Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Εκδήλωση κατά της πτώσης του τείχους του Βερολίνου διοργάνωσε χθες, η νεολαία του ΚΚΕ, υποστηρίζοντας ότι επρόκειτο για «προστατευτικό και αντιφασιστικό τείχος» και καλεί τους πολίτες να παρευρεθούν ώστε να μάθουν την «αλήθεια».
Η άρνηση, ως ψυχολογική διαδικασία, είναι η απόρριψη-παράβλεψη μιας πραγματικής κατάστασης ή ενός γεγονότος, που είναι πολύ στρεσογόνο ή επώδυνο για να γίνει άμεσα αποδεχτό από εκείνον που το βιώνει.
Πολλοί άνθρωποι χρησιμοποιούν την άρνηση στην καθημερινή τους ζωή προσπαθώντας να αποφύγουν επίπονα ή άβολα συναισθήματα και σκέψεις, αναβάλλοντας έτσι και την απολεσματικότερη δράση.
Για παράδειγμα, κάποιος μπορεί να κάνει φανερά κατάχρηση αλκοόλ αλλά ο ίδιος απλά αρνείται ότι έχει πρόβλημα αλκοολισμού. Αντ'αυτού υποστηρίζει ότι δεν έχει κανένα σημαντικό πρόβλημα στη ζωή του κι ότι ότι όλα είναι «μια χαρά». Παράλληλα, το πρόβλημα μπορεί να είναι φανερό στους γύρω.
Σε ανώριμες κοινωνίες, όπως η δική μας, η άρνηση λειτουργεί σαν ένας μόνιμος μηχανισμός επιβίωσης για πολλούς ανθρώπους. Δεδομένου πως οι εξουσίες συστηματικά αποποιούνται των ευθυνών τους για πραγματική ανάπτυξη της οικονομίας, για εκσυγχρονισμό των θεσμών και για βελτίωση του μορφωτικού επιπέδου.
Κατά συνέπεια, είναι πολύ φυσικό να συντηρούνται σε πολλά κοινωνικά στρώματα αλλά και σε πολιτικά κόμματα, ιδεολογίες ή αντιλήψεις άρνησης της πραγματικότητας. Μιας και δεν υπάρχει στα αλήθεια μια δυναμική της κοινωνίας που να αποκαλύπτει ένα φιλόδοξο σχέδιο προόδου και εξέλιξης των ανθρώπων και του συνόλου στο οποίο ανήκουν. Μιας και δεν υπάρχει πολλές φορές η ίδια η πραγματικότητα για να τους ξυπνήσει…
Πρωταθλητής βέβαια, όλων αυτών είναι το ΚΚΕ. Μία «θρησκευτική οργάνωση» με στελέχη- «ζηλωτές» οι οποίοι προσηλυτίζουν συνεχώς καινούρια μέλη ευεπίφορα στην άρνηση της πραγματικότητας.
Το να χαρακτηρίζεις ας πούμε το τείχος που έκλεινε για 28 χρόνια, στη φυλακή τους ανατολικούς Βερολινέζους, «αντιφασιστικό», είναι τουλάχιστον παράνοια. Εν έτει 2019 και με τις χιλιάδες αφηγήσεις τόσων ανθρώπων, σημαίνει ότι θεωρείς ολόκληρο τον πλανήτη παρανοϊκό, ότι η γη είναι επίπεδη, ότι οι άνθρωποι μπορούν να πετάξουν και ότι η δική σου αλήθεια, η σχεδόν ανύπαρκτη στις συνειδήσεις όλων των κοινωνιών, είναι η μοναδική!
Παρόλα αυτά, και με δεδομένη την «απόκλιση» που επιδεικνύεις από την φυσική νόρμα της ιστορίας και των πολιτικών συνθηκών, τίθεται ένα μεγάλο ερώτημα: αν μπορεί να γίνει αποδεκτή η θέση σου ως νεολαία κόμματος που χρηματοδοτείται από το δημόσιο ταμείο για να συμμετέχει σε κοινοβουλευτικές εκλογές…
Μπορεί ας πούμε κόμμα του Ελληνικού Κοινοβουλίου να χαρακτηρίζει φασιστική την πρώην Δυτική Γερμανία και «αντιφασιστική» την Ανατολική, παραχαράσσοντας πλήρως την έννοια «φασισμός»; Νομιμοποιείται η ΚΝΕ από την «γραφική» και «συμπαθητική» πολιτική της «παράνοια» να προσβάλει τον γερμανικό λαό, επειδή δεν πέρασε στο σοβιετικό μπλοκ εξολοκλήρου;
Η αφήγηση το ιστορικού χρόνου, έριξε τα τείχη στον δυτικό κόσμο, για να μπορούν οι άνθρωποι να είναι ελεύθεροι. Ο φονταμενταλισμός της Αριστεράς και κάθε άλλη εμμονική παραδοξολογία προφανώς επιτρέπονται σε μία κοινωνία ελεύθερη και απαλλαγμένη από τον ολοκληρωτισμό του ελέγχου. Όχι όμως, με τα χρήματα των φορολογουμένων και όχι ως «κατήχηση» σε νέους ανθρώπους που αναζητούν από την φύση τους της ελπίδα στην ουτοπία.
Πολλοί διασκεδάζουν με την φαιδρότητα της Αριστεράς. Η ανησυχία όμως υπάρχει. Για τόσους νέους και ωραίους ανθρώπους που επενδύουν το μέλλον τους σε νοσηρές φαντασιώσεις και στην άρνηση της ίδιας της λογικής…
