Του Μάνου Στιβακτάκη*
Η Αριστερά παγιδεύει το ακροατήριό της υποσχόμενη με την πολιτική της την επίτευξη κάποιας ισότητας. Ισότητα που συνήθως δεν την πετυχαίνει. Και όταν την πετύχει, αυτή τείνει προς την εξαθλίωση. Μήπως τελικά θα μπορούσαν να διδαχθούν από τους καπιταλιστές του ΝΒΑ πώς επιτυγχάνεται η ισότητα με παράλληλη πρόοδο για όλους: Συλλόγους, αθλητές, εργαζόμενους που σχετίζονται με το άθλημα κτλ;
Ας δούμε τι απλό κάνει το ΝΒΑ με εντυπωσιακή επιτυχία.
Το ΝΒΑ έχει ίδιους κανόνες για όλους. Πουλάει ένα προϊόν με βασικό χαρακτηριστικό ποιότητας τον ανταγωνισμό. Ορίζει ένα όριο προϋπολογισμού, το γνωστό salary cap, όριο που όλοι έχουν τα έσοδα για να το καλύψουν, με σοβαρά αντικίνητρα σε όσους το υπερβαίνουν. Ανταμείβει έτσι αυτούς που κάνουν σωστή διαχείριση, με έσοδα που προέρχονται από το ίδιο το άθλημα, και όχι τυχόν ολιγάρχες που με πακτωλό χρημάτων, θολής προέλευσης, μπορούν να αγοράζουν την επιτυχία. Συντηρεί έτσι έναν ανταγωνισμό που δεν συναντάμε σε άλλες λίγκες, προς τέρψη των θεατών. Οι τελευταίοι της βαθμολογίας κερδίζουν συχνά τους πρωτοπόρους. Οι ιστορικοί Knicks της Νέας Υόρκης σήμερα είναι ουραγοί αλλά σχεδιάζουν την αντεπίθεσή τους και είναι πολύ πιθανό να πάρουν το πρωτάθλημα πολύ σύντομα.
Το ΝΒΑ έχει ανοικτά σύνορα. Δέχεται με χαρά -και με καλά συμβόλαια- όλους τους άξιους μπασκετμπολίστες από όλον τον κόσμο. Διαφημίζει μάλιστα με υπερηφάνεια την καταγωγή τους, ανοίγοντας νέες αγορές στις χώρες από όπου προέρχονται. Το ΝΒΑ δεν δίστασε να αντιταχθεί στον πρόεδρο Trump όταν έκλεινε την είσοδο σε ανθρώπους που γεννήθηκαν σε μουσουλμανικές χώρες, φροντίζοντας να κάνει τα πάντα για να μην υπάρξει πρόβλημα σε κανέναν αθλητή. Το ΝΒΑ ταξιδεύει συχνά στο εξωτερικό, οι ομάδες του δίνουν φιλικούς αλλά και κανονικούς αγώνες σε χώρες όπως το Μεξικό, η Κίνα, η Αγγλία, κ.α. Έχοντας καταφέρει να μετατρέψει το άθλημα σε παγκόσμια γιορτή.
Το ΝΒΑ σέβεται τον πελάτη που είναι ο θεατής και ο τηλεθεατής. Οι φίλοι των φιλοξενουμένων όχι μόνο μπορούν να φοράνε τη φανέλα της ομάδας τους στην έδρα του αντιπάλου χωρίς να κινδυνεύουν, αλλά οι γηπεδούχοι μπορεί να διοργανώνουν φιέστες στα time outs προς τιμήν τους. Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε στη Βοστώνη χορευτικά συγκροτήματα της Ελληνικής παροικίας, στον αγώνα όπου οι Έλληνες επεφημούν τον δικό μας Giannis, αντίπαλο των τοπικών Celtics.
Τελικά, οι ίσες ευκαιρίες για όλους, η ανοικτή κοινωνία, το άνοιγμα των αγορών είναι συνταγή επιτυχίας. Η αξία των ομάδων καλπάζει, το salary cap αυξάνεται αφού αυξάνονται τα κέρδη και τα προς διάθεση ποσά, οι αθλητές αμοίβονται όλο και καλύτερα, τα μικρά συμβόλαια είναι πλέον πολλαπλάσια του συμβολαίου που είχε ο μεγάλος Michael Jordan πριν δύο δεκαετίες. Δεν υπάρχουν φτωχοί για τους οποίους πρέπει να ληστέψουμε τους πλούσιους. Και βέβαια, οι πρωταθλητές δεν βγαίνουν με κλήρωση όπως οι σημαιοφόροι στα σχολεία μας, αλλά με σκληρή δουλειά. Απλά μαθήματα από το ΝΒΑ για την Ελληνική Αριστερά...
*Ο κ. Μάνος Στιβακτάκης είναι μέλος της Μόνιμης Γενικής Συνέλευσης της Φιλελεύθερης Συμμαχίας
