Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Ποιο ήταν το κίνητρο για τους ξένους να στηρίξουν έναν άνθρωπο με ανερμάτιστη πολιτική σκέψη και να του επιτρέψουν να παίξει στα ζάρια το ευρωπαϊκό μέλλον της χώρας; Γιατί έπρεπε να υποστεί η ελληνική κοινωνία αυτό το αρρωστημένο σοκ της εξαπάτησης, ενώ βρισκόταν σε τροχιά κανονικότητας και εξόδου από τα μνημόνια; Ερωτήματα αναπάντητα τα οποία πολύ γρήγορα θα πρέπει κάποιος να μας τα εξηγήσει, μπας και καταλάβουμε τι πήραν τελικά οι εταίροι από τον Αλέξη Τσίπρα και αν πραγματικά άξιζε το ρίσκο της επικινδυνότητας για τη χώρα.
Είναι γεγονός ότι οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι δεν θέλουν άλλους μπελάδες με την Ελλάδα. Τους βόλεψε μια χαρά που εφάρμοσε το τρίτο μνημόνιο χωρίς παρατράγουδα. Καλύτερο δείγμα "υπάκουου μαθητή" δεν μπορούσε να υπάρξει. Και μάλιστα ενταγμένου σε ένα τόσο δραματοποιημένο "παιδαγωγικό" αφήγημα που δημιούργησε τις θριαμβικές εντυπώσεις στην διεθνή κοινότητα.
Ούτως ή άλλως, δόθηκε σε όλους η δυνατότητα να καταλάβουν ότι η ελληνική πραγματικότητα είναι ιδιαίτερη και με αυτό το κοινωνικό μείγμα αποκλείεται να γίνουν περισσότερες μεταρρυθμίσεις. Γιατί μια χώρα κρατικοδίαιτη για δεκαετίες, δεν μπορεί να αλλάξει, σε συνθήκες δημοκρατίας...
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως θα τον στηρίζουν για πάντα. Εκείνο που τους ενδιαφέρει είναι η σταθερότητα της χώρας και μια οικονομία η οποία δεν θα τους εξαναγκάσει σε νέο δανεισμό. Γιατί αν συμβεί κάτι τέτοιο, ολόκληρο το επιτηδευμένο "succes story" θα φανεί ως αποτυχία της διεθνούς διπλωματίας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Όσον αφορά τώρα, τους επιμύθιους παιάνες τους για την "Ελληνομακεδονική" φιλία - έτσι την αποδίδουν- είναι επίσης πολύ λογικό να δημιουργείται στα Βαλκάνια, μία πρότυπη συμφωνία για νέες προκλήσεις στο μέλλον. Όπως στο Κόσοβο, στο Μαυροβούνιο και στην Βοσνία Ερζεγοβίνη. Γιατί δεν υπάρχει πιο εμφατική ευκαιρία του διεθνούς παράγοντα να επιβραβεύσει μία περήφανη νίκη της Δύσης με θύμα τις ρωσικές επιδιώξεις στην περιοχή.
Επιπλέον η πρόσφατη δήλωση του Πάππα, υπέρ του Αλέξη Τσίπρα, με αφορμή την "ανθρωπιστική" του στάση στο Προσφυγικό, καταδεικνύει την "χριστιανική" στάση απέναντι στα διεθνή προβλήματα. Μια γλυκανάλατη οπτική που δεν λογαριάζει νόμους, θεσμούς, οικονομίες ή αποφάσεις κυβερνήσεων αλλά βλέπει μόνο την θεωρητική πρόνοια της εξουσίας. Χωρίς να μπαίνει σε λεπτομέρειες για τους ανθρώπους που στοιβάζονται και αργοπεθαίνουν στη Μόρια...
Με λίγα λόγια, οι πάντες βολεύονται με το φαινόμενο Τσίπρα. Με το άγριο άλογο που προσφέρεται σε όλους τους γητευτές για να το δαμάσουν. Από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και τους Θεσμούς μέχρι τον Πάππα και την διεθνή οικονομική ελίτ ο Τσίπρας αποτελεί ένα εξαιρετικό δείγμα ηγέτη που πρώτα ξεσηκώνει τον κόσμο και μετά τον σέρνει με την αφελέστατη γοητεία του στην αγκαλιά της έννομης τάξης.
Κατά συνέπεια, για να εξυπηρετήσουν το δικό τους αφήγημα, δεν αποκλείεται να τον "αποθεώσουν" ως σταρ ακόμα και με νόμπελ ειρήνης. Ίσως με την κατάλληλη προετοιμασία, δημιουργήσουν μία εικόνα εντυπώσεων, για το γενικότερο διεθνές κλίμα, δεδομένης της έλλειψης άλλων παγκόσμιων περιπτώσεων στις οποίες ηττάται ο ρωσικός παράγοντας και θριαμβεύει η Δύση!
Ό τι όμως και να συμβεί, όποια "δοξολογία" και να προετοιμαστεί για τον υπάκουο Αλέξη, τις εκλογές θα τις χάσει. Γιατί, ποτέ οι ξένοι δεν θα μπορούσαν να κατανοήσουν τα αληθινά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας και τα τεράστια κενά της οικονομίας. Ο χρόνος μετράει ανάποδα για τον Τσίπρα και αυτή τη φορά, κανένα πολιτικό στήριγμα δεν θα είναι πλέον υπέρ του...
