Του Αντώνη Πανούτσου
Η σύλληψη των δύο ελλήνων στρατιωτικών δεν ήταν ένα «παραμεθόριο επεισόδιο» όπως το αποκάλεσε από τις Βρυξέλλες ο Πάνος Καμμένος. Από τότε που η τουρκική περίπολος συνέλαβε τους έλληνες στρατιωτικούς αντί να τους δείξει με ένα νεύμα ότι έχουν περάσει στην λάθος, από τότε που κρατήθηκαν με χειροπέδες στις φυλακές της Αδριανούπολης, ήταν εσκεμμένη πρόκληση.
Η συνέχιση της κράτησης των δύο ελλήνων δεν ήταν απόφαση της τουρκικής δικαιοσύνης παρά την θέληση της τουρκικής κυβέρνησης, όπως άφησε να εννοηθεί στις δηλώσεις του ο Καμμένος. Ένας πρωθυπουργός όπως ο Erdogan, που έχει απολύσει μερικές χιλιάδες δικαστές για να ελέγξει τη Δικαιοσύνη, δεν περιμένει να δει τι θα αποφασίσει ένα επαρχιακό δικαστήριο.
Το επεισόδιο στις Καστανιές ήταν «ένα θέμα το οποίο αφορά και τις σχέσεις ΕΕ - Τουρκίας» όπως είπε ο Καμμένος. Εν μέρει όμως. Αφού η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν προσκάλεσε τον Erdogan στην Ελλάδα ξεκινώντας το ντόμινο των εξελίξεων.
Η σύλληψη των δύο στρατιωτικών δεν ήταν απλό μεθοριακό επεισόδιο, δεν ήταν αποτέλεσμα απόφασης επαρχιακού τουρκικού δικαστηρίου ή ευρωπαϊκό θέμα που αφορά και την Ελλάδα. Ήταν αφορμή για να βγουν συμπεράσματα.
Πρώτον, ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να στηρίζεται στη Ρωσία, στην Κίνα, στον τρίτο κόσμο, στη Βενεζουέλα, στην Κούβα ή όποια άλλη χώρα αναφερόταν στις ιδεοληψίες του ΣΥΡΙΖΑ πριν αναλάβει την κυβέρνηση. Η μόνη σύμμαχος που έχει η Ελλάδα είναι η «ανίκανη να διαχειριστεί την οικονομική κρίση Ευρωπαϊκή Ένωση… κάτω από την κοντόφθαλμη γερμανική ηγεμονία», όπως έλεγε για την ΕΕ το 2014 ο Τσίπρας, από την οποία τώρα περιμένουν να βοηθήσει στην λύση της ελληνοτουρκικής κρίσης.
Δεύτερον, ότι είναι κομμάτι βαρύ να ρίχνεις λάσπη στην αντιπολίτευση και μετά να πρέπει να συνεργαστείς μαζί της σε εθνικά θέματα. Είναι θράσος να έχεις βασίσει την πολιτική σου στο «εμείς ή αυτοί» και μετά να ζητάς από τους μενουμευρώπηδες, τους γερμανοτσολιάδες, τους «πληρωμένους από την Novartis», να μετάσχουν σε ένα κοινό εθνικό αγώνα.
Τρίτον, το when the going gets tough, the tough gets going είναι η φράση που ισχύει στην περίπτωση του Πάνου Καμμένου. Ο Καμμένος έδειξε ότι δεν είναι και τόσο σκληρός. Ο άνθρωπος που φώναζε στην αντιπολίτευση «στα τέσσερα», που θα έκανε Κούγκι την Ευρώπη αμολώντας χιλιάδες τζιχαντιστές, που έκανε επιδρομές με ελικόπτερα και φόρεσε όλες τις στολές όταν ξέσπασε η κρίση, εξαφανίστηκε. Αφήνοντας τον ατσάλινο Φώτη Κουβέλη να πηγαίνει στις συσκέψεις με τον ίδιο να βρίσκεται στις Βρυξέλλες.
Τέταρτον ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε το θανάσιμο λάθος στην επικοινωνία. Όταν ο Jacques Rogge ήταν πρόεδρος της Επιτροπής Ολυμπιακών Αγώνων και έβλεπε ότι οι αγώνες της Αθήνας του 2004 πάνε κατά διαβόλου, σε δηλώσεις του έξω από την αίθουσα της συνεδρίασης είχε πει «υπάρχουν προβλήματα που όμως θα ξεπεραστούν». Η δήλωση έκανε τους έλληνες παράγοντες να αναθαρρήσουν. Μέχρι να ξαναμπούν στην αίθουσα και ο Rogge να πει «Αυτά που είναι για έξω δεν είναι για μέσα και αυτά που είναι για μέσα δεν είναι για έξω». Ο ΣΥΡΙΖΑ των ερασιτεχνών της επικοινωνίας έμπλεξε τα μέσα με τα έξω. Πίστεψε ότι «Οι ανοιχτοί δίαυλοι επικοινωνίας» στους οποίους είχε αναφερθεί ο Τσίπρας, «η επίσκεψη του Tayyip Erdogan που σηματοδοτεί μια πρόοδο στις ελληνοτουρκικές σχέσεις» που είχε γράψει το Spiegel, τα «έξω» δηλαδή, ήταν η πραγματικότητα. Η σύλληψη στις Καστανιές ήταν τα «μέσα». Και ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα που είχε φτιαχτεί μόνο για τα «έξω», δέχτηκε ότι χωρίς βοήθειες είναι αδύνατον να αντιμετωπίσει την κρίση.
