Του Δημήτρη Καμπουράκη
Ρητορική η ερώτηση, αλλά αφού ο Κουρουμπλής αρέσκεται σε τέτοιες προσομοιώσεις για το Σκοπιανό, δικαιούμαι κι εγώ να ρωτήσω αντιστοίχως για τα ελληνορωσικά. Επίσης, θα απέλαυνε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής Ρώσους διπλωμάτες, τον οποίον ρήμαξαν το '80 οι Αμερικανοί να σαμποτάρει τους Ολυμπιακούς της Μόσχας και δεν υποχώρησε; Αλλά τι κάνω; Συγκρίνω τον Αλέξη μας με τον πρεσβύτερο Καραμανλή ή τον Ανδρέα;
Ρωτώ, διότι τριάντα δύο συναπτά έτη στο δημοσιογραφικό κουρμπέτι, κάτι έχουμε μάθει κι εμείς περί των διπλωματικών. Ξέρουμε ότι σε τούτη τη χώρα πάντα γινόταν πόλεμος κατασκόπων, καθότι είμαστε σταυροδρόμι (έτσι δεν κοκορευόμαστε;) μεταξύ Ευρώπης και Ασίας, αλλά και οργανικό κομμάτι της πυριτιδαποθήκης της Ευρώπης, δηλαδή των Βαλκανίων. Ήμασταν σύνορα του ΝΑΤΟ με το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, έχουμε να υπερασπιστούμε το πιο λεπτό κομμάτι γης που χωρίζει τον σλαβικό κόσμο από την έξοδο του στην Μεσόγειο, είμαστε και η γέφυρα ανάμεσα στον χριστιανικό και τον μουσουλμανικό κόσμο. Πάντα είχαμε αντιπαράθεση με την Τουρκία, είχαμε και σοβαρή εγχώρια τρομοκρατία που αποτελεί βούτυρο στο ψωμί όσων υπηρεσιών ανά τον κόσμο δρουν στο παρασκήνιο.
Θέλετε κι άλλα; Είμαστε δυο βήματα από την φλεγόμενη Μέση Ανατολή όπου οι μεγάλες δυνάμεις ξεκαθαρίζουν τους λογαριασμούς τους, έχουμε αεροδρόμια και λιμάνια των Αμερικανών, πυρηνικές και κατασκοπευτικές βάσεις τους στο έδαφος μας, είμαστε η θαλάσσια δίοδος μεταφοράς προϊόντων μια ανάσα απ' το Σουέζ, είμαστε μέσα στους δρόμους μεταφοράς ενέργειας από τα κέντρα παραγωγής στα κέντρα κατανάλωσης, είμαστε κομμάτι των μονοπατιών των προσφύγων που πάνε από ανατολή σε δύση. Οπότε από τούτη την ταλαίπωρη γη δεν έλειψαν ποτέ ούτε οι κατάσκοποι, ούτε οι πράκτορες, ούτε οι πληροφοριοδότες, ούτε αυτοί που έχουν διπλούς και τριπλούς ρόλους.
Ας μην διατείνονται λοιπόν οι ΣΥΡΙΖΑίοι ότι βρέθηκαν μπροστά σε κάποια πρωτόγνωρη κατάσταση απροκάλυπτης κατασκοπίας, την οποία δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν παρά με τόσο βίαιο τρόπο, ανατινάζοντας τις σχέσεις της Ελλάδας με την Ρωσία. Δεν υπήρξε ελληνική κυβέρνηση, και σας το γράφω μετά λόγου γνώσεως, που να μην βρέθηκε μπροστά σε παρόμοιες ή και χειρότερες περιστάσεις. Θυμάστε επί υπουργίας Παπαθεμελή την σύλληψη κάμποσων Αμερικανών πρακτόρων στην πλατεία Αμερικής μ' ένα πλήρως εξοπλισμένο βανάκι, σε ώρα υπηρεσίας; Δεν είχαν συλληφθεί από κάποιον τυχαίο τροχονόμο που πήγε να του κόψει κλίση όπως μας είπαν, αλλά από καρφωτή άλλης ξένης υπηρεσίας. Οι συλληφθέντες εξαφανίστηκαν μέσα σε μια ώρα δίχως να μάθουμε τίποτα παραπάνω γι αυτούς.
