Του Κώστα Μποτόπουλου
Υπήρξαν πολλές ατασθαλίες, παράνομες και ημιπαράνομες πράξεις, ακόμα και σκάνδαλα στη ζωή αυτής της κυβέρνησης. Κανένα όμως δεν συμπυκνώνει με τόσο εμβληματικό τρόπο τη νοοτροπία της ως συνόλου, ή ορισμένων στελεχών της, πάντα υπό επίσημη κάλυψη, όσο τα πρόσφατα γεγονότα που σχετίζονται με το πρόσωπο του αναπληρωτή υπουργού Υγείας.
Η σώρευση δυνητικά παράνομων, εξόφθαλμα μη ηθικών και πολιτικά αποδοκιμαστέων πράξεων είναι εντυπωσιακή. Ανακατεύονται, ελέγχονται και εκθέτουν τα ακόλουθα, αποδεδειγμένα και συχνά παραδεδεγμένα γεγονότα.
Πρώτον, η νομιμότητα της λήψης δανείου από το συγκεκριμένο πρόσωπο και από τη συγκεκριμένη τράπεζα (δεν είναι ασφαλώς άνευ σημασίας ούτε ότι το πρόσωπο αυτό είναι εν ενεργεία υπουργός, ούτε η προϊστορία της συγκεκριμένης τράπεζας σε σχέση με παρόμοιες χρηματοδοτήσεις): με ποιους μηχανισμούς, με ποιους όρους και με ποια δικαιολογία δόθηκε το δάνειο, αφού, όπως ξέρουν όσοι έχουν ελάχιστη έστω γνώση του τραπεζικού κόσμου, η έγκριση, ιδίως για φυσικά πρόσωπα, γίνεται με το σταγονόμετρο και δάνειο απλώς «για κάλυψη αναγκών» εδώ και πολλά χρόνια δεν υφίσταται.
Δεύτερον, η προσπάθεια εμπλοκής του ανώτατου παράγοντα του τραπεζικού συστήματος. Ακόμα και αν ήταν απλώς τυπική και ακόμα και αν δεν γινόταν γνωστή, και μόνη η προσπάθεια επικοινωνίας με τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος εκ μέρους κυβερνητικού στελέχους για υπόθεσή του, που βρισκόταν υπό έλεγχο από την Τράπεζα της Ελλάδος, θα συνιστούσε βαριά καταστρατήγηση της διάκρισης των λειτουργιών.
Τρίτον, η με κάποιο τρόπο μαγνητοφώνηση και διαρροή στον Τύπο (και πάλι το έντυπο στο οποίο έγινε η διαρροή έχει βαρύνουσα σημασία) της προσωπικής συνομιλίας, με έντονο άρωμα παραβίασης του άρθρου 370 Α του Ποινικού Κώδικα περί παραβίασης απορρήτου προφορικής επικοινωνίας. Και τέταρτον, η προσπάθεια άντλησης οφέλους από τη δημοσιοποίηση, που μπορεί να κυμαίνεται από την απλή δημοσιότητα ως τη χρησιμοποίηση σε διαδικασία δικαστικής διερεύνησης της υπόθεσης.
Απέναντι σε όλα αυτά, ο μεν εμπλεκόμενος υπουργός παραδέχθηκε την αίτηση και έγκριση δανείου, την ανεπάρκεια στοιχείων που να το δικαιολογούν και την επαφή με τον τραπεζικό επόπτη, η δε κυβέρνηση σιώπησε και λοιδόρησε, άρα κάλυψε. Κι όμως. Η προνομιακή μεταχείριση από τραπεζικό ίδρυμα κυβερνητικού στελέχους, και μάλιστα από τα πιο προβεβλημένα, έστω και για τους λάθος λόγους, καθώς και η προσπάθεια επηρεασμού του ανώτατου εκπροσώπου του θεσμού που έχει ως αποστολή να τον ελέγξει, συνιστούν κατάχρηση εξουσίας - και υπό την πολιτική και υπό τη νομική έννοια.
Η σειρά αυτή πράξεων, παραλείψεων και καλύψεων χτυπά την καρδιά του κράτους -του συγκεκριμένου κομματικού κράτους- και εκθέτει την κυβέρνηση ηθικά, θεσμικά και πολιτικά. Για πολύ μικρότερο παραστράτημα, τον προσπορισμό ισχύος από την ιδιότητά του, όχι ως υπουργού αλλά ως σωματοφύλακα του Προέδρου, στη Γαλλία η «υπόθεση Benalla» τράνταξε και συνεχίζει να τραντάζει το Μέγαρο των Ηλυσίων.
Κι εδώ κι εκεί, ευτυχώς, ο Τύπος έκανε το καθήκον του, δηλαδή αποκάλυψε. Εκεί το εμπλεκόμενο πρόσωπο απομακρύνθηκε και η Δικαιοσύνη ψάχνει. Εδώ το κουκούλωμα και τα τουίτ κυριαρχούν, ο υπουργός συνεχίζει ακάθεκτος, η Δικαιοσύνη κινήθηκε με τον τρόπο της και ελπίζεται να τον υπερβεί.
Το κείμενο αυτό θα μπορούσε να λέγεται «στην καρδιά του τέρατος». Αλλά η ζωή διδάσκει ότι τα γεγονότα είναι πολύ πιο εύγλωττα από τους χαρακτηρισμούς.
Αναδημοσίευση από τον Φιλελεύθερο Παρασκευής 22 Φεβρουαρίου
