Του Σάκη Μουμτζή
Μια από τις παθογένειες της Ελληνικής κοινωνίας, που μας οδήγησαν στην χρεοκοπία ήταν και η δράση της φάρας των συνδικαλιστών.
Έχουμε την τάση να αποδίδουμε όλα τα κακά της μοίρας μας στο πολιτικό σύστημα της πατρίδος, χωρίς όμως να προσδιορίζουμε ποιοι αποτελούν αυτό το πολιτικό σύστημα.
Αναμφίβολα την κορυφαία θέση κατέχουν οι πολιτικοί που ασκούν την εξουσία, καθώς αυτοί διαμορφώνουν το νομοθετικό πλαίσιο μέσα στο οποίο δραστηριοποιούνται οι λοιποί συλλογικοί φορείς.
Όμως δεν είναι άμοιροι ευθυνών και οι συλλογικοί φορείς, γιατί και αυτοί ασκούν εξουσία στον χώρο τους. Πολλές φορές μάλιστα με εμφανώς παράνομες πράξεις.
Σε αυτούς τους φορείς ανήκουν και τα συνδικάτα. Με την καταχρηστική δράση τους συνέτειναν στην αποβιομηχάνιση της χώρας στην δεκαετία του ''80, όταν και ψηφίσθηκε ο καταστροφικός συνδικαλιστικός νόμος 1264/1982.
Βέβαια, η ελληνική βιομηχανία υφίστατο τις συνέπειες της άρσης του προστατευτισμού, που αποδιάρθρωσε όλον τον ιστό της. Όμως την ελληνική βιομηχανία αποτελείωσε η δράση των συνδικάτων—τα περισσότερα των οποίων ελέγχονταν από το ΠΑΣΟΚ και τις «λοιπές προοδευτικές δυνάμεις».
Με καταλήψεις, αποκλεισμούς εργαστοσιακών χώρων, απεργίες σε μεταφορικά μέσα και άλλες δραστηριότητες, έδωσαν το τελειωτικό κτύπημα στον ιδιωτικό τομέα.
Συγχρόνως, ο συνδικαλιστικός νόμος του ΠΑΣΟΚ έφερε μια τερατογένεση. Το επάγγελμα του συνδικαλιστή.
Ένας άνθρωπος που δούλεψε ελάχιστα στην ζωή του, με τα κομματικά δεκανίκια εκλέχτηκε σε συνδικαλιστικά όργανα και έκτοτε εξαφανίσθηκε από τον χώρο της δουλειάς του ως εργαζόμενος.
Ήταν συνδικαλιστής. Έτσι παρουσιάσθηκε το μαζικό φαινόμενο δήθεν εργαζόμενοι να «σιτίζονται δωρεάν από το πρυτανείο» επί 35 συναπτά έτη.
Αργόσχολοι, με την βούλα του νόμου.
Μάλιστα, κάποιοι από αυτούς εκλέχτηκαν και βουλευτές και από την νέα τους θέση «προστάτευαν» αυτούς που τους διαδέχτηκαν. Μην μπλέξουμε με ονοματολογία. Θα βρούμε ονόματα που ταλαιπωρούν την κοινωνία μας από την δεκαετία του 80.
Ένα κλειστό κύκλωμα που αναπαράγεται με θαυμαστό τρόπο, υπό τις ευλογίες όλων ανεξαιρέτως των κυβερνήσεων.
Από την κυβέρνηση Μητσοτάκη περιμένουμε πολλά. Περιμένουμε να εξαλείψει όλες τις παθογένειες που υπονομεύουν το επιχειρείν και έχουν ευτελίσει τον δημόσιο τομέα.
Να υπενθυμίσω πως εξαιτίας της δράσης των συνδικαλιστών του Δημοσίου και των ψοφοδεών προϊσταμένων τους, ουδείς επίορκος δημόσιος υπάλληλος έχει απολυθεί. Και αν, κατ΄εξαίρεση, απολυθεί μέσα από δαιδαλώδεις διαδικασίες θα επαναπροσληφθεί.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα πρέπει να φέρει τον δικό της συνδικαλιστικό νόμο, που θα καταργεί το επάγγελμα του συνδικαλιστή. Θα του αφαιρεί όλα τα προνόμια που σκανδαλωδώς θέσπισε ο νόμος 1264/1982.
Το Σύνταγμα προστατεύει τον συνδικαλισμό. Όχι τους επαγγελματίες συνδικαλιστές. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ας το τολμήσει.
