1. Το πόσο θετικό θα αποδειχθεί το αποτέλεσμα των εσωκομματικών εκλογών του ΚΙΝΑΛ για το ίδιο το ΚΙΝΑΛ θα το δούμε τους επόμενους μήνες. Σίγουρα η απουσία του νέου προέδρου του κόμματος από τη Βουλή, θα δημιουργήσει ένα ζήτημα αλλά όχι και τόσο σοβαρό δεδομένου ότι ο πολιτικός λόγος σήμερα παράγεται για να εκπέμπεται από πολλούς και διαφορετικούς πομπούς, με τελευταία τη Βουλή.
Με μια καλή στρατηγική στα μίντια, παραδοσιακά και ηλεκτρονικά, ο κ.Ανδρουλάκης θα καταφέρει να διαχειριστεί επιτυχώς την απουσία του από τη Βουλή.
2. Η εκλογή του κ.Ανδρουλάκη στην ηγεσία του ΚΙΝΑΛ θα αναγκάσει τη Νέα Δημοκρατία, κόμμα και κυβέρνηση, να μείνει στο Κέντρο και να σταματήσει να παράγει διφορούμενα πολιτικά μηνύματα, κυρίως στα σόσιαλ μίντια, ώστε να μπορεί να «κλείνει το μάτι» σε όσους εκτείνονται πέραν των δεξιών της ορίων.
Η Νέα Δημοκρατία δεν έχει καμία ανάγκη την Άκρα Δεξιά που από το 2019 και τη διάλυση της Χρυσής Αυγής, απλώς εμφανίζεται να ανακατανέμει τις δυνάμεις της χωρίς να αυξάνει την επιρροή της στην κοινωνία.
Είναι αυτονόητο σε όλους ότι το τελευταίο που επιθυμεί στη ζωή του ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι να συνεργαστεί μετεκλογικά με την Άκρα Δεξιά. Στοιχηματίζουμε μάλιστα ότι θα φροντίσει να το δηλώσει ξεκάθαρα πριν από τις εκλογές.
Οπότε, εάν στις μεθεπόμενες εκλογές η Νέα Δημοκρατία χρειαστεί εταίρο για να σχηματίσει κυβέρνηση, θα πρέπει να το έχει κάνει εύκολο στο ΚΙΝΑΛ του Ανδρουλάκη με τη μέχρι τότε στάση της.
Να θυμίσουμε ότι η Νέα Δημοκρατία έχει αποδειχθεί ιστορικά «πολύφερνη, ελκυστική νύφη» όταν στάθηκε στο Κέντρο, πολύ μακριά από τη Λαϊκή και την Άκρα Δεξιά.
3. Η αποτυχία του Ανδρέα Λοβέρδου να μπει στο β γύρο πρέπει να αποτιμηθεί και ως μια γενικότερη αποτυχία δημιουργίας ενός νεοσυντηρητικού μετώπου που θα συσπείρωνε ομάδες από τη Νέα Δημοκρατία, το ΚΙΝΑΛ και πρώην Ανανεωτική Αριστερά.
Οι ομάδες αυτές που χαρακτηρίζονται από ακραία ΑντιΣύριζα ρητορική, παράγουν ακριβώς τον ίδιο πολιτικό λόγο, στους ίδιους τόνους για την ίδια θεματολογία και έχουν στόχο να κανονικοποιήσουν μέσα στα μετριοπαθή ακροατήρια που κινούνται την αντιμεταναστευτική ρητορική, τον μισογυνισμό και την αμφισβήτηση των αρχών της φιλελεύθερης δημοκρατίας με διάφορες προσχηματικές καταγγελίες της πολιτικής ορθότητας.
Το μέτωπο αυτό, υπό την ηγεσία Λοβέρδου και φορώντας μια κεντρώα προβιά, θα εξελισσόταν ως η δεξιά εσωκομματική αντιπολίτευση στη Νέα Δημοκρατία και τον Κυριάκο Μητσοτάκη προσωπικά.
Η αποτυχία τους να συγκροτηθούν σε μέτωπο είναι εξαιρετικά σημαντικό γεγονός και οφείλουμε να το καταγράψουμε ως (προσωρινή) νίκη των δυνάμεων της προόδου και της μεταρρύθμισης μέσα στο χώρο του σύγχρονου Κέντρου, δηλαδή των δυνάμεων του «Μένουμε Ευρώπη».
