Για σκεφτείτε λέει, να αποφάσιζε ο Μητσοτάκης να στήσει κάλπες στα τέλη Αυγούστου. Δεν θα το κάνει, αλλά ας κάνουμε αυτή την υπόθεση εργασίας. Θα είχε απέναντι του έναν Τσίπρα που περιστοιχισμένος από τον Παππά και τον Παπαγγελόπουλο, θα άπλωνε τα χέρια του προς τον λαό και θα φώναζε «καλέστε μας, είμαστε έτοιμοι να βγάλουμε τα κάστανα από την φωτιά». Ακολουθούν γέλια από το κοινό, όπως στις αμερικάνικες τηλεοπτικές κωμωδίες.
Βεβαίως εκλογές δεν θα γίνουν κι ας καλεί ο Τσίπρας το σκορποχώρι του να είναι σε εκλογική εγρήγορση, άλλο ανέκδοτο κι αυτό. Σε τι εγρήγορση να μπουν οι ταλαίπωροι, που έχουν χάσει και τα αυγά και τα πασχάλια; Όμως για να είμαστε ειλικρινείς, η χώρα περνά ζόρικες ώρες. Έχει μια κυβέρνηση που παλεύει άνισα με το θεριό της οικονομικής κρίσης που έφερε ο κορονοϊός και μια αντιπολίτευση που κάθε πρωί που ξυπνά ρίχνει έναν πυροβολισμό στα ποδάρια της. Ή μάλλον, για να είμαστε ειλικρινείς, είχε πυροβολήσει το 2015-19 και οι σφαίρες φθάνουν τώρα στον προορισμό τους.
Ενώ οι Συριζαίοι θα είχε χρυσή ευκαιρία για μια δημιουργική και υπεύθυνη αντιπολίτευση που θα εκτιμούνταν από τον κόσμο, αυτοί αυτοκτονούν μέρα με τη μέρα. Τέτοια κατάντια κόμματος είχα να δω από 2012, όταν το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου διαλυόταν εις τα εξ ων συνετέθη μπροστά στα μάτια μας. Φανταστείτε ότι ο Μητσοτάκης θέλει να κάνει ανασχηματισμό και δεν βρίσκει ημερομηνία. Στο Μέγαρο Μαξίμου αναρωτιούνται κάθε μέρα τι θα σκάσει πάλι από τα πεπραγμένα του ΣΥΡΙΖΑ και ποιος θα επιτεθεί σε ποιον στην Κουμουνδούρου. Και προσπαθούν να βολέψουν τον μίνι ανασχηματισμό ανάμεσα στις αποκαλύψεις, ώστε να μην σπάσουν το σερί των Συριζαϊκών αυτών «επιτυχιών».
Μιλάμε για πλήρη αντιστροφή των πραγμάτων. Οι ανασχηματισμοί, πέραν των βελτιώσεων που επιφέρουν στην λειτουργία των κυβερνήσεων, αποτελούν και ένα είδος επικοινωνιακής επίθεσης των πρωθυπουργών όταν ζορίζονται. Αλλάζουν την ατζέντα, ανανεώνοντας το ενδιαφέρον των πολιτών για το κυβερνητικό σχήμα και τις δυνατότητες του. Αυτή τη φορά όμως, ο Κυριάκος ανησυχεί μήπως η αλλαγή υπουργών λειτουργήσει παρελκυστικά και αποπροσανατολίσει το βλέμμα των πολιτών από τα καμώματα της αντιπολίτευσης. Τέτοια αλλαγή δεδομένων.
Θα μου πείτε ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ το πρώτο εξάμηνο σάρωνε παρά τα πολιτικά του τερατουργήματα. Δυο εκλογές κι ένα δημοψήφισμα κέρδισε. Ναι, αλλά πάνω στον χρόνο είχαν ήδη αρχίσει να τον χλευάζουν και να τον βρίζουν στα καφενεία. Τώρα, όσο πιο πολύ ζορίζεται η κυβέρνηση στην οικονομία, στα εθνικά ή στο μεταναστευτικό, τόσο την πληρώνει η αντιπολίτευση. Αυτό ορίζεται μόνο μ’ ένα τρόπο. Η κυβέρνηση δεν έχει απλή πολιτική κυριαρχία, διαθέτει ιδεολογική ηγεμονία. Πάει να πει, οι πολίτες δεν «βλέπουν» λύση έξω από το στρατόπεδο που τους κυβερνά. Δεν σκοπεύουν να βγουν απ’ το υπάρχουν κουτί για να αναζητήσουν κάποιο άλλο. Αυτή είναι η μεγαλύτερη νίκη του Κυριάκου και η χειρότερη ήττα του Αλέξη.
