Ήμουν από αυτούς που είχαν υποστηρίξει ότι η ίδρυση πανεπιστημιακής αστυνομίας ήταν ένα περιττό βάρος για τους φορολογούμενους και ήταν και καταστατικά λάθος γιατί η πανεπιστημιακή κοινότητα, μέλη ΔΕΠ και φοιτητές, δεν μπορούσε να απαλλαγεί από την υποχρέωση να καλεί την αστυνομία κάθε φορά που οι περιστάσεις το απαιτούν.
Έκανα λάθος.
Τελικά, είχαν δίκιο όσοι επέμεναν ότι ο λόγος που ζητούσαν την ίδρυση σώματος πανεπιστημιακής αστυνομίας δεν ήταν για να απαλλαγούν από τις ευθύνες τους ή για να μην «εκτεθούν» στις φοιτητικές παρατάξεις της αριστεράς που εκλογικεύουν και ενίοτε υποθάλπουν τη βία στα Πανεπιστήμια αλλά γιατί όσες φορές έχουν επιχειρήσει να ζητήσουν τη βοήθεια της ΕΛΑΣ εκείνη δεν ανταποκρίθηκε.
Όλα τα παραπάνω αποδείχθηκαν περίτρανα προχθές το απόγευμα, στο επεισόδιο ξυλοδαρμού του φοιτητή του Οικονομικού Πανεπιστημίου ο οποίος ενημέρωσε τον πρύτανη του ιδρύματος Δημήτρη Μπουραντώνη ο οποίος και αρνήθηκε να καλέσει την Αστυνομία και όταν η Αστυνομία ειδοποιήθηκε από τον ίδιο τον φοιτητή απλώς δεν εμφανίστηκε.
Η κυβέρνηση έχει να εξηγήσει σε όλους μας πολλά.
Πρώτον, γιατί δεν εφαρμόζεται ο νόμος που ψηφίστηκε το καλοκαίρι του 2019 και όλοι στηρίξαμε με πάθος. Γιατί η Αστυνομία δεν εμφανίζεται όταν την καλούν μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας; Έχουν περάσει δύο ολόκληρα χρόνια από την ψήφιση του νόμου, έχει κληθεί ποτέ η ηγεσία της ΕΛΑΣ να δώσει εξηγήσεις; Η κυβέρνηση που είναι η μόνη που εκτίθεται έχει ζητήσει ποτέ το λόγο για την άρνηση οργάνων της πολιτείας να εφαρμόσουν ένα νόμο;
Δεύτερον, η κυβέρνηση αποφάσισε να νομοθετήσει την πανεπιστημιακή αστυνομία μετά από εκτενή και έντονο δημόσιο διάλογο όπου και ακούστηκαν όλες οι απόψεις. Γιατί δεν ήταν έτοιμη να εφαρμόσει το νόμο; Ακούγεται ότι είναι βέβαιο ότι ο νόμος θα καταπέσει στο ΣτΕ. Είναι δυνατόν η κυβέρνηση να ψήφισε τόσο κακογραμμένο νόμο;
Από όσα έχουμε γράψει μέχρι σήμερα για το θέμα θα επιμείνουμε σε τούτο: η αντιμετώπιση της βίας και της ανομίας στα πανεπιστήμια είναι πρωτίστως υπόθεση της ίδιας της πανεπιστημιακής κοινότητας αφού ουκ ολίγα μέλη της μέχρι και αρθρογραφούν ανοιχτά υπέρ της πολιτικής βίας και στηρίζουν ανοιχτά τις διάφορες ομάδες χούλιγκαν που παριστάνουν τις φοιτητικές παρατάξεις.
Κατ' επέκταση η ανομία στα Πανεπιστήμια είναι και υπόθεση ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας που αποδέχεται τη βία ως τρόπο πολιτικής δράσης. Όσο μεγάλα συστημικά, κυβερνητικά κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ αποδέχονται, εκλογικεύουν και στέργουν την πολιτική βία, όσο η Νέα Δημοκρατία δεν εξοβελίζει όσους εκλογικεύουν τον ακροδεξιό εξτρεμισμό, η κοινωνία θα εμφανίζεται ανεκτική απέναντι σε κάθε λογής τραμπούκους που έχουν να αφηγηθούν μια ελκυστική ιστορία για το πόσο καταπιεσμένοι και αδικημένοι είναι οπότε έχουν το δικαίωμα να ξυλοφορτώνουν εμάς τους υπόλοιπους.
Στο μεταξύ όμως υπάρχει και μια κυβέρνηση που έχει ψηφιστεί με την εντολή να πολεμήσει την ανομία ή έστω να το προσπαθήσει συστηματικά και οργανωμένα. Αυτή, τελικά, τι κάνει;
