Τίτλοι τέλους, στο σήριαλ της δικαστικής διαμάχης των δανειοληπτών σε ελβετικό φράγκο, κατά των τραπεζών. Η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου, αποφάνθηκε υπέρ των επιχειρημάτων των τραπεζών, σχετικά με «τον όρο που προέβλεπε την αποπληρωμή των δανείων βάσει της τρέχουσας συναλλαγματικής ισοτιμίας με το ευρώ».
Οι δανειολήπτες είχαν ζητήσει ο όρος αυτός να κριθεί ως καταχρηστικός, όμως η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου, απεφάνθη πως ο επίμαχος όρος είναι δηλωτικός. Η απόφαση αφορούσε μόνο σε μια αίτηση δανειολήπτριας και αναμένεται πλέον η έκβαση της συλλογικής αγωγής που θα συζητηθεί επίσης στην ολομέλεια στις 20 Μαΐου. Η συλλογική αγωγή αφορά περίπου 65.000 δανειολήπτες, που έχουν λάβει δάνεια ονομαστικής αξίας ύψους 7 δισ. ευρώ και μη εξυπηρετούμενου ανοίγματος ύψους 12 δισ. ευρώ.
Προσπαθώντας να κρατήσω μια ουδέτερη στάση και προς τους δανειολήπτες και προς τα δικηγορικά γραφεία που αναλαμβάνουν εργολαβικά τέτοιες υποθέσεις, θα περιγράψω αρχικά το πρόβλημα που προέκυψε από την πρώτη μέρα της υπογραφής της δανειακής σύμβασης. Οι 65.000 δανειολήπτες, οι οποίοι ίδρυσαν και σύλλογο, εκφράζουν την θέση πως δεν γνώριζαν, πως δεν ήξεραν, πως δεν μπόρεσαν να καταλάβουν και πως ουσιαστικά έπεσαν θύματα των τραπεζών, καταγγέλλοντας μάλιστα μέσα από την επίσημη ιστοσελίδα τους πως «τα δάνεια αυτά σχεδιάστηκαν για να μην μπορούν ν' αποπληρωθούν ώστε να δημιουργήσουν προϋποθέσεις για κατασχέσεις των ακινήτων!» Δηλαδή καταγγέλλουν, πως οι τράπεζες στόχευσαν στην κατάσχεση ακινήτων αντί για την είσπραξη τόκων, που είναι η υπ' αριθμόν ένα, τραπεζική προτεραιότητα!
Όπως αναφέρουν στην ιστοσελίδα τους, επέλεξαν το προϊόν με «δέλεαρ» τη χαμηλή δόση, τις «διαβεβαιώσεις των τραπεζών ότι η τότε υφιστάμενη ισοτιμία Ευρώ –Ελβετικού Φράγκου (περίπου 1.64), θα εξακολουθεί να κυμαίνεται σε σταθερά υψηλά επίπεδα» και την εικόνα πως «η ζημία που θα έχει ο δανειολήπτης στο μέλλον από μια πιθανή αλλαγή της συναλλαγματικής ισοτιμίας σε βάρος του ευρώ θα είναι μικρότερη από το όφελος του χαμηλού επιτοκίου.» Δηλαδή αποφάσισαν να επενδύσουν σε ένα προϊόν μικρότερου κόστους, μεγαλύτερου οφέλους και μηδενικού ρίσκου. Γίνεται αυτό; Προφανώς όχι, στην πραγματική ζωή.
Όμως το γεγονός πως επένδυσαν σε ένα προϊόν που δεν έχει καμία σχέση με το σημείο αναφοράς της ζωής τους που είναι το ευρώ, δεν τους πέρασε από το μυαλό. Το γεγονός πως οι τόκοι και τα χρεολύσια υπολογίζονται σε άλλο νόμισμα, από αυτό στο οποίο αμείβονται ως εργαζόμενοι ή ως ελεύθεροι επαγγελματίες ή ως επιχειρηματίες, δεν τους πέρασε επίσης από το μυαλό. Ούτε σκέφτηκαν να αγοράσουν ένα ασφάλιστρο κινδύνου που τους πρότειναν οι τράπεζες έναντι των συναλλαγματικών ισοτιμιών, μαζί με το υποχρεωτικό ασφάλιστρο της πυρκαγιάς.
