Της Άννας Δαμιανίδη
Την Κυριακή που μας πέρασε η Κηφισίας είχε κλείσει για κάποιον ακόμα Μαραθώνιο, δεν ξέρω αν ήταν ημι - ανά - κατά - δια - μετά, πάντως δεινοπάθησαν όσοι ήταν σε αυτοκίνητα περιμένοντας τους δρομείς να περάσουν και να το ευχαριστηθούν από τους δρόμους που κανονικά προορίζονται για αυτοκίνητα. Συνήθως κλείνει το κέντρο της Αθήνας για διάφορους τέτοιους αγώνες δρόμου ή ποδηλάτου, τώρα η συνήθεια επεκτείνεται. Φαίνεται πως η χαρά του δρομέα, ένα είδος εκδίκησης του πεζού που δεν απολαμβάνει τους δρόμους τις καθημερινές, είναι αξία που μετράει στις αποφάσεις των διοργανώσεων. Αλλιώς, για ποιον άλλο λόγο πρέπει να περνούν από την Αμαλίας και τη Βασιλίσσης Σοφίας οι δρομείς, γιατί πρέπει να κλείνουν την Πανεπιστημίου, γιατί να πρέπει να κατέχουν προσωρινά το κέντρο της πόλης;
Το φετινό χειμώνα, όταν έκλειναν μια φορά στις τρεις οι δρόμοι της Αθήνας για πολύ καλό σκοπό πάντα, πότε για Μαραθώνιο, πότε για δρόμους ειρήνης, για φιλανθρωπικές διοργανώσεις που έπρεπε να συγκινήσουν κόσμο, για υψηλά και σπουδαία πράγματα, πιο υψηλά και σπουδαία από το δικαίωμα στη μετακίνηση του καθενός που θέλει να πάει βόλτα σώνει και καλά με το αυτοκίνητο, είχα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το σημαντικό ήταν το κέντρο, το Σύνταγμα, η πλατεία- σύμβολο της πολιτικής εξουσίας. Όλοι εκεί διαδηλώνουν, παρελαύνουν, κλείνουν τους δρόμους, καλούν την Αστυνομία σε αναμέτρηση, άρα και οι οργανωτές των μαζικών αθλητικών γεγονότων εκεί πρέπει να παρουσιάσουν τα θαυμάσια ιδανικά τους, στήνουν τις εξέδρες τους και μοιράζουν τα διπλώματα και τα νερά τους. Αλλά φαίνεται ότι το πράγμα διευρύνεται προς τα βόρεια και τα νότια προάστεια. Εκτός από την Κηφισίας, είχαν κλείσει οι δρόμοι και στην παραλιακή για κάτι πάλι υψηλό, αθλητικό, και σπουδαίο. Φαίνεται λοιπόν ότι η ταλαιπωρία των οδηγών και επιβατών αυτοκινήτων είναι εξίσου σημαντική με την παρουσία στο Σύνταγμα.
Στο μεταξύ υπάρχουν χώροι στην Αθήνα που χρειάζονται ανθρώπινη παρουσία, με περιβάλλον πολύ πιο ευχάριστο και υγιεινό για τρέξιμο από τους δρόμους. Υπάρχει το Πεδίο του Άρεως που τόσο προβληματίζει για την εγκατάλειψη του, τόσες προσπάθειες γίνονται να γεμίζει κόσμο, αλλά δεν μπορούν να συντονιστούν οι ανάγκες του με τις καλές προθέσεις των αθλητικών διοργανώσεων. Άραγε, αν κάποιος χορηγός, κάποιοι οργανωτές, αποφάσιζαν να κάνουν εκεί τον αγώνα δρόμου τους, δεν θα είχαν απήχηση; Θα θεωρούνταν παρακατιανός και δευτεροκλασσάτος ένας αγώνας ανάμεσα στα δέντρα, στα ωραία δρομάκια και τις αλέες αυτού του πάρκου; Γιατί δεν μπορούν να συντονιστούν αυτές οι δυο ανάγκες; Αν πρότειναν την Ακαδημία Πλάτωνος, το πάρκο σχολής Χωροφυλακής, το Αττικό Άλσος, το πάρκο Τρίτση, το άλσος Ιλισίων, θα χάνονταν οι δρομείς ώσπου να τα βρουν; Δεν είναι αρκετά υψηλό ιδανικό να χρησιμοποιήσεις τα πάρκα, να τα μάθεις και σε άλλους πέρα από τη γειτονιά τους, να τα βάλεις στη ζωή των ανθρώπων που σχεδόν τα φοβούνται, και να πρωτοτυπήσεις με κάτι πέρα από τη διάθεση της κατάκτησης από πεζούς των δρόμων που περνούν κυρίως αυτοκίνητα;
