Η αντιεμβολιαστική παράνοια, που λαμβάνει ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις, εκτιμούμε ότι δεν πρόκειται να παραμείνει στα όρια της πανδημίας και ότι δεν πρόκειται να εκλείψει με το ξεπέρασμα της υγειονομικής κρίσης. Διογκώνεται δε ακόμα περισσότερο παρά τα καταλυτικά στατιστικά στοιχεία από το μέτωπο του θανάτων, όσον αφορά τα ποσοστά των μη εμβολιασμένων, που ξεπερνούν το 95%.
Αυτό το συνονθύλευμα σκοταδιστών, θρησκόληπτων, «ψεκασμένων», αντιδραστικών και «αντίφα» έχει πάψει να είναι γραφικό. Η ευκολία με την οποία προβάλλονται οι θέσεις αυτών των διαταραγμένων στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μαζί με την ευκολία υποβολής μηνύσεων εναντίον των λειτουργών της εκπαίδευσης και των ιατρών του εθνικού συστήματος υγείας, αλλά και την ευκολία λήψης δικαστικών αποφάσεων που οδηγούν μέχρι και σε εκταφές νεκρών από covid, δίνουν μια ψευδέστατη εικόνα των ορίων μέσα στα οποία κινείται μια δομημένη κοινωνία.
Δεν είναι δε τυχαίο ότι το σκόπιμο χάιδεμα των αυτιών του κινήματος των αντιεμβολιαστών από την αντιπολίτευση και η χλιαρή αντιμετώπιση του από την πλευρά της κυβέρνησης έχει οδηγήσει στο 46% αυτούς που έχουν άποψη κατά των εμβολιασμών, από το 30%, που καταγραφόταν πριν από δώδεκα μήνες.
Αντί να εφαρμοστεί ο ποινικός κώδικας σύμφωνα με τον οποίο όποιος παραβιάζει τα μέτρα που έχει διατάξει ο νόμος για να αποτραπεί η διάδοση μιας μεταδοτικής ασθένειας τιμωρείται με φυλάκιση και χρηματική ποινή αν από την πράξη μπορεί να προκύψει κίνδυνος μετάδοσης της ασθένειας σε αόριστο αριθμό ανθρώπων, ο όχλος αυτός εντελώς ανενόχλητος παρανομεί ευφραινόμενος.
Το αποτέλεσμα είναι να έχει δημιουργηθεί ένα ρήγμα αμφισβήτησης απέναντι στην ιατρική επιστήμη. Η άρνηση στον εμβολιασμό, στην αποδοχή ύπαρξης της πανδημίας και στα μέτρα κατά του covid δεν σταματά εδώ. Υπερβαίνει τα στενά υγειονομικά όρια και μετατρέπεται σε μοντέλο αμφισβήτησης κάθε νόμου του κράτους. Υιοθετείται μια μόδα αντίδρασης που απολαμβάνει τη στήριξη της ακροδεξιάς και της αριστεράς, που ψαρεύουν ψήφους παντού. Και όταν λέμε παντού, εννοούμε παντού.
Αυτή η μεγάλη δεξαμενή ανθρώπων, που το 2012 στην Πλατεία Συντάγματος αποφάσιζε για συνταγματικές συνελεύσεις, μούτζωνε τη Βουλή, έχοντας καταπιεί αμάσητη την «επαναστατικότητα» από τα τραπεζάκια των συνελεύσεων του Βαρουφάκη, του Τσακαλώτου, του Κατρούγκαλου και του Καζάκη· αυτή η μεγάλη δεξαμενή που χόρευε στις 25 Μαρτίου 2015 ντυμένη τσολιάδες και καραγκούνες μπροστά στη Βουλή, υπό το βλέμμα του κυβερνητικού εταίρου Πάνου Καμμένου, αλλά και στο Δημοψήφισμα του 2015, τιμώντας το υπερήφανο «ΟΧΙ», υπό τους ήχους των νταουλιών· αυτή η μεγάλη δεξαμενή ανθρώπων του κινήματος «Δεν πληρώνω», των «Ελλήνων Συνέλευσις» του Σώρρα, των «νεκρών» της ΕΡΤ, ξαναζωντάνεψε εμφανίζοντας και πάλι το αντικοινωνικό της προσωπείο, τη βαθιά άγνοια απέναντι στην πραγματικότητα, την εχθρότητα της απέναντι στην πρόοδο και την επιτυχία, την αριστεία και τον ορθολογισμό.
