Του Αντώνη Πανούτσου
Στο In the Darkest Hour η σκηνή που έγραψε ήταν εκείνη που ο Ουίνστον Τσόρτσιλ επειδή έχει κίνηση στον δρόμο αναγκάζεται να πάρει τον υπόγειο σιδηρόδρομο για να πάει στην Βουλή. Τον κοιτάνε, αρχίζει επιφυλακτικά να μιλάει με τον κόσμο και όταν διαπιστώνει ότι ο βρετανικός λαός θέλει να αντισταθεί, ότι του λένε να μην τα παρατήσει βγάζει τον διάσημο του λόγο. «Θα υπερασπίσουμε το νησί μας με οποιοδήποτε κόστος, θα πολεμήσουμε στις ακτές, στα αεροδρόμια, στα χωράφια και τους δρόμους…». Το ενδιαφέρον σημείο είναι ότι το γεγονός δεν έγινε ποτέ. Μένει όμως στην μνήμη επειδή είναι η επιτομή της δημοκρατίας. Ο ηγέτης που όπως ο Ανταίος έπαιρνε δύναμη από την γη παίρνει δύναμη από τον λαό για να μεταφέρει την φωνή του στην Βουλή. Την φωνή των sans culotte, που οι πολιτικοί μνημονεύουν αλλά δεν θα ακούμπαγαν ούτε με καλάμι τριών μέτρων.
Το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης δεν ήταν ούτε ο Φράγκος Φραγκούλης με τα παλικάρια του, ούτε ο Κασιδιάρης με τα δικά του, ούτε ο κατάφρακτος με την πλαστική στολή των Jumbo. Ήταν οι δεκάδες κατά τα νέα της ΕΡΤ κόσμου που μαζεύτηκαν για να διαδηλώσουν για την Μακεδονία. Παρουσία των βουλευτών της ΝΔ που εκλέγονται στην Βόρεια Ελλάδα.
Οι πολίτες δεν ψηφίζουν φιλοσόφους, στοχαστές ή δασκάλους. Ψηφίζουν εκπροσώπους, που δεν θα μαντεύουν την γνώμη τους από την κολόνα του Da Capo, αλλά θα την ακούν πρώτο χέρι στις πλατείες που διαδηλώνουν. Οι βουλευτές που βρέθηκαν στο συλλαλητήριο δεν έδωσαν αξία στον Φραγκούλη και τον Κασιδιάρη. Στάθηκαν δίπλα στους ψηφοφόρους στερώντας το δικαίωμα στον Φραγκούλη και τον Κασιδιάρη να γίνουν εκπρόσωποι των +120 χιλιάδων του συλλαλητηρίου.
Με το συλλαλητήριο ο Κυριάκος Μητσοτάκης έδειξε να αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι ο αρχηγός μιας νέας κεντροδεξιάς elite αλλά και των δεξιών great unwashed, όπως όρισε τον χώρο ο Edward Bulwer-Lytton. Της μάζας των κοινών ανθρώπων που η κουλτούρα αντιμετωπίζει αφ' υψηλού αλλά έχει τα ίδια δικαιώματα στην δημοκρατία όπως κάθε άλλος. Το συντηρητικό κομμάτι μιας κοινωνίας που πιστεύει στο «πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια» και νοιώθει περίεργα όταν αντιμετωπίζεται σαν άγριοι της Αφρικής που οι ιεραπόστολοι του tedX θα το κατηχήσει στις αξίες του 21ου αιώνα. Το vox populi των δυτικών προαστίων της Αθήνας, που θέλει να ακουστεί αλλά κανείς δεν θέλει να το ακούσει.
