Του Κωνσταντίνου Χαροκόπου
Παντού διαβάζουμε για το τέρας της ανεργίας. Για τη μάστιγα των ημερών μας, που απενεργοποιεί τη δημιουργικότητα των πολιτών και διαρρηγνύει τον κοινωνικό ιστό. Για τους νέους, που μεταναστεύουν για να εργαστούν στο εξωτερικό. Διαβάζουμε ακόμα και για τις προσπάθειες που κάνει η κυβέρνηση για να μειώσει την ανεργία.
Προσπάθειες που περνάνε μέσα από τις αποφάσεις μιας ομάδας μανδαρίνων, ενός συμβουλίου και ενός παραγοντίσκου, οι οποίες ως εκ θαύματος οδηγούν στο άνοιγμα θέσεων εργασίας, τόσο στον στενό και όσο και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Τόσο εύκολα! Αν είναι μόνιμης απασχόλησης ή εποχιακής ή με σύμβαση ορισμένου χρόνου ή με σύμβαση έργου, δεν έχει σημασία, γιατί η σχέση του εργαζόμενου με το Δημόσιο εξελίσσεται σε μια σταθερή σχέση προστασίας και αφοσίωσης. Μια σχέση που ουδόλως κλονίζεται, μια σχέση που δεν έχει επαφή με την πραγματική οικονομία, τις πραγματικές ανάγκες του Δημοσίου. Είναι μια σχέση που οι βασικές προδιαγραφές της, όπως η περιγραφή εργασίας, ο τρόπος αξιολόγησης, η εξέλιξη και οι αμοιβές προσδιορίζονται μέσα σε ένα πλαίσιο που χαρακτηρίζεται από ιδρυματισμό, κομματικές σκοπιμότητες, συνδικαλιστική επικυριαρχία και ακινησία. Είναι προφανές πως μια θέση εργασίας στο δημόσιο τομέα, μπορεί να ξεφυτρώσει το ίδιο εύκολα όπως ένα μανιτάρι στο δάσος.
Επομένως το κυρίαρχο ερώτημα, δεν είναι το πως δημιουργείται μια θέση εργασίας στο δημόσιο, αλλά το πως χρηματοδοτείται αυτή η θέση εργασίας; Και καθώς οι μισθοί του δημοσίου είναι κατά μέσο όρο υπέρτεροι των μισθών των ιδιωτικών υπαλλήλων, είναι φανερό πως το κόστος διατήρησης της θέσης εργασίας ενός δημοσίου υπαλλήλου, αντιστοιχεί στη φορολόγηση πολλών μισθωτών του ιδιωτικού τομέα. Το ρίσκο, η αγωνία, η τεχνογνωσία, το όραμα, τα 12ωρα του επιχειρηματία και των υπαλλήλων του, αν και εφ' όσον επιβραβευτούν από την αγορά, θα μετατραπούν σε μισθούς και κέρδη. Έτσι θα προκύψουν οι φόροι και ακολούθως οι μισθοί του δημοσίου υπαλλήλου. Και παρ' όλο που αυτά είναι απολύτως κατανοητά, ακόμα και από τους αποφοίτους εξατάξιου Δημοτικού, στη χώρα μας ο δημόσιος τομέας αντί να στηρίζει με τις υπηρεσίες του τους πολίτες, τους απομυζά, για να συντηρείται και να δημιουργεί συνεχώς και περισσότερα προβλήματα, σε αυτούς που με τον εργασία τους και τον κόπο τους, τον χρηματοδοτούν.
Επομένως, πίσω από κάθε θέση εργασίας του δημοσίου τομέα, υπάρχουν πολύ περισσότερες θέσεις εργασίας του ιδιωτικού τομέα που την χρηματοδοτούν. Οτιδήποτε άλλο υποστηρίζεται, είναι παραπλανητικό. Η λογική της μείωσης της ανεργίας μέσω προσλήψεων και διορισμών, συντελεί στην περαιτέρω αποδυνάμωση των επιχειρηματικών πόρων, στην μείωση των αποδοχών των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα και στον στραγγαλισμό της ιδιωτικής οικονομίας.
