Του Θόδωρου Σκυλακάκη*
Ποιος εκ των Τσίπρα, Σόιμπλε, Σούλτς, Πιτέλα ενδιαφέρεται για το πραγματικό συμφέρον του ελληνικού λαού; Κανένας. Όλοι έχουν εκλογές (οι άλλοι προγραμματισμένες, ο κ. Τσίπρας εκεί διολισθαίνει) και ως συνήθως μας στέλνουν το λογαριασμό. Ο καθένας όμως το κάνει για διαφορετικούς λόγους και έχει αξία να τους κατανοήσουμε για να καταλάβουμε τι μας περιμένει.
Ας ξεκινήσουμε από τη Γερμανία. Ο κ. Σόιμπλε, πέραν του γνωστού και ομολογημένου σχεδίου του, που ποτέ δεν έχει στην ουσία αποκηρύξει, είναι ο βασικός μοχλός της εκστρατείας των χριστιανοδημοκρατών, που πιέζονται τόσο από το ευρωσκεπτικιστικό AFD, όσο και από το κεντροδεξιό FDP, που έχει επίσης παγίως αντιρρήσεις για το ελληνικό πρόγραμμα. Ο κ. Τσίπρας λοιπόν του κοστίζει ψήφους. Τόσο λόγω της αποτυχίας του προγράμματος, εξ αιτίας της οποίας μιλάμε για τέταρτο μνημόνιο, όσο και στο μεταναστευτικό, λόγω ανοησίας και απίστευτης ανικανότητας (βλ. υπόθεση Αφγανού δολοφόνου και μη επιστροφές προσφύγων στην Τουρκία). Ακολουθεί λοιπόν σκληρή στάση γνωρίζοντας ότι θα είναι σε κάθε περίπτωση κερδισμένος. Είτε θα απαλλαγεί απλώς από ένα αποτυχημένο πρόγραμμα και ένα αποτυχημένο πρωθυπουργό που το υλοποιεί, είτε θα εφαρμόσει το αρχικό του σχέδιο. Win-win που λένε κι οι αγγλοσάξονες. Με εκλογικά και στρατηγικά οφέλη σε κάθε περίπτωση.
Οι σοσιαλιστές, τώρα στην Γερμανία και την Ιταλία, έχουν κι αυτοί εκλογές (κι οι Γάλλοι έχουν αλλά αυτοί χωρίς σοβαρές ελπίδες ανάκαμψης). Η απειλή όμως γι αυτούς βρίσκεται στα αριστερά. Εκεί παίζονται οι ψήφοι τους κι όχι στο κέντρο. Επιτίθενται λοιπόν στην ουσία στον Σόιμπλε, όχι για να αποσπάσουν ψήφους από τους χριστιανοδημοκράτες ή την Ιταλική δεξιά, αλλά για να αποτινάξουν και οι δύο την αγαστή συνεργασία που είχαν ως τώρα με την κ. Μέρκελ. Σε ό,τι αφορά εμάς τώρα το πρόγραμμα που εφαρμόζεται -το οποίο διεκδικεί επάξια τον τίτλο του πιο ηλίθιου προγράμματος από καταβολής οικονομικής πολιτικής- έχει και τη δική τους σφραγίδα. Η ανοησία της υπερφορολόγησης της εργασίας, της επιχειρηματικότητας και των επενδύσεων, στη χώρα με τη μεγαλύτερη ανεργία και τις μικρότερες επενδύσεις στην Ευρώπη, είναι γνήσια σοσιαλιστικής εμπνεύσεως. Ο κ. Τσίπρας που ήταν ανίκανος να φτιάξει οποιοδήποτε πρόγραμμα, απλώς προσέθεσε βαλκανική φαυλότητα, Συριζαίικη ανικανότητα και τη δική του προσωπική εξουσιολαγνεία.
Τι κάνει τώρα ο κ. Τσίπρας; Μοιράζει πλεόνασμα γιατί αγαπά τους χαμηλοσυνταξιούχους; Αστεία πράγματα. Αφού την ίδια ώρα τους κόβει μόνιμα το ΕΚΑΣ! Απλώς αγοράζει ψήφους προεκλογικά, με μια απόφαση που δεν έχει ούτε οικονομική λογική αλλά προπαντός ούτε και σχέση με την κοινωνική δικαιοσύνη. Καταρχήν από πλευράς κοινωνικής δικαιοσύνης προηγούνται αυτών που έχουν έστω κι ένα μικρό εισόδημα όσοι δεν έχουν κανένα εισόδημα. Δηλαδή οι πολλές εκατοντάδες χιλιάδες μακροχρόνια άνεργοι (για να μην αναφέρω κάποιους από τους εκατοντάδες χιλιάδες απλήρωτους του ιδιωτικού τομέα των οποίων οι επιχειρήσεις τελικά θα χρεοκοπήσουν). Δεύτερον πριν το κράτος αρχίσει να ξοδεύει πρέπει να εκπληρώσει τις δικές του υποχρεώσεις. Δεν ξοδεύεις όταν χρωστάς. Ιδίως όταν κρατάς επίτηδες απλήρωτους εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχους (που δεν τους έχει αποδοθεί η σύνταξή τους), γιατί όσο δεν τους πληρώνεις η σχετική υποχρέωση δεν καταγράφεται στο έλλειμα. Εξ ου και το λεγόμενο πρωτογενές πλεόνασμα είναι σε μεγάλο βαθμό απάτη, που γίνεται με συνενοχή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, αφού η Eurostat έχει εφεύρει τον φαύλο αυτό κανόνα. Ακόμα στους χαμηλοσυνταξιούχους περιλαμβάνονται εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που είτε είναι σαραντάρηδες και πενηντάρηδες που χαίρουν άκρας υγείας, είτε έχουν άλλα εισοδήματα είτε έχουν περιουσιακά στοιχεία, που να μην δικαιολογούν έκτακτα επιδόματα. Αυτούς -γιατί είχε βιασύνη να κάνει τον Άγιο Βασίλη- ο κ. Τσίπρας δεν τους εξαίρεσε.
Αν ήθελε να κάνει πραγματική κοινωνική πολιτική ο κ. Τσίπρας θα χρησιμοποιούσε τα χρήματα για να ξεκινήσει νωρίτερα την πολιτική του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος (που θα περιλάμβανε και πολλούς από τους χαμηλοσυνταξιούχους) και να βοηθήσει τους μακροχρόνια ανέργους. Όμως αυτό θέλει δουλειά και σοβαρότητα και επειδή τα χρήματα θα έσπαγαν ανά μήνα δεν θα του αγόραζαν τις ψήφους τόσο αποτελεσματικά. Κι επειδή ο άνθρωπος ενδιαφέρεται για τις ψήφους και έχει γραμμένους τους ανθρώπους, προχώρησε όπως προχωράει.
Περιττό να πούμε ότι τον λογαριασμό των εκλογικών αναγκών των κ.κ. Τσίπρα, Σόιμπλε, Σούλτς, Πιτέλα θα τον πληρώσει όπως συνήθως ολόκληρη η χώρα και προπαντός τα συνήθη υποζύγια. Αυτοί που στον ιδιωτικό τομέα έχουν καταντήσει να δουλεύουν όχι για να ζουν αυτοί κι οι οικογένειές τους, αλλά για να πληρώνουν φόρους. Οι φοροδουλοπάροικοι του μνημονίου Τσίπρα.
*Προέδρου της Δράσης
