Πριν από λίγες μόνο μέρες και με αφορμή την δημιουργία της «Λίγκας των 12» ξεκίνησε μια μεγάλη κουβέντα γύρω από το τι θα πρέπει να αλλάξει για να γίνει πιο ελκυστικό το ποδόσφαιρο στο μέλλον. Ενα από τα σοβαρότερα θέματα που μπήκε ήταν τα υπερβολικά πολλά ματς που αναγκάζονται να δίνουν κάθε χρόνο οι ποδοσφαιριστές ιδιαίτερα των μεγάλων κλαμπ. Πάνω από 70! Τόσο οι διοργανωτές διαφόρων πρωταθλημάτων, όσο και οι περισσότεροι από τους fans, τους αντιμετωπίζουν σαν υπερανθρώπους που είναι υποχρεωμένοι να αντέχουν περισσότερο κι από μηχανές, επειδή «παίρνουν ένα σκασμό λεφτά»! Εχουν την απαίτηση να «σκίζονται» σε κάθε ματς, «να τα δίνουν όλα» Κυριακή – Τετάρτη – Κυριακή με ίδιο κέφι και διάθεση σαν να ξεκίνησαν οι αγώνες την... προηγούμενη εβδομάδα. Κι όταν τούς βλέπουν να εμφανίζονται με συμπτώματα κούρασης, τους αντιμετωπίζουν με καχυποψία, βρισιές και αποδοκιμασίες.
Το γεγονός το έχουν επισημάνει και οι γιατροί και οι προπονητές, με πρώτο τον Πεπ Γκουαρδιόλα, καθώς ζουν καθημερινά το πρόβλημα, όντας αναγκασμένοι να προσαρμόζουν τη δουλειά τους στις απαιτήσεις που δημιουργεί το φορτωμένο αγωνιστικό πρόγραμμα, χωρίς να μπορούν να αποτρέψουν ή έστω να προλάβουν τις παρενέργειες που προκαλούνται.
Δυστυχώς, η απάντηση της FIFA και της UEFA σε όλα αυτά ήταν ένα μεγαλοπρεπέστατο «όχι». «Λιγότεροι αγώνες», είπε κάποια στιγμή ο πρόεδρος Τσέφεριν, «σημαίνουν λιγότερα έσοδα, άρα μικρότερα συμβόλαια και αποδοχές για όλους. Το θέλετε; Είσαστε έτοιμοι να το αποδεχτείτε;». Εκεί δεν απάντησε κανείς. Ολοι (μα όλοι!) δεν σκέφτηκαν την υγεία τους που κινδυνεύει, μα έβαλαν από πάνω τα λεφτά που θα χάσουν, παρά τα εκατομμύρια που κερδίζουν οι περισσότεροι. Δεν ήταν (και δεν είναι ακόμη) σε θέση να εκτιμήσουν τη σοβαρότητα του προβλήματος. Δεν υπήρχε και νωπό περιστατικό να ταρακουνήσει και να βάλει το πρόβλημα σε άλλη - διαφορετική βάση.
Πλέον, όλοι θα αναγκαστούν λογικά να δουν τα πράγματα από άλλη οπτική γωνία. Αλλά και πάλι δεν είναι σίγουρο. Περιστατικά, όπως αυτό με τον Ερικσεν, έχουν γίνει πολλά στο παρελθόν χωρίς να συγκινήσουν. Χαρακτηρίστηκαν «μεμονωμένα», μέχρι που ξεχάστηκαν. Το ίδιο πιθανότατα θα γίνει και τώρα...