Πόσο πιο δύσκολα όμως δημιουργείται μια θέση εργασίας στον ιδιωτικό τομέα; Πίσω από κάθε θέση εργασίας κρύβεται μια ιδέα. Μια επιχειρηματική ιδέα. Μια αναζήτηση ευκαιρίας. Μια ιδέα που ο υποψήφιος επιχειρηματίας οφείλει να την αποτυπώσει σε ένα χαρτί και να την μετατρέψει από μόνος του ή με τη βοήθεια συμβούλων, σε ένα επιχειρηματικό σχέδιο. Και μετά για το σχέδιο αυτό, θα πρέπει να βρεθούν οι πηγές χρηματοδότησης. Δηλαδή να πεισθούν κάποιοι, να πάρουν το ρίσκο και τις εν δυνάμει κερδοφορίες αν όλα πάνε καλά, ή τις ζημίες αν το σχέδιο αποτύχει. Τρεις τρόποι εύρεσης κεφαλαίων υπάρχουν. Τα ίδια κεφάλαια του υποψήφιου επιχειρηματία, τα δανεικά κεφάλαια από μια τράπεζα και τα επαγγελματικά επενδυτικά κεφάλαια. Τα ίδια κεφάλαια στην χώρα μας είναι είδος σε ανεπάρκεια. Οι αποταμιεύσεις συρρικνώνονται και η υπερβολική φορολογία αφυδατώνει τις οικονομίες ετών. Ο τραπεζικός δανεισμός, είναι φειδωλός σε νέες επιχειρηματικές κινήσεις, με εξαίρεση κάποιων πολύ συγκεκριμένων κλάδων. Οι τράπεζες προσπαθούν κυρίως να διαχειριστούν τα κόκκινα δάνεια και να διακανονίσουν υποχρεώσεις επισφαλών δανειοληπτών.
Οπότε το βάρος στην αναζήτηση χρηματοδότησης, πέφτει στην εύρεση επαγγελματιών επενδυτών. Θα πρέπει να έχουμε κατά νου πως εκατοντάδες για να μη πω χιλιάδες επιχειρηματικά σχέδια παρουσιάζονται καθημερινά στην κοινότητα των επαγγελματιών επενδυτών. Από διαφορετικούς κλάδους, από διαφορετικές γεωγραφικές περιοχές, από διαφορετικές οικονομίες και από διαφορετικά περιβάλλοντα. Πρέπει να πεισθούν οι επενδυτές που εξετάζουν ευκαιρίες από το Βιετνάμ μέχρι το Μεξικό και από την Ιρλανδία μέχρι την Τουρκία, από μεταλλεία στο Περού μέχρι εταιρίες πληροφορικής στην Ινδία, από αναπτυσσόμενες οικονομίες της Αφρικής μέχρι τις ώριμες οικονομίες της ΕΕ, πως το συγκεκριμένο επιχειρηματικό πλάνο, στην Ελλάδα με τη συγκεκριμένη οικονομική και πολιτική κατάσταση θα είναι χαμηλού ρίσκου και ικανής κερδοφορίας. Το βλέπετε εύκολο αυτό;
Το τέρας της ανεργίας θα εξημερωθεί μόνο όταν οι υπάρχουσες επιχειρήσεις και οι νέες επενδύσεις διακρίνουν ευκαιρίες. Ευκαιρίες που είτε θα δημιουργήσουν νέες δραστηριότητες, είτε θα αναπτύξουν τις υπάρχουσες, προσφέροντας μεγαλύτερους κύκλους εργασιών στην αγορά, κερδοφορίες και απασχόληση. Οποιοσδήποτε άλλος τρόπος είναι θνησιγενής, διότι δεν βασίζεται πάνω στην πραγματική οικονομία, αλλά στη επέκταση ενός παρασιτικού κράτους, την ίδια στιγμή που όσοι έχουν σχέση με την οικονομία, επιζητούν όλο και μικρότερο κράτος, όλο και μικρότερη κρατική παρέμβαση.
*Ο αρθρογράφος είναι οικονομικός αναλυτής, με ειδίκευση στο σχεδιασμό σύνθετων επενδυτικών στρατηγικών.
Αποποίηση Ευθύνης : Το περιεχόμενο της στήλης, είναι καθαρά ενημερωτικό και πληροφοριακό και δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση επενδυτική συμβουλή, ούτε υποκίνηση για συμμετοχή σε οποιαδήποτε συναλλαγή. Ο αρθρογράφος δεν ευθύνεται για τυχόν επενδυτικές και λοιπές αποφάσεις που θα ληφθούν με βάση τις πληροφορίες αυτές.