Το πρόβλημα είναι ότι αυτοί οι εξτρεμιστικοί μικρόκοσμοι δεν τιμωρήθηκαν ποτέ. Όχι για τις σκέψεις τους ή για τον λόγο τους. Ίσα - ίσα που τα βλακώδη και παρανοϊκά επιχειρήματα τους φιλοξενούνται νυχθημερόν «πρώτο τραπέζι πίστα» στις εκπομπές των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Δεν τιμωρήθηκαν ποτέ για την παραβατικότητα που επιδεικνύουν με ιδιαίτερη έπαρση, ως φορείς της υπέρτατης αλήθειας.
Ο πολτός των ιδεών αυτού του συνονθυλεύματος έχει δημιουργήσει ένα κίνημα που δύσκολα καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις. Η ανεξέλεγκτη οργή του απέναντι στους μηχανισμούς τους κράτους, με αφορμή την υγειονομική κρίση, βαίνει αυξανόμενη. Και με κάθε αφορμή ξεσπά.
Αποτελεί μια κινούμενη άμμο που ζει μέσα σε αντισυστημικές ονειρώξεις, σε θρησκόληπτο σκοταδισμό, σε ρατσιστικές και εθνικιστικές εξάρσεις και έχει δικούς της ορισμούς για την έννοια της Δημοκρατίας, της Δικαιοσύνης, του Συντάγματος. Μέσω των δημοσκοπήσεων φαίνεται ότι η πλειονότητα αυτών των ανθρώπων βρίσκεται γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ και από το κόμμα Βελόπουλου. Το πιθανότερο όμως είναι το αντικοινωνικό αυτό κίνημα να έχει διαβρώσει οριζόντια όλο το πολιτικό φάσμα.
Και αυτό θα το πληρώσουμε ακριβά όλοι μας, αφού για μια ακόμα φορά υπάρχει μεγάλο κομμάτι πολιτών που μέσα στην τρικυμία του πνεύματος και της ψυχής του δεν υπακούν στην τήρηση των νόμων, δεν σέβεται τους θεσμούς, αντιστρατεύονται την ομαλή λειτουργία της κοινωνίας, αποπειράται να αποδομήσει την οργανωμένη κοινωνία και της δομές της, πιστεύοντας ότι η δράση τους θα παραμένει για πάντα ατιμώρητη.
Τα άκρα, όπως είναι τα απομεινάρια της Χρυσής Αυγής, οι έμποροι των επιστολών του Ιησού Χριστού, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ιδεολογικά συγγενικές περιθωριακές ομάδες του αναμένουν να καρπωθούν για μια ακόμα φορά, μέσα στο κλίμα χάους και φόβου, πολιτικά οφέλη, εντάσσοντας μέρος αυτών των παραφρόνων στους ψηφοφόρους τους.
Όμως η κοινωνία βγαίνει τραυματισμένη διότι δεν αντέχει τον διχαστικό λόγο, την ίδια στιγμή που προσπαθεί να μπει σε τροχιά πλήρους ανάταξης από την υγειονομική και οικονομική κρίση.
Λίγο πριν στείλω το άρθρο στον αρχισυντάκτη παρακολούθησα έναν νομικό, πρώην υπουργικό στέλεχος της κυβέρνησης Τσίπρα - Καμμένου, να αναφέρεται στο «δικαίωμα ενός ασθενούς να πεθάνει», αμφισβητώντας τη διασωλήνωση όταν την επιβάλλουν οι γιατροί. Θα σχολιάσω το γεγονός λέγοντας ότι η αλίευση ψήφων μέσα από το βούρκο των ψυχικά διαταραγμένων και βαθιά αγράμματων είναι ανήθικη.
