Της Μαριάννας Σκυλακάκη
Είχε δίκιο ο Jean-Claude Juncker όταν υπενθύμισε, κατά τη χθεσινή σύνοδο κορυφής στις Βρυξέλλες για το Brexit, ότι επρόκειτο για μια «λυπηρή και τραγική στιγμή». Εν μέσω των διαπραγματεύσεων και της πολιτικής κρίσης που έχει προκαλέσει η διαδικασία του διαζυγίου στο Ηνωμένο Βασίλειο, συχνά ξεχνάμε πόσο άσχημη και θλιβερή εξέλιξη συνιστά η αποχώρηση, για πρώτη φορά, ενός μέλους από την Ευρωπαϊκή Ένωση, κάτι που μέχρι πρότινος έμοιαζε αδιανόητο και εκτός οποιασδήποτε λογικής.
Έχω γράψει ξανά και ξανά ότι θεωρώ ότι η απόφαση αυτή από την πλευρά της Βρετανίας είναι αυτοκαταστροφική, όμως αναρωτιέμαι πόσο καλά έχουμε διαγνώσει τα μαθήματα του Brexit εμείς οι υπόλοιποι που παραμένουμε. Για αρχή, διαπιστώνουμε για άλλη μια φορά πόσο προβληματικό είναι για τέτοιες καταλυτικής σοβαρότητας αποφάσεις να βασιζόμαστε σ'' ένα εργαλείο τόσο αναξιόπιστο όσο ένα δημοψήφισμα.
Άλλο ένα ενδιαφέρον μάθημα: το γεγονός ότι, σύμφωνα με τη λογική, μια απόφαση είναι καταστροφική, δεν θα πρέπει να μας εφησυχάζει. Το πόσο αποτελεσματικό είναι ένα λογικό επιχείρημα -όπως εν προκειμένω ότι θα ήταν απείρως ωφελιμότερο για τους Βρετανούς να μείνουν εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης- εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Πείθει συναισθηματικά τους πολίτες; Ποιος το αναπαράγει και το υποστηρίζει; Πόσο δελεαστική παρουσιάζεται η εναλλακτική πρόταση, ακόμη κι αν δεν υποστηρίζεται από στοιχεία;
Οι Βρετανοί μας εξέπληξαν μία φορά τον Ιούνιο του 2016 λέγοντας αντίο στην Ευρώπη. Δεν αποκλείεται να μας εκπλήξουν ξανά, επιλέγοντας ένα άτακτο Brexit αντί της συμφωνίας που υπάρχει αυτή τη στιγμή στο τραπέζι, την οποία δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι η Theresa May θα καταφέρει να περάσει από τη Βουλή των Κοινοτήτων.
Για περισσότερα άρθρα από το αθηΝΕΑ, επισκεφθείτε το www.a8inea.com