Εκεί έξω στους δρόμους της Αθήνας και άλλων ελληνικών πόλεων, οι παρακολουθήσεις, τα αλληλοκαρφώματα και οι επιχειρήσεις ξένων υπηρεσιών πάνε σύννεφο. Συχνά εμπλέκονται και οι δικοί μας, υπερασπιζόμενοι τα δικά μας ή και …αλλότρια συμφέροντα. Ποιος ξεχνά τις πληροφορίες για την μεγάλη και την μικρή ΕΥΠ, που η μια δεν έδινε λογαριασμό στην άλλη διότι είχαν διαφορετικά κέντρα διοίκησης και αλλού έδινε αναφορά η κάθε μια, εντός και εκτός Ελλάδας; Ποιος ξεχνά τις παρακολουθήσεις των τηλεφώνων του πρωθυπουργού, του αρχηγού ΓΕΕΘΑ, του αρχηγού της ΕΛΑΣ και άλλων ιθυνόντων λίγο πριν την Ολυμπιάδα; Θαρρείτε πως οι υπηρεσίες μας έμαθαν όλες τις τεχνικές λεπτομέρειες του σκανδάλου, αλλά δεν έμαθαν ποτέ ποιος έκανε τη δουλειά;
Αυτές οι βρώμικες δουλειές πάντα γίνονταν και πάντα κουκουλώνονταν με όμοιο τρόπο. Οι εμπόλεμοι ξέρουν και από όρια και από δυνατότητες κάθε φορά. Επιχειρήσεις αυτού του είδους εξελίσσονται στο σκοτάδι και λύνονται πίσω από κλειστές πόρτες αν τύχει και αποκαλυφθούν. Μια υπόγεια υπενθύμιση στους Ρώσους ότι τα παιχνίδια τους με το Σκοπιανό έχουν αποκαλυφθεί, θα αρκούσε για να αποσύρουν τουλάχιστον τους συγκεκριμένους. Τα κατασκοπευτικά παιχνίδια είναι δεδομένα παντού και πάντα, όμως η δημοσιοποίηση τους και η μεταφορά τους στο επίσημο διπλωματικό πεδίο είναι άσκηση εξωτερικής πολιτικής.
Και η απέλαση που αποφάσισε ο Τσίπρας (αυτός ή του την υπαγόρευσαν;) είναι άσκηση σκληρής εξωτερικής πολιτικής, στον αντίποδα της πολυδιάστατης αντίστοιχης πολιτικής που είχαν ακολουθήσει όλοι οι Έλληνες πρωθυπουργοί μετά το '74: Κωνσταντίνος Καραμανλής, Παπανδρέου, Μητσοτάκης, Σημίτης, Κώστας Καραμανλής. Τώρα ο Αλέξης αποφάσισε να μας εντάξει επισήμως στον σκληρό πυρήνα των δυτικών, στον καινούριο ψυχρό πόλεμο που έχει ξεκινήσει. Γιατί το 'κανε; Ένας Θεός μόνο κι αυτός γνωρίζει, καθότι όλοι οι υπόλοιποι υπουργοί του που βγαίνουν εδώ και κει έχουν μαύρα μεσάνυκτα για την υπόθεση κι ας λένε διάφορα περισπούδαστα. Προσπάθησε πάλι ο Αλέξης να κάνει κάποια ανταλλαγή με κάτι μικρό και ασήμαντο που θαρρεί πως θα τον βοηθήσει στις εκλογές; Απόκαμε ως αριστερός και διεθνιστής επαναστάτης, οπότε απέκτησε τον φανατισμό του προσήλυτου Αμερικανόφιλου; Όλα είναι πιθανά.
Πάντως αυτά που λένε περί αγανάκτησης του πρωθυπουργού μας διότι οι Ρώσοι διπλωμάτες δρούσαν για τα δικά τους συμφέροντα μέσα στην ελληνική επικράτεια είναι σαχλαμάρες. Τι ήθελε δηλαδή; Να δρουν υπέρ των ελληνικών ή των αμερικανικών συμφερόντων; Μην τρελαθούμε κιόλας. Βέβαια, μ' αυτούς όλα να τα περιμένεις. Εκεί στην Πνύκα που θα γιορτάσουν, είναι ικανοί να πουν πως οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είχαν τρεις στόχους στην συμμαχία τους: Να τελειώσουν με τα μνημόνια, να καταπολεμήσουν την διαφθορά και να καθαρίσουν τη χώρα απ' την κατασκοπία. Και τα τρία τα κατάφεραν οι μπαγάσες…
