Επειδή πολλοί αναγνώστες απευθύνθηκαν σε μένα μετά από την απαράδεκτη ψηφοφορία στην Βουλή για τον Πολάκη παροτρύνοντάς με «να κράξω τους νεοδημοκράτες βουλευτές», εξηγώ δυο-τρία πράγματα. Κακώς ορισμένοι μ’ έχουν κατατάξει σε κάποιο υποτιθέμενο «αντι-Πολακικό μέτωπο» λόγω της παλιάς αντιπαράθεσης που είχα μαζί του. Δεν βλέπω εγώ έτσι τα πολιτικά πράγματα. Αυτά τα διλήμματα άσπρου-μαύρου, είναι για πολιτικά υπανάπτυκτους, εγώ θέλω να πιστεύω πως βρίσκομαι δυο σκαλοπάτια πάνω απ’ αυτό το επίπεδο.
Εξηγούμαι. Οι άνθρωποι που ξέρουν και καταλαβαίνουν τι πραγματικά γίνεται γύρω τους δίχως να αφήνουν το θυμικό τους να τους παρασύρει, ψάχνουν να βρουν ποιο είναι το πραγματικό κέντρο των πολιτικών εξελίξεων και ποια πρόσωπα το απαρτίζουν, ώστε να προσανατολίσουν εκεί τα λόγια και τις πράξεις τους, να φτιάξουν δηλαδή εκεί τα μέτωπα τους. Αν η πραγματική μάχη επικράτησης δίνεται στην Αθήνα κι αυτοί τρώνε τα κομμάτια τους για την κατάληψη της Λειβαδιάς ή της Κορίνθου, τότε κάνουν λάθος πόλεμο. Ενίοτε επιζήμιο για τα συμφέροντα του στρατοπέδου τους.
Όταν πριν μια τριετία-τετραετία, όλη η από δω μεριά είχε συνασπιστεί εναντίον του αψύ απ’ τα Χανιά, είχε δίκιο να το κάνει. Τότε, με την πολιτική δύναμη που είχε αποκτήσει δίπλα στον Τσίπρα, με την υπουργική του θέση σε κρίσιμο υπουργείο, με την πολιτική του αντίληψη ότι ο ταξικός σκοπός αγιάζει τα μέσα και με την αισθητική που απέπνεε η πολιτική του πρακτική, ήταν πράγματι πολύ επικίνδυνος. Τότε ο Πολάκης προσπαθούσε να πάρει τον θυμό των αγανακτισμένων και να τον μετουσιώσει σε θεσμοποιημένη πρακτική της εκτελεστικής εξουσίας εναντίον των αντιπάλων του Σύριζα. Δικαίως λοιπόν τότε δημιουργήθηκε πανστρατιά εναντίον του, για να μπει ένας φραγμός. Τελικά, η πολιτική του τα ‘φαγε τα μούτρα της.
Σήμερα ο Πολάκης είναι μέγιστος σύμμαχος του Κυριάκου. Με το πεδίο της πολιτικής αντιπαράθεσης να έχει μετατοπιστεί προς το κέντρο, η εμβέλεια των (κομμουνιστοριζοσπαστικών) απόψεων του έχει σμικρυνθεί δραματικά. Όσα λέει ή γράφει ή πράττει, εκπροσωπούν μια ελάχιστη μερίδα του εκλογικού σώματος και αποπνέουν έναν παρωχημένο προσωπικό του θυμό που είναι πια πιο παλιομοδίτικος κι απ’ την τρύπια κασέλα της γιαγιάς μου στην Δρακώνα. Κάποτε, όταν ο Παύλος μιλούσε εξέφραζε πενήντα Έλληνες και θύμωνε άλλους πενήντα. Ήταν το pic της πολιτικής εμβέλειας των απόψεων του και του στυλ του.
Όταν σήμερα μιλά, εκφράζει πέντε Έλληνες, αφήνει παγερά διάφορους τριάντα και κάνει έξαλλους τους υπόλοιπους εξήντα πέντε. Κατά τούτο, κάνει καλύτερη δουλειά για τον Κυριάκο απ’ όση κάνουν πολλοί υπουργοί του. Ξέρετε πότε να ανησυχήσετε; Αν διαπιστώσετε ότι εντέχνως ή με κάποια θεαματική κίνηση τον απομακρύνουν ή τον παροπλίσουν ή τον αδρανοποιήσουν, πράγμα που δεν πιστεύω. Τότε θα χουν βάλει πραγματική πλώρη για τον κεντρώο και για τον λογικό ψηφοφόρο. Τότε θα ‘χουν ξαναγίνει πραγματικά επικίνδυνοι. Όσο τον βλέπετε να βάζει τραγούδια από το βήμα της Βουλής, όλα καλά πάνε. (Ε όχι και το «δεν θέλω να μου δέσετε τα μάτια» για μια μήνυση απ’ τον Κουρτάκη. Τι υπερφίαλος κομπασμός….).
