Του Αντώνη Πανούτσου
Το Φεβρουάριο του 2015 ο Γιάννης Βαρουφάκης είχε πει ότι «ανυπομονεί να συναντήσει την πνευματική δύναμη πίσω από το οικοδόμημα της ΕΕ και της Νομισματικής Ένωσης, τον δόκτωρ Σόιμπλε». Ο Σόιμπλε περιφρονητικά απάντησε «Προσπάθησε να με κολακεύσει. Κατάλαβα τι έκανε. Δεν είμαι ηλίθιος». Ο Βαρουφάκης δεν το έβαλε κάτω. «Εγώ κάνω κομπλιμέντα στον Σόιμπλε εδώ και χρόνια, αν και διαφωνώ μαζί του. Θεωρώ ότι είναι ο μόνος συνδετικός κρίκος της σημερινής σκηνής κι εκείνης της παλιάς γενιάς των ευρωπαϊστών πολιτικών τύπου Μιτεράν, Κολ, Σμιτ, Ζισκάρ ντ'' Εστέν, οι οποίοι είχαν ένα όραμα για την Ευρώπη. Δεν είναι τυχαίος άνθρωπος, είναι σαν να συνομιλείς με τη ζωντανή ιστορία της Ευρώπης». «Η ζωντανή ιστορία της Ευρώπης» όμως, έγραψε τον Βαρουφάκη εκεί που γράφουν οι ζωντανές ιστορίες τις υποσημειώσεις της καθημερινότητας που πίστεψαν ότι είναι κάτι. Ούτε καν του απάντησε.
Ο Βαρουφάκης από τότε προσπάθησε να το αντέξει. Αναπολώντας την εποχή που τα πουκάμισά του γινόντουσαν θέμα στο BBC. Αμφιβάλλω όμως αν θα μπορέσει να αντέξει τη χθεσινή δήλωση του Σόιμπλε. O οποίος χωρίς να τον έχει πει «πνευματική δύναμη πίσω από το οικοδόμημα της ΕΕ», χωρίς να τον έχει χαρακτηρίσει «μόνο «συνδετικό κρίκο με την παλιά γενιά των ευρωπαϊστών», αποκάλεσε τον Τσακαλώτο «… εξαιρετικό υπουργό Οικονομικών». Η απόρριψη αντέχεται. Να τα φτιάξει όμως με τον καλύτερο σου φίλο, όχι. Ας ελπίσουμε ο Βαρουφάκης να συγκρατηθεί, να μην έχουμε δράματα, να τα διαβάζουμε στις εφημερίδες.
Στο μεταξύ ο Γιουκλίντ Τσακαλώτος μπορεί να απολαμβάνει την εκτίμηση που έχουν οι μεγάλοι παίκτες που βρέθηκαν να παίζουν σε ασήμαντες ομάδες. Από γλώσσα, ντύσιμο και συμπεριφορά, ο Γιουκλίντ Τσακαλώτος έχει λιγότερη σχέση με την Κουμουνδούρου, από όσο είχε Ρόμπιν Γουίλιαμς με τους κατοίκους του Μπόλντερ Κολοράντο σαν εξωγήινος στο Μορκ και Μίντι. Ο Τσακαλώτος πράγματι πρέπει να είναι εξωγήινος και η υπερδύναμή του να είναι η επιμονή. Έχει διαπραγματευτεί κάτω από όχι αντίξοες αλλά εξωπραγματικές συνθήκες. Το Δεκέμβριο, ενώ βρισκόταν σε διαπραγμάτευση, πίσω στην Ελλάδα ο Τσίπρας ανακοίνωνε το μη προβλεπόμενο από τις συμφωνίες επίδομα στους συνταξιούχους. Μετά τη ψήφισή του μνημονίου πήγε να διαπραγματευτεί ενώ ο Τσίπρας ανακοίνωνε ότι αν δεν υπάρξει συμφωνία για το χρέος τα μέτρα δεν θα ισχύσουν και οι θεσμοί είχαν δηλώσει ότι δεν πρόκειται να μιλήσουν για το χρέος.
Ο Τσακαλώτος είναι η επιτομή του βρετανικού μπουλντόγκ με ελληνικό διαβατήριο. Χωρίς leverage στη διαπραγμάτευση, αποκλεισμένος από τις μεγάλες αποφάσεις, πέφτει, σηκώνεται, ξαναπέφτει. Και πάντα επιστρέφει. Ο Σόιμπλε δεν μπορούσε παρά να το αναγνωρίσει. Αντιπαραθέτοντας την επιμονή του πιτ μπουλ τσέπης με την αδυναμία στην αντίληψη αυτού που ο Τσακαλώτος έχει για αρχηγό.
Ο Σόιμπλε δεν έκανε καν τη χάρη στον Αλέξη Τσίπρα να τον χαρακτηρίσει σαν εχθρό. Στις δηλώσεις του Σόιμπλε, ο Τσίπρας ήταν το κωμικο διάλλειμα εκείνου που παίρνει στο τηλέφωνο συνεχώς για να του απαντάνε το ίδιο πράγμα. «Αλέξη, αυτό το θέμα είναι για τους υπουργούς Οικονομικών». Με τη βαρύτητα στη διατύπωση.
Ο Τσίπρας για τους Γερμανούς είναι ο «Αλέξης». Ο συμπαθής Έλληνας που έχει το μαγαζί της γειτονιάς που πρέπει να του εξηγείς ότι εδώ στη Γερμανία τα πράγματα γίνονται διαφορετικά. Ότι τα οικονομικά «είναι για τους υπουργούς των Οικονομικών» και καλό είναι να ξεχάσει τη λογική της πατρίδας του, που αν δεν γινόταν κάτι στο υπουργείο έλεγε στον υπάλληλο «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» και πήγαινε στο διευθυντή. Ενώ ο Γιουκλίντ Τσακαλώτος έχει και όνομα επίθετο και τίτλο και τα κέρδισε με τις γνώσεις, την ικανότητα και κυρίως την επιμονή του.
Τροφή για σκέψεις για όσους προσπαθούν να περάσουν ότι οι Γερμανοί αντιμετωπίζουν συγκαταβατικά την Ελλάδα. Ο κάθε ένας κερδίζει τον τρόπο που του συμπεριφέρονται. Οι αναφορές του Σόιμπλε στον Τσακαλώτο και τον Τσίπρα, δύο πολιτικούς του ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερο παράδειγμα.
