Μέχρι σήμερα δεν είχα μεγαλύτερη στεναχώρια από το κλείσιμο της εφημερίδας «Φιλελεύθερος». Οπότε καταλαβαίνω απόλυτα τους ανθρώπους της Αυγής. Λένε ότι το χαρτί πεθαίνει. Για μας τους ανθρώπους που μεγαλώσαμε στο μελάνι κάθε λουκέτο εφημερίδας μας πονάει. Με 750 αναγνώστες η συζήτηση για το κλείσιμο της Αυγής. Με 900 και κάτι το κλείσιμο του καθημερινού Φιλελεύθερου. Τι λέτε σύντροφοι; Κάνουμε μια Αυγή του Φιλελευθερισμού για να δούμε αν έχουμε -ακόμη- ελπίδα;
Πώς σας φαίνεται να αγοράζει κάποιος μια εφημερίδα στο περίπτερο και οι πρώτες 20 σελίδες από τη μία πλευρά να είναι ο Φιλελεύθερος και οι άλλες 20 από την άλλη πλευρά η Αυγή; Ναι, δύο «αντίπαλες» ιδεολογικά εφημερίδες σε συσκευασία μιας! Αν μη τι άλλο θα ήταν μια παγκόσμια πρωτοτυπία. Κάτι εντελώς ασυνήθιστο. Μια απελπισμένη προσπάθεια κάποιων ανθρώπων να σώσουν τον έντυπο Τύπο και τα όνειρά τους; Ίσως! Θα ρωτήσετε αν γίνονται αυτά τα πράγματα. Πολύ φοβόμαστε ότι θα χρειαζόντουσαν να ενσωματωθούν κι άλλοι τίτλοι σε ένα τέτοιο εγχείρημα για να μπορεί αυτό να είναι βιώσιμο. Μία εφημερίδα δεν βγαίνει ούτε με 700, ούτε με 1700 φύλλα την ημέρα. Χρειάζεται περισσότερα από 5.000 φύλλα για να μπορεί να αναπνέει.
Η πρόταση δεν είναι ένα παίγνιο. Ισχύει! Αν και εφόσον οι σύντροφοι της άλλης όχθης αποφασίσουν ότι είναι έτοιμοι για ένα ιστορικό πείραμα, εμείς είμαστε διατεθειμένοι να αναλάβουμε το ρίσκο που μας αναλογεί. Αν δεν υπάρχουν 5.000 αριστεροί αναγνώστες για να δώσουν ένα ευρώ την ημέρα για να διαβάσουν την Αυγή και άλλοι 5.000 κεντροδεξιοί για να αγοράσουν τον Φιλελεύθερο, ίσως υπάρξουν 5.000 αφυπνισμένοι αναγνώστες που θα θελήσουν να σώσουν μία εφημερίδα … δύο όψεων στο περίπτερο.
Και γιατί να θελήσει ο κόσμος να σώσει μία εφημερίδα στην εποχή του διαδικτύου; Η απάντηση είναι ότι πρόκειται για δύο διαφορετικά πράγματα. Μήλα και πορτοκάλια! Καλό είναι το internet, αλλά ο έντυπος Τύπος είναι κάτι διαφορετικό. Όπως διαφορετικό είναι να διαβάζει κανείς ένα βιβλίο στο tablet και διαφορετικό να το διαβάζει στο χαρτί. Να γυρίζει σελίδα – σελίδα. Και ναι μεν η διεθνής τάση είναι σε βάρος του έντυπου Τύπου, αλλά στην Ελλάδα το πράγμα έχει παραγίνει. Υπάρχει χώρος για καλές εφημερίδες. Έτσι πιστεύουμε, αν και προς το παρών «τρώμε» την μια ήττα πίσω από την άλλη…
Πήραμε την απόφαση να κλείσουμε τον Φιλελεύθερο επειδή η εφημερίδα δεν ήταν βιώσιμη. Προσπαθήσαμε να την κρατήσουμε ως εβδομαδιαία έκδοση και για μία στιγμή φάνηκε να τα καταφέρνουμε, αλλά ο κορονοϊός «σκότωσε» και τις τελευταίες ελπίδες μας. Η πανδημία έφερε νέα κατρακύλα στην κυκλοφορία και έτσι το εγχείρημα έγινε μη βιώσιμο. Επίσης, δεν πετύχαμε τον στόχο για … 5.000 συνδρομές. Τα πήγαμε λίγο καλύτερα από τους συντρόφους της Αυγής και πιάσαμε κοντά στους 1.500 συνδρομητές. Και πάλι ήμασταν μακριά από τον στόχο. Και έτσι πήραμε την πικρή απόφαση να βάλουμε ένα τέλος, πριν μπούμε στην περιπέτεια να χρωστάμε σε εργαζόμενους και προμηθευτές.
Σύντροφοι! Μπορεί να κρίνετε ότι είναι υπερβολική η πρόταση της κυκλοφορίας δύο εφημερίδων σε μία συσκευασία. Κάποιους μπορεί και να τους τρομάζει η καθημερινή αντιπαράθεση ιδεών στο ίδιο φύλλο. Μπορεί στο τέλος να είναι και μια κακή ιδέα. Αν δεν σας αρέσει πετάξτε τη στα σκουπίδια! Κάντε, όμως, μια πραγματική προσπάθεια να σώσετε την καθημερινή έκδοση της Αυγής. Μην υποχωρήσετε από τη χθεσινή σας απόφαση. Η κυκλοφορία μιας εφημερίδας ξεπερνάει κατά πολύ τα στενά όρια μιας πολιτικής αντιπαράθεσης και αγγίζει θέματα που αφορούν αυτή την ίδια τη Δημοκρατία.
Θανάσης Μαυρίδης