Όταν οι δανειολήπτες αντιλήφθηκαν το εσφαλμένο της επιλογής τους, είχαν να επιλέξουν ανάμεσα σε δύο επιλογές. Η πρώτη, ήταν η επώδυνη αλλά άμεση λύση του προβλήματος, μέσω της συνεννόησης και του συμβιβασμού με την τράπεζα. Η δεύτερη ήταν η πλέον δημοφιλής, στα πλαίσια του «δεν πληρώνω», του «κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη» που οδήγησε τους δανειολήπτες σε συνδικαλιστικού τύπου κινήσεις. Δημιουργία συλλόγων, έναρξη δικαστικών αγώνων και μαζικών αγωγών κατά των τραπεζών. Και φυσικά όλα αυτά, με μια παράλληλη διόγκωση των μη εξυπηρετούμενων υποχρεώσεων τους προς τις τράπεζες.
Η απόφαση της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου, που έκρινε πως η αποπληρωμή δανείων με βάση την τρέχουσα ισοτιμία ευρώ/ελβετικού φράγκου δεν είναι καταχρηστική, δεν επιτρέπει στους δανειολήπτες να ζητήσουν τον εκ νέου υπολογισμό των τοκοχρεωλυτικών δόσεων, με βάση την ισοτιμία του ευρώ προς το ελβετικό φράγκο κατά την ημερομηνία υπογραφής της δανειακής σύμβασης.
Η ζημιά είναι υπαρκτή. Το ερώτημα είναι ποιος θα την επωμισθεί. Οι δανειολήπτες; Οι τράπεζες; Οι φορολογούμενοι; Οι δανειολήπτες που κινήθηκαν εντελώς κερδοσκοπικά μην ζυγίζοντας όμως το ρίσκο της επιλογής τους; Οι τράπεζες που δεν υποχρέωσαν τους δανειολήπτες να αγοράσουν ένα επασφάλιστρο κινδύνου, δηλαδή ένα option πάνω στην μεταβολή της ισοτιμίας ανάμεσα στα δυο νομίσματα αναφοράς; Οι φορολογούμενοι που θα κληθούν να ενισχύσουν μέρος του δανειακού κόστους; Σύμφωνα με πληροφορίες οι τράπεζες θα προχωρήσουν σε κούρεμα των ανοικτών υπολοίπων ύψους 12 δισ. ευρώ κατά 25%, το οποίο θα δημιουργήσει ένα επιπλέον κόστος για τις τράπεζες και το οποίο δεν θα απαλλάξει τους δανειολήπτες από το σύνολο των επιβαρύνσεων τους μέχρι σήμερα. Ας ελπίσουμε πως το συνολικό τραπεζικό κόστος που υπολογίζεται γύρω στα 3 δισ. ευρώ, δεν θα καλεστούν να το καλύψουν σε βάθος χρόνου, οι φορολογούμενοι. Η κυβέρνηση που έχει υποσχεθεί τα πάντα στους πάντες, παραδίδει και αυτήν την καυτή πατάτα στην επόμενη κυβέρνηση, μαζί με τόσες άλλες.
*Ο αρθρογράφος είναι οικονομικός αναλυτής, με ειδίκευση στο σχεδιασμό σύνθετων επενδυτικών στρατηγικών.
Αποποίηση Ευθύνης : Το περιεχόμενο της στήλης, είναι καθαρά ενημερωτικό και πληροφοριακό και δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση επενδυτική συμβουλή, ούτε υποκίνηση για συμμετοχή σε οποιαδήποτε συναλλαγή. Ο αρθρογράφος δεν ευθύνεται για τυχόν επενδυτικές και λοιπές αποφάσεις που θα ληφθούν με βάση τις πληροφορίες αυτές.
