Με τα ελληνοτουρκικά κερδίζουμε χρόνο, περπατώντας στον δρόμο της οικοδόμησης εμπιστοσύνης! Είναι σίγουρα η πιο ασφαλής επένδυση στον ανασφαλή σύγχρονο κόσμο μας! Μπορεί κάποιοι να ονειρεύονται μεγάλες πολιτικές καριέρες, στήνοντας το αφήγημα του «τουρκοφάγου», αλλά – ευτυχώς- δεν τους «βγαίνει». Διότι είναι τελείως διαφορετικό να χαράζει κανείς τις κόκκινες γραμμές από το να ποντάρει στον πατριωτισμό των Ελλήνων για μικροπολιτικούς και μόνο λόγους. Αυτό το τελευταίο είναι επικίνδυνο. Και ανόητο!
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κάνει μέχρι σήμερα τα αυτονόητα και αυτά θα πρέπει να περιμένουμε ότι θα συνεχίσει να κάνει. Ένας ρεαλιστής πρωθυπουργός δεν θα μπορούσε να ανοίξει τα σύνορα στην Έβρο για να περάσουν στη χώρα εκατοντάδες χιλιάδες παράνομοι μετανάστες, όπως του ζητούσε τότε η νεολαία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Θα είχε προκληθεί χάος, το οποίο θα το είχε προκαλέσει ο αναθεωρητής γείτονας. Σίγουρα όχι γιατί εκείνη την ημέρα δεν είχε κάτι άλλο να κάνει. Ο Έβρος ήταν κομμάτι ενός ευρύτερου σχεδίου, όπως φάνηκε και στη συνέχεια.
Ούτε και θα μπορούσε o κ. Μητσοτάκης να υποχωρήσει στους λεονταρισμούς του Ερντογάν στην Ανατολική Μεσόγειο. Ήταν χρέος του απέναντι στην πατρίδα να αποκρούσει κάθε κίνδυνο, ακόμη και αν χρειαζότανε να ανοίξουμε την πόρτα του φρενοκομείου. Η διαφορά του Κυριάκου Μητσοτάκη από άλλους πρωθυπουργούς δεν είναι ότι ο Κυριάκος είναι πατριώτης και δήθεν οι άλλοι δεν ήταν. Ένας τέτοιος υπαινιγμός θα ήταν απαράδεκτος από κάθε άποψη. Ούτε και ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Η διαφορά είναι στην οπτική. Ο Κυριάκος δεν παρασύρθηκε από εισηγήσεις φοβισμένων συμβούλων, ότι θα μπορούσαμε να φτάσουμε με την Τουρκία στα άκρα. Γνώριζε ότι ίσως και θα έπρεπε να φτάσουμε εκεί. Ότι η μόνη μη αποδεκτή επιλογή θα ήταν η διαρκής υποχωρητικότητα που θα οδηγούσε σε μία βεβαία ήττα και μάλιστα χωρίς να πέσει μία σφαίρα.
Ο ρεαλιστής Κυριάκος Μητσοτάκης δεν άφησε να πάει χαμένη η ευκαιρία της Κωνσταντινούπολης. Όσο ευκαιρία αποδειχτεί στο μέλλον ότι ήταν. Όπως έχει δείξει ότι δεν θα υποχωρήσει απέναντι στον αναθεωρητισμό των γειτόνων, κατά τον ίδιο τρόπο δείχνει αποφασισμένος να μην κλείσει την πόρτα στην ειρήνη. Και η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν μεγάλες ευκαιρίες για τους δύο λαούς, αν και εφόσον οι πολιτικές ηγεσίες των δύο χωρών θελήσουν να οικοδομήσουν ένα κλίμα συνεργασίας.
Είναι αυτό εφικτό; Θα χρειαστεί να αλλάξει πολιτική η Τουρκία και να εγκαταλείψει τη ρητορική της. Εύκολο; Κάθε άλλο! Η Τουρκία έχει επενδύσει στη «γαλάζια πατρίδα» και στις διεκδικήσεις της στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο και θα ήταν αφελές να πιστέψει κανείς ότι θα άλλαζε πολιτική μέσα σε μία βραδιά. Ο Ερντογάν κάθισε στο τραπέζι επειδή δεν βρήκε διέξοδο για να πετύχει τους στόχους του. Και αυτό συνέβη όχι επειδή δώσαμε κάποιο τηλεοπτικό σόου, αλλά διότι υπάρχει ένας υπεύθυνος πρωθυπουργός που εκμεταλλεύτηκε κάθε δυνατότητα που του παρουσιάστηκε.
Πόσο αισιόδοξοι μπορούμε να είμαστε για το μέλλον; Η Τουρκία είναι μία μεγάλη χώρα. Μπορεί να εξελιχτεί σε έναν σημαντικό οικονομικό εταίρο. Αλλά αυτό δεν εξαρτάται από εμάς. Εξαρτάται από την ίδια την Τουρκία και πως αντιλαμβάνεται τη θέση της στον κόσμο. Εμείς συνεχίζουμε τη δουλειά μας: Ενισχύουμε τις στρατηγικές μας σχέσεις με άλλες χώρες και την αμυντική μας θωράκιση. Είναι γνωστό ότι αν θέλεις να διαφυλάξεις την ειρήνη, πρέπει να προετοιμάζεσαι για πόλεμο. Την ίδια ώρα, όμως, προσπαθούμε να πείσουμε τους πάντες ότι ο δρόμος της οικονομικής συνεργασίας είναι ο καλύτερος για όλους τους λαούς της περιοχής.
Θανάσης Μαυρίδης
