Ο πιο σκληρός, ο πιο αδυσώπητος εχθρός αυτής της κυβέρνησης είναι ο ίδιος ο εαυτός της. Ο Αλέξης Τσίπρας μετέτρεψε έναν περίπατο σε μαραθώνιο. Αυτή είναι οπωσδήποτε μία πρώτη εικόνα. Η Αριστερά κατόρθωσε να πάρει την εξουσία έχοντας απέναντι της έναν διαλυμένο και φοβισμένο αντίπαλο. Η Δεξιά έψαχνε να βρει τα πατήματά της, ενώ το ΠΑΣΟΚ έμοιαζε με το κόμμα των Κυνηγών. Υπαρκτοί μεν, αναξιόπιστοι πολιτικά δε.
Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν ήδη πρωθυπουργός, πριν ο Αντώνης Σαμαράς προσφύγει στις κάλπες. Ο Αλέξης ήταν ο αγαπημένος του ελληνικού κεφαλαίου. Των λίγων οικογενειών που έχουν επιβάλει στην χώρα έναν μεσαιωνικού τύπου οικονομικό σύστημα που μόνο κατ΄ ευφημισμό μπορεί να το πει κανείς καπιταλισμό.
Εκλεκτοί κύριοι και κυρίες της μεγαλοαστικής τάξης προσπάθησαν σκληρά να φέρουν τον Αλέξη στην εξουσία. Ήταν ο δικός τους Αλέξης. Λίγο διαφορετικός από εκείνον που λάτρεψαν τα πλήθη στις πλατείες. Του έβγαλαν εφημερίδες, του πρόσφεραν προσβάσεις στην Δικαιοσύνη, στον στρατό, σε ξένες πρεσβείες. Η σημαντικότερη υπηρεσία που του πρόσφεραν, όμως, είναι ότι του άνοιξαν δίαυλο επικοινωνίας με ένα κομμάτι του αμερικανικού κατεστημένου. Αν η Χίλαρι είχε κερδίσει τις εκλογές, ο Αλέξης Τσίπρας θα πατούσε καλύτερα στα πόδια του…
Και κέρδισε τις εκλογές. Κι όχι μόνο αυτές. Τα πήρε όλα! Μαζί με την κυβέρνηση την Προεδρία της Δημοκρατίας και μία ολόκληρη πτέρυγα του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αυτή δεν ήταν νίκη, δεν ήταν μία απλή ρεβάνς. Ήταν ένας αληθινός θρίαμβος.
«Θα κυβερνούμε για τα επόμενα είκοσι χρόνια», έλεγε τότε σε συνεργάτες του και φίλους ο συγκυβερνήτης στην αμαξοστοιχία της δυστυχίας Πάνος Καμμένος. Κι είχε δίκιο! Διότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν είχε αντίπαλο. Το επόμενο βήμα ήταν ο έλεγχος του Τύπου, η πλήρης κατάληψη του κράτους. Κι επέμεναν πολύ σε αυτά…
Απόλυτος έλεγχος στο εσωτερικό, απεριόριστη υποστήριξη στο εξωτερικό. Ποιος περίπατος; Η μάχη είχε ήδη κριθεί.
Είχε; Τον Ιανουάριο του 2016 σημειώνεται μία μεγάλη έκπληξη. Ύστερα από έναν χρόνο απόλυτης κυριαρχίας των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην ελληνική πολιτική σκηνή, ο Κυριάκος Μητσοτάκης κάνει την έκπληξη και κερδίζει στις εσωκομματικές εκλογές της Νέας Δημοκρατίας. Ήταν η πρώτη πράξη αντίστασης ενός κόσμου που ένιωθε ότι κάτι έπρεπε να κάνει. Για πρώτη φορά στην Κεντροδεξιά δημιουργήθηκε έναν πολιτικό ρεύμα με την λογική της αντίστασης και όχι της εξασφαλισμένης νίκης στις επόμενες εκλογές. Μέχρι τότε μόνο η Αριστερά είχε το «προνόμιο» να έχει υιοθετήσει την στρατηγική της ήττας. Να αγωνίζεται, δηλαδή, με δεδομένη την ήττα. Αν η νίκη ήθελε να έρθει…
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι αυτός που ήταν πάντα. Δεν άλλαξε, δεν ανακαλύψαμε την αλαζονεία του και την ανικανότητά του στα ξαφνικά το καλοκαίρι του 2018. Από τον Ιανουάριο του 2016, όμως, απέκτησε αντίπαλο. Έναν κόσμο που είναι αποφασισμένος να αλλάξει τα πάντα στην χώρα και να μην δώσει στο μέλλον άλλη φορά το δικαίωμα σε αυτή την Αριστερά να ξεδιπλώσει τα διχαστικά της σχέδια. Η πραγματικότητα είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχασε από τον κακό του εαυτό. Έχασε από την ώρα που απέκτησε αντίπαλο. Από την ώρα που ο κόσμος ανέδειξε στην αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Η χώρα βρίσκεται μπροστά σε σημαντικές πολιτικές εξελίξεις. Σύντομα ο κύκλος της μεταπολίτευσης θα τελειώσει. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο τελευταίος εκπρόσωπος μιας ολόκληρης εποχής. Η Ελλάδα ετοιμάζεται να αποχαιρετήσει τα χαρακτηριστικά της τελευταίας Σοβιετικής Δημοκρατίας. Νέα πολιτικά σχήματα θα δημιουργηθούν. Νέοι άνθρωποι θα βγουν μπροστά.
Δεν έχασε η Αριστερά αυτόν τον πόλεμο. Τον έχασε η Αριστερά και οι Δεξιοί σύμμαχοί της. Τον έχασαν οι κρατιστές. Και τον έχασαν κατά κράτος.
Δεν έχασε η Αριστερά τον πόλεμο από τον κακό της εαυτό. Τον είχε ήδη χαμένο πριν αναλάβει την κυβέρνηση, επειδή οι αντιλήψεις της είχαν ηττηθεί προ πολλού σε όλο τον πλανήτη. Η Αριστερά κέρδισε την εξουσία επειδή ο χώρος της κεντροδεξιάς και του φιλελεύθερου κέντρου δεν αντιλήφθηκε έγκαιρα τις πραγματικές του δυνατότητες. Κι ακόμη επειδή δεν επιχείρησε ποτέ στο παρελθόν να δημιουργήσει τις συνθήκες στην χώρα για έναν πραγματικό καπιταλισμό.
Θανάσης Μαυρίδης
*Ταυτόχρονη δημοσίευση με τη στήλη «Πετριές» της εφημερίδας Φιλελεύθερος που κυκλοφορεί την Παρασκευή 3 Αυγούστου.
