Του Γιάννη Παντελάκη
Αν οι εκπρόσωποι της τρόικας, βρισκόντουσαν γύρω από ένα τραπέζι σε μια αίθουσα των Βρυξελλών και επιχειρούσαν μέσα από ένα κατάλογο των μέτρων του μνημονίου να καταγράψουν ποιά υλοποιούνται και ποιά οχι, θα έβαζαν σχεδόν παντού μόνο check! Στην πώληση περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου, στην πώληση κόκκινων και πράσινων δανείων σε διάφορα funds, στις προώθηση ιδιωτικοποιήσεων που εκρεμμούσαν για χρόνια, στις περικοπές συντάξεων, παντού. Check και μόνο check. Οι πιο αποδοτικοί μνημονιακοί που είχαμε.
Αν κάποιος παράλληλα, παρατηρήσει τι συμβαίνει στο εσωτερικό της χώρας με μια σειρά από ζητήματα που δεν αφορούν στην οικονομία, επίσης θα εκπλαγεί. Θέματα, τα οποία στο πολύ πρόσφατο παρελθόν αποτελούσαν «κόκκινες γραμμές» για το βασικό κυβερνητικό κόμμα, τώρα αντιμετωπίζονται μe έναν θεαματικά διαφορετικό τρόπο. Αδειάζουν χώρους που είχαν καταλάβει πρόσφυγες και συλλαμβάνουν αλληλέγγυους, ανοίγουν την Αμυγδαλέζα και πολλά στρατόπεδα τα οποία ονομάζουν χώρους φιλοξενίας, επιδίδονται με ζήλο στην καταστολή συγκεντρώσεων και διαδηλώσεων, κλείνουν την Ηρώδου Αττικού κ.ο.κ.
Αλλα οχι μόνο αυτά. Η κυβέρνηση, θα ικανοποιούσε ακόμα και εκείνους που λάτρεψαν τις χειρότερες εκδοχές διακυβέρνησης του παρελθόντος. Νομοθετεί με πολλά Προεδρικά διατάγματα, και άσχετες με το περιεχόμενο των νομοσχεδίων τροπολογίες, επιχειρεί να ελέγξει Μέσα Ενημέρωσης, διορίζει με λογικές νεποτισμού, αφήνει ανέγγιχτους μη εκλεγμένους φορείς που θέλουν να ασκήσουν εξουσία (π.χ. εκκλησία) κ.ο.κ.
Για να συμπληρώσουμε το κυβερνητικό παζλ ομως και να ανταποκρίνεται απόλυτα σ αυτό που είναι, θα πρέπει να προσθέσουμε και μερικές ισχυρές δόσεις πολιτικού σουρεαλισμού που χρησιμοποιεί. Αυτές που ξεκινάνε με τον ΣΥΡΙΖΑ να καλεί τους εργαζόμενους να διαδηλώσουν κατα των οικονομικών πολιτικών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και φτάνουν ως τις αποδοκιμασίες του ΣΥΡΙΖΑ στις επιχειρήσεις της αστυνομίας για τις οποίες εχει δώσει σχετικές εντολές ο υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ ν αδειάζουν κτίρια που εχουν καταληφθεί.
Αναμφίβολα, πρόκειται για ενα εκρηκτικό μείγμα πολιτικής. Το οποίο, αντικειμενικά, λόγω των χαρακτηριστικών του προκαλεί και σύγχιση.Και στα υπόλοιπα πολιτικά κόμματα, αλλα και σ ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, το οποίο αναρωτιέται για το τι είναι τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ. Σε ότι αφορά τα πρώτα, τα κόμματα δηλαδή, είναι ενδεικτική πολλές φορές η αμηχανία που παρατηρείται στην αξιωματική αντιπολίτευση. Η οποία για παράδειγμα, καλείται να δώσει πειστικές απαντήσεις γιατί δεν προχώρησε σε ιδιωτικοποιήσεις τις οποίες σήμερα προωθεί με ιδιαίτερη αποτελεσματικότητα η σημερινή κυβέρνηση.
Το μεγάλο ωστόσο ζήτημα, αφορά στην κοινωνία. Ένα μεγάλο μέρος της οποίας αναρωτιέται για το τι είναι τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ, αν αυτή είναι η Αριστερά ή υπάρχει και άλλη εκδοχή της, σε τι διαφέρει από κακές κυβερνητικές εκδοχές του παρελθόντος κ.ο.κ. Ερωτήματα, τα οποία από πολλούς (υπολογίζεται από περίπου το 1/3 των ψηφορων), απαντιώνται με ενός είδους ιδιώτευση. Οι ψηφοφόροι αυτοί (εδειξαν οι τελευταίες εκλογές και ολες οι μεταγενέστερες δημοσκοπήσεις), δεν επιλέγουν κανέναν από τους υπάρχοντες κομματικούς σχηματισμούς και προτιμούν την αποχή. Η μελλοντική στάση αυτού του τμήματος της κοινωνίας, θα καθορίσει τις εξελίξεις…
