρους του παιχνιδιού.
Ο Μπλούμπεργκ είναι 9ος στη λίστα με τους πλουσιότερους ανθρώπους στις ΗΠΑ και 12ος στη λίστα με τους πλουσιότερους ανθρώπους του πλανήτη κι ενώ έχει συνυπογράψει την καμπάνια «The Giving Pledge», η οποία ενθαρρύνει τους δισεκατομμυριούχους να δωρίσουν το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας τους σε φιλανθρωπίες (από τότε που την υπέγραψε έχει δώσει σε φιλανθρωπίες $8δισ), ο πλούτος του και όσα μπορεί να κάνει με αυτόν έχει γίνει κεντρικό θέμα στους Δημοκρατικούς.
«Είμαι παλαιομοδίτης. Πιστεύω στο “ένας πολίτης, μία ψήφος” όχι στους δισεκατομμυριούχους που αγοράζουν εκλογές», τουίταρε προ ημερών ο Μπέρνι Σάντερς.
Για την ώρα πάντως, ο Μπλούμπεργκ ξοδεύει πολλά και ειδικά στο facebook, όχι σε βάρος των αντιπάλων του Δημοκρατικών αλλά εναντίον του Ντόναλντ Τραμπ προσπαθώντας να τον εκτοπίσει, κυριολεκτικά, από την πλατφόρμα «ταίζοντας» δολάρια τους αλγόριθμους που ρυθμίζουν ποια ποστ και ποιες διαφημίσεις βλέπουν οι χρήστες του μέσου.
Μπορούν οι εκατομμυριούχοι να εξαγοράσουν ένα εκλογικό αποτέλεσμα;
Στις ΗΠΑ έχουν γίνει αρκετές μελέτες γι αυτό. Είναι πολύ ενδιαφέρον ότι το 2012 μια ομάδα δισεκατομμυριούχων προσπάθησε να εμποδίσει την επανεκλογή Ομπάμα επενδύοντας πολύ μεγάλα ποσά στην καμπάνια των Ρεπουμπλικανών αλλά δεν κατάφερε να ανακόψει το ρεύμα. Όμως, έκτοτε, «οι πλούσιοι» έχουν μάθει να παίζουν καλύτερα το παιχνίδι και δεν χρηματοδοτούν ευθέως μόνο προεκλογικές εκστρατείες αλλά δρουν σε πολλά και διαφορετικά επίπεδα και προτιμούν ομάδες πίεσης και think tank ανά θεματική ενότητα (σύστημα υγείας, εκτρώσεις, κλιματική αλλαγή κ.α.).
Φυσικά, το αποτέλεσμα των εκλογών επηρεάζεται από πλήθος «εξωγενών» παραγόντων, κυρίως από τη συγκυρία της εποχής και τα περίφημα «αιτήματα των καιρών» αλλά είναι σίγουρο ότι πλέον καταφέρνουν να επηρεάζουν σε βαθμό καθοριστικό την ατζέντα και ως εκ τούτου και τα «αιτήματα των καιρών».
Σε αυτο παιχνίδι δεν υπάρχουν καλοί και κακοί. Οι δισεκατομμυριούχοι στοιχίζονται και στις δύο πλευρές του πολιτικού φάσματος, άλλοι χρηματοδοτούν συντηρητικά και άλλοι προοδευτικά αιτήματα οπότε η ερώτηση στην οποία πρέπει να απαντήσουμε είναι αν είναι προς το συμφέρον του πολίτη, το πολιτικό τοπίο να το διαμορφώνουν άνθρωποι που δεν είναι σε θέση καν να διανοηθούν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα φτωχά και μεσαία στρώματα σ’ ένα πλανήτη που οι ανισότητες διευρύνονται όλο και περισσότερο.
Από ένα σημείο και μετά, όπου και να ανήκουμε ιδεολογικά, στους συντηρητικούς ή τους προοδευτικούς, βρισκόμαστε να συζητάμε αποκλειστικά τα θέματα που συγκινούν τους δισεκατομμυριούχους.
Δύσκολο να πειστεί κανείς ότι αυτό είναι προς το συμφέρον των πολλών.
Ποια είναι η λύση λοιπόν; Εμείς, δεν βλέπουμε άλλη λύση από την «κλασική συνταγή» της εμπλοκής σε προσωπικό επίπεδο, την οργάνωση σε συλλογικούς φορείς και φυσικά όχι αποκλειστικά σε κόμματα. Μιλάμε για έναν οργανωμένο ακτιβισμό «από τα χαμηλά», σε επίπεδο γειτονιάς. Ο μόνος τρόπος να ρυθμίζουμε εμείς, οι απλοί πολίτες, τις ζωές μας είναι να αναλάβουμε την ευθύνη τους.
