Αμήχανη αντιπολίτευση παύει να είναι αντιπολίτευση. Αντιπολίτευση που υπόκειται σε εσωκομματική κριτική, δεν είναι αποτελεσματική. Πολύ δε περισσότερο, όταν η ασκούμενη αντιπολίτευση είναι της μορφής «όχι σε όλα». Όταν αμφισβητείται αυτό το «όχι σε όλα» από ηγετικά στελέχη του ίδιου του κόμματος, τότε δεν υπάρχει τίποτα.
Αυτές οι σκέψεις μού γεννήθηκαν παρατηρώντας το μπαράζ αμφισβητήσεων που δέχεται αυτές τις ημέρες η αντιπολιτευτική τακτική που ασκεί η ηγετική του ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Με αυτόν τον τρόπο επιτείνεται η εσωκομματική αναταραχή και προκαλείται απογοήτευση στους φίλους τους κόμματος, απελευθερώνοντας έτσι κεντρόφυγες δυνάμεις.
«Δηλαδή είσαι κατά της εσωκομματικής δημοκρατίας; Κατά της ελεύθερης κυκλοφορίας των απόψεων σε ένα κόμμα;» θα ρωτήσει ο αναγνώστης. Απεναντίας, πιστεύω στην εσωκομματική δημοκρατία και στο διάλογο, εφ΄όσον βεβαίως είναι οργανωμένος, συστηματικός και όχι άναρχος και αποσπασματικός.
Το κεντρικό πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι πως ποτέ τα ιστορικά στελέχη του δεν κάθισαν να εξετάσουν τι υποχρεώσεις προκύπτουν από την ξαφνική και αναπάντεχη μαζικοποίηση του. Δεν συζήτησαν γιατί μαζικοποιήθηκαν, γιατί κυβέρνησαν και βεβαίως γιατί έχασαν.
Για τα δύο πρώτα υπάρχουν πολλά ελαφρυντικά. Όταν σε πάει το κύμα στην εξουσία δεν κάθεσαι να ρωτήσεις γιατί. Το καβαλάς και κυβερνάς. Επίσης όταν κυβερνάς δεν έχεις περιθώρια για ομφαλοσκοπήσεις και αναλύσεις. Άλλωστε, η εξουσία ενώνει και βάζει κάτω από το χαλί διάφορες προβληματικές, ενστάσεις, αντιρρήσεις. Οι ανάγκες του κυβερνάν είναι πιο σημαντικές.
Αυτό όμως για το οποίο εγκαλείται η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά ο Α. Τσίπρας είναι γιατί δεν οργάνωσαν μια συζήτηση για τα αίτια της πολλαπλής ήττας των εκλογών του 2019. Όταν ένα κόμμα δεν αναλύει τα αίτια μιας εκλογικής ήττας, αδυνατεί να συγκροτήσει, στη συνέχεια, και έναν αξιόπιστο πολιτικό λόγο. Κινείται ανερμάτιστα και ο κάθε κομματικός οπλαρχηγός στήνει το καπετανάτο του και πυροβολεί την κυβέρνηση κατά βούληση. Σκορποχώρι. Μηδενική αποτελεσματικότητα.
Όλα αυτά συμβαίνουν γιατί δεν υπάρχει μια κατακτημένη—μέσα από διάλογο-- κομματική αντίληψη για τις αιτίες της ήττας. Απεναντίας όλοι αποφεύγουν να θίξουν αυτό το ζήτημα. Στην πολιτική τα «τραύματα» δε θεραπεύονται με το χρόνο, αλλά μέσα από διάλογο. Όταν το 1977 η «Συμμαχία των 5» ηττήθηκε στις εκλογές, δεν έγινε καμιά κεντρικά οργανωμένη συζήτηση μέσα στο ΚΚΕ εσωτερικού που ήταν η ραχοκοκαλιά της συμμαχίας. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά.
Οι εκλογές στο ΚΙΝΑΛ φαίνεται πως θα προκαλέσουν προβλήματα στην αξιωματική αντιπολίτευση, όποιος και να εκλεγεί αρχηγός, υπό την προϋπόθεση βεβαίως πως το ΚΙΝΑΛ θα παραμείνει ενωμένο. Σε αυτήν την ευκταία περίπτωση θα απελευθερωθούν δυνάμεις που βρίσκονται εντός ή στις παρυφές του ΣΥΡΙΖΑ που θα θέσουν επιτακτικά το ζήτημα της πολιτικής γραμμής που ακολουθεί η ηγετική ομάδα. Εκτιμώ πως ζημία θα προκληθεί στην αξιωματική αντιπολίτευση, τουλάχιστον επικοινωνιακά, και από τις φημολογούμενες προσχωρήσεις στο ΚΙΝΑΛ στελεχών του που είτε έχουν αποχωρήσει είτε έχουν αποστασιοποιηθεί.
Εννοείται, για όλη αυτήν την κατάσταση τη βασική ευθύνη τη φέρει προσωπικά ο Α.Τσίπρας και οι συνεργάτες του και όχι οι διάφοροι «καπετάνιοι» με τις μπαλοθιές που ρίχνουν. Αυτοί δεν ευθύνονται. Βρήκαν και κάνουν, καλύπτοντας το κενό που αφήνει η ανεπάρκεια της ηγεσίας.
