Πολλοί βιάστηκαν να συμπεράνουν πως οι πρόσφατες κινήσεις του Α. Τσίπρα σηματοδοτούν στροφή προς τον ιστορικό, μικρό ΣΥΡΙΖΑ. Υποστηρίζουν πως η παρουσία των κ.κ. Τζανακόπουλου και Ηλιόπουλου στην θέση του γραμματέα και του εκπροσώπου τύπου του κόμματος, αντιστοίχως, φανερώνει την εγκατάλειψη του ανοίγματος προς την Κεντροαριστερά.
Νομίζω πως ο Α. Τσίπρας, άριστος γνώστης παλαιοκομμουνιστικών χειρισμών, επέλεξε δύο στελέχη που εκφράζουν τον ριζοσπαστικό, κινηματικό χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε αυτός απερίσπαστος να προχωρήσει στην μετάλλαξη του κόμματος του.
Και τα δύο στελέχη εκπροσωπούν την νέα γενιά που διαπαιδαγωγήθηκε πολιτικά με τις φωτιές του 2008 και τις συγκεντρώσεις των «αγανακτισμένων» του 2011-2012. Ό,τι πρέπει για να αποτελέσουν το αριστερό άλλοθι του Τσίπρα στην δεξιά στροφή του, στην οποία δεν θα προβάλλουν καμία αντίρρηση. Είναι άνθρωποί του.
Δηλαδή, όσοι επικρίνουν τον Α. Τσίπρα γι΄αυτές τις επιλογές του τι πίστευαν; Πως θα έκανε γραμματέα του κόμματος την κυρία Ξενογιαννακοπούλου ή τον κ. Μωραϊτη;
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα γινόταν ένα μπάχαλο.
Στην πολιτική, τα μεγάλα ανοίγματα τα εγγυώνται στελέχη που γνωρίζουν τόσο τους μηχανισμούς του κόμματος τους όσο και την ανθρωπογεωγραφία του. Και τα υλοποιεί η ηγεσία.
Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης μπορεί να έχει πολλά μειονεκτήματα, όμως διαθέτει πολιτικό αισθητήριο. Έχει αντιληφθεί πως ο ΣΥΡΙΖΑ της περιόδου 2010-2020 έχει τελειώσει. Δεν μπορεί να επαναδιεκδικήσει την εξουσία. Και ο ίδιος είναι πολύ νέος για να αποστρατευτεί.
Συνεπώς, διαμορφώνει τους όρους για την όσο το δυνατόν πιο ανώδυνη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ.
Σε αυτό το εγχείρημα του υπάρχουν δύο εμπόδια. Το πρώτο είναι η ιδεολογικοποίηση της πολιτικής, ένα σύνδρομο που διακατέχει τον ιστορικό πυρήνα του κόμματος. Οι άνθρωποι είναι αριστεροί, το δηλώνουν και δεν θέλουν να γίνουν κάτι άλλο.
Έχουν μεγαλώσει πολιτικά αποστρεφόμενοι την Κεντροαριστερά. Τους βλέπουν όπως ο Λένιν τον Κάουτσκι.
Ο Α.Τσίπρας έχει αποδείξει πως δεν έχει τέτοιες αναστολές. Είναι παντός καιρού. Όταν χρειαστεί γίνεται χριστιανός με κερί, «στρατόκαυλος» με τζάκετ, φίλος των ολιγαρχών με θωπείες, κλπ. Έχει αντιληφθεί πως έτσι παίζεται το παιχνίδι στην Ελλάδα και προσαρμόζεται με ευκολία. Και από την πλευρά του καλά κάνει.
Είδε την εξουσία να του έρχεται ουρανοκατέβατη, την πήρε, του άρεσε, όπως αρέσει στον καθένα που την γεύεται, και θέλει να την ξαναγευτεί. Και θα κάνει τα πάντα γι΄αυτό.
Μπορεί να δούμε στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ—ή όπως θα λέγονται-- και πορτρέτα του Ελευθερίου Βενιζέλου.
Το δεύτερο εμπόδιο στην απόπειρα μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ είναι η ένδεια που παρατηρείται σε στελέχη της Κεντροαριστεράς που ήδη πλαισιώνουν το εγχείρημα του. Κάποιοι τροτοκλασάτοι Πασόκοι και κάποιες περσόνες που επιζητούν την προσωπική τους δικαίωση και κάποιο ρόλο.
Βέβαια, στην πολιτική πορεύεσαι με αυτούς που έχεις. Όμως, όπως έλεγε και ο Εθνάρχης, με τσουκνίδες δεν μπορεί να κάνεις χωριάτικη σαλάτα.
Βέβαια, αυτή η ένδεια καλλιεργεί, εκ των προτέρων, χαμηλές προσδοκίες για το βεληνεκές του εγχειρήματος της πορείας προς την Κεντροαριστερά. Κάτι που επιτείνεται από την πλήρη αντι—ΣΥΡΙΖΑ λογική που επικρατεί στον κόσμο και στην πλειοψηφία των στελεχών του ΚΙΝΑΛ.
Για τον Α. Τσίπρα η φυγή προς την Κεντροαριστερά είναι μονόδρομος. Διαφορετικά θα μιζεριάζει με τον Τσακαλώτο, τον Σκουρλέτη και την υπόλοιπη παλιοπαρέα, βυθισμένος σε μια παραλυτική εσωστρέφεια, ενώ ο Κυριάκος θα παίζει χωρίς αντίπαλο.
Το αν αυτό το εγχείρημα θα πετύχει ή όχι, αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα.
