Παιδιά ψυχραιμία. Τη λένε Ίνγκεμποργκ Μπέουγκελ, είναι Ολλανδή που την έχει αράξει στην αρχοντική και ακριβούτσικη Ύδρα. Όταν πάει σε συνεντεύξεις με υψηλή θεαματικότητα φορά κόκκινο καπέλο για να ξεχωρίζει. Της αρέσει να εκνευρίζει πρωθυπουργούς αποκαλώντας τους «ψεύτες» και να κακιώνει με τους γείτονες της Υδραίους που την καλημερίζουν καλοσυνάτα κάθε πρωί, λέγοντας τους από τηλεοράσεως «ρατσιστές» και «Χρυσαυγίτες».
Πρόκειται προφανώς για μια ιδιόρρυθμη περίπτωση, που δεν της πρέπει το καθολικό μας ενδιαφέρον. Ούτε για καλό, ούτε για κακό. Ούτε οργή της πρέπει με μηνύσεις, ούτε χλευασμοί και κοροϊδίες. Πώς να το πω; Αυτή ακριβώς την παράκρουση που πάθαμε όλοι μας ήθελε κι αυτή. Πολύ ευτυχισμένη είναι μ’ αυτόν τον κουρνιαχτό που σήκωσε. Ζάχαρη θα της φαίνεται τώρα το νησί. Ξέρετε τι είναι να ζεις πλουσιοπάροχα στην Ύδρα και να είναι και όλα τα φώτα στραμμένα πάνω σου; Ωραίο πράμα.
Η ίδια δε χρειάζεται καμιά απάντηση, ούτε καμιά νουθεσία. Εμείς οι Έλληνες πρέπει να μιλήσουμε στον εαυτό μας, ώστε να κοντρολάρουμε τις αντιδράσεις μας κάθε φορά. Είμαστε Ευρώπη, όχι βαθιά Ανατολή. Τι σημαίνει αυτό; Ότι αναγνωρίζουμε το δικαίωμα σε οποιονδήποτε να λέει τη γνώμη του, με τον τρόπο που επιθυμεί. Αν ήμασταν Ανατολή, πάει να πει Τουρκία ή Συρία ή Αφγανιστάν, πριν ολοκληρώσει την πρόταση της η κυρία θα βρισκόταν σ’ ένα μπουντρούμι. Όχι, εμείς ούτε είμαστε ούτε θέλουμε να είμαστε Ανατολή.
Ο Ευρωπαίος λοιπόν δεν παίρνει τον βούρδουλα και αρχίζει να κοπανά όποιον του μιλήσει, όσο άδικους κι αν θεωρεί τους ισχυρισμούς του. Αλλά επειδή είναι άνθρωπος που διαθέτει και γνώση και αυτοπεποίθηση, δίνει στον καθένα που ομιλεί, τη σημασία που του πρέπει. Αν ακούσει κάποια αλήθεια, την αξιολογεί. Κι αν ακούσει κάποια ψευτιά ή ανακρίβεια, μπορεί να αντιληφθεί τα κίνητρα που τα γεννούν και τα αποτελέσματα που παράγουν. Και αντιδρά αναλογικά, ποτέ υπερβολικά. Είναι κομμάτι του νομικού του πολιτισμού.
Ο δημοκρατικός Ευρωπαίος δεν έχει ούτε τα σφραγισμένα αυτιά του αυταρχικού και περίκλειστου ανατολίτη, αλλά ούτε τον κομπλεξικό επαρχιωτισμό του φτωχού συγγενή που βρέθηκε στα μέγαρα της πρωτεύουσας σαν ψάρι έξω απ’ το νερό. Ούτε το χέρι σηκώνει να αμολάει μπούφλες, ούτε καταντρέπεται ή φρίττει επειδή ένας τυχάρπαστος ξένος σήκωσε το φρύδι του κοιτάζοντας τον. Ο Ευρωπαίος, έστω και στη βαλκανική του εκδοχή, έχει στέρεα άποψη για τα πράγματα που τον αφορούν. Ξέρει αν πρέπει να διορθώσει κάποια πράγματα που ακούει, αλλά ξέρει και πότε πρέπει να τα πετάξει στα σκουπίδια ως απορρίμματα.
Κοντολογίς, μίλησε άσχημα για μας μια κάποια Ίνγκεμποργκ Μπέουγκελ, Ολλανδή με κόκκινο καπέλο. Ώχου και δε με νοιάζει, σιγά μη μας κάνει και ντα…
