Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Στη χώρα του Οιδίποδα και των Ατρειδών, η πολιτική είναι, περισσότερο από οπουδήποτε αλλού, ιστορία μεταξύ «υστερικών» φατριών και οι αναλυτές έχουν πολλή δουλειά. Η διάγνωση; Παράνοια και ναρκισσισμός. Εδώ και 40 χρόνια, το πολιτικό σύστημα, όπως και ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, λειτουργούν στα πλαίσια της παράνοιας.
Οι ιδέες των άλλων ερμηνεύονται ως συνωμοσίες, που καταγγέλλονται τακτικά στα μέσα ενημέρωσης, όπως ακριβώς και στις καφετέριες. Αυτό επιτρέπει να αποφευχθεί κάθε φαινόμενο αυτεπίγνωσης, αυτό-παρατήρησης και αυτοκριτικής. Σκηνικό κατάλληλο για έναν κόσμο αριστοφανικό. Γεμάτο παραβάσεις και λόγο άσχετο. Που προσπαθεί να δέσει με την υπόθεση αλλά χωρίς να το καταλάβουν οι θεατές. Είναι ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ. Πολύχρωμος και συναρπαστικός εν τη γενέσει και εν τη δημιουργία του...
Έχουμε να κάνουμε με κραυγαλέες περιπτώσεις που νομιμοποιούνται μέσα σε αναρίθμητους συμβιβασμούς τού μιντιακού και του πολιτικού συστήματος. Μιλάμε δηλαδή, για περιθωριακές συμπεριφορές «υπερβολικών» χαρακτήρων που αποκλίνουν από τη νόρμα της επικοινωνίας και σε κάθε άλλη περίπτωση δεν θα ήταν αποδεκτοί. Ο Πολάκης δίνει ρεσιτάλ αμετροέπειας, κυνισμού και προκλητικότητας. Οι υπόλοιποι όμως, τον καλύπτουν και τον δικαιολογούν, στο όνομα κάποιας αόριστης και αναπόδεικτης «εντιμότητάς» του. Ο ίδιος είμαι βέβαιος ότι πλέον δεν καταλαβαίνει τι λέει. Κινείται μάλλον στα όρια της παθολογίας, στην προσπάθειά του να αμυνθεί. Παρ'' όλα αυτά, κανείς εισαγγελέας δεν επεμβαίνει και υπάρχει ακόμα ένα μεγάλο μέρος του κόσμου που δεν αγανακτεί με τη συμπεριφορά του.
Απίστευτες καταστάσεις που θυμίζουν τον «Ρινόκερο» του Ιονέσκο. Το καθεστώς είναι πια γεγονός. Η γελοιότητα είναι διαβατήριο για την εξουσία, με την ανοχή των θεσμών και της ίδιας της κοινωνίας. Είσαι δικαστής και διαβάζεις για δάνεια και παράνομους διορισμούς αλλά δεν ιδρώνει το αυτί σου. Είσαι δημοσιογράφος και καλείς την Μεγαλοοικονόμου να σπάσεις πλάκα. Είσαι ψηφοφόρος και θα ξαναψηφίσεις οτιδήποτε λούμπεν και φαντεζί για να ικανοποιήσεις το κόμπλεξ σου μην τυχόν και εκλεγούν ανώτεροι από σένα στην εξουσία! Τον Βελόπουλο ας πούμε, επειδή πουλάει «αυθεντικές» επιστολές του Ιησού...
Αρκεί ο υποψήφιος να βγει στο μπαλκόνι με πολύχρωμα ρούχα, κραυγάζοντας την υστερία του και το πλήθος θα τον αποθεώσει. Πώς προέκυψε όλο αυτό; Από τη σοβαροφάνεια και τη συγκεκαλυμμένη «εγκληματικότητα» των προηγούμενων. Μια κοινωνία που έφτασε στον μηδενισμό και στην απαξίωση του πολιτικού συστήματος ανέχεται πλέον τα πάντα. Αρκεί να είναι ιδιαίτερα και φαιδρά. Διασκεδαστικά και δραματοποιημένα. Στο κάτω-κάτω, μιλάμε για τεράστια στρώματα εκτός παραγωγικής οικονομίας, ανενεργά και παθητικοποιημένα που εκλαμβάνουν την πολιτική ως θέαμα και όχι ως πράξη.
Άλλο ο ελεύθερος επαγγελματίας που καταστράφηκε από την πολιτική της κυβέρνησης και άλλο η άνεργη πτυχιούχος που ζει από τη σύνταξη της γιαγιάς της. «Συνηθίζει ο κόσμος, ξέρετε. Πλέον κανείς δεν εκπλήσσεται από τα στρατεύματα των ρινόκερων που διασχίζουν καλπάζοντας τους δρόμους. Οι άνθρωποι παραμερίζουν, τους αφήνουν να περάσουν και μετά συνεχίζουν τον περίπατό τους και συνεχίζουν τις δουλειές τους σα να μη συμβαίνει τίποτε.». Θυμίζω ότι ο Ευγένιος Ιονέσκο απεχθάνεται τον ιδεολογικό κομφορμισμό και σχολιάζει στα έργα του την άνοδο του φασισμού. Σε μια μουδιασμένη κοινωνία, ανίκανη να διαχειριστεί τον εαυτό της και κινδυνεύοντας να συνθλιβεί κάτω από το βάρος των επιλογών της...
