Πάντα η μετάβαση από μια δικτατορία στη δημοκρατία είναι επώδυνη. Εχει παρενέργειες. Δημιουργεί προβλήματα, εντάσεις και «πρωτόγνωρες» καταστάσεις. Αυτό συμβαίνει τώρα στην ομοσπονδία του Μπάσκετ. Ενας οργανισμός που δεν έχει μάθει να ζει σε συνθήκες πλουραλισμού και δημοκρατικών διαδικασιών, λογικό να κλωτσάει όταν εμφανίζονται και φιλοδοξούν να διοικήσουν περισσότεροι από ένας. Τα τελευταία 35 περίπου χρόνια υπήρχε το καθεστώς του «λόγω μεν δημοκρατία, έργω δε η του πρώτου ανδρός αρχή». Οι εκλογές είχαν τυπική σημασία. Ολοι πήγαιναν να ψηφίσουν όπως στη Σοβιετική Ενωση ή στα δημοψηφίσματα του Παπαδόπουλου. Οποιος επιχειρούσε να αντισταθεί, απλά γινόταν περίγελος του «βασιλακοπουλικού» περιβάλλοντος πριν γνωρίσει την συντριβή στις κάλπες.
Τώρα αυτά τελειώνουν. Το απερχόμενο καθεστώς προσπαθεί να κρατηθεί όρθιο με δεκανίκια, πότε αναβάλλοντας τις εκλογές και πότε τρέχοντας στο πρωτοδικείο για να ορίσει... διοίκηση Βασιλακόπουλου. Μοναδικός του σκοπός να επιμηκύνει τον χρόνο της προεκλογικής αναμπουμπούλας, στην οποία -ως γνωστόν- «ο λύκος χαίρεται». Αλλωστε, σε τέτοιες περιπτώσεις το παλιό που φεύγει εξακολουθεί για ορισμένο χρονικό διάστημα να έχει τους οπαδούς του και να βγάζει τις αντιστάσεις του, καθώς είναι δύσκολο να απογαλακτιστεί, να συμφιλιωθεί με την καινούργια πραγματικότητα και να αποκτήσει τις απαραίτητες άκρες του στη νέα κατάσταση όπως θα διαμορφωθεί, ώστε να δημιουργηθεί «η κανονικότητα της επόμενης μέρας» στην οποία όλοι θα αρχίσουν να πολιτεύονται διαφορετικά.
Δεν ξέρω πόσοι έζησαν και θυμούνται τα πρώτα μεταδικτατορικά χρόνια με τα «σταγονίδια» στο στράτευμα να «απειλούν» το πολίτευμα και τον μακαρίτη τον Κωνσταντίνο Καραμανλή να προσπαθεί να τα εξοντώσει χωρίς να τα κακοκαρδίσει, επειδή αρκετά από αυτά τον ψήφιζαν κιόλας, ψάχνοντας άκρες στην κατάσταση που εκείνος είχε δημιουργήσει, ενώ ταυτόχρονα την υπονόμευαν.
Γι αυτό σας λέω... Το μπάσκετ βρίσκεται σ αυτήν ακριβώς την πίστα, προσπαθώντας να περάσει στην επόμενη, όπου όλοι πιστεύουν ότι τα πράγματα θα είναι περισσότερο ομαλά. Από την άλλη, ομαλά σε αθλητική ομοσπονδία δεν γίνεται. Κάθε μια έχει τους δικούς τη δικτατορίσκους που στηριγμένοι σε πρόσωπα και μηχανισμούς, φροντίζουν να δημιουργούν τις συνθήκες μονιμότητας που τούς είναι υπερ-απαραίτητη. Από το Ποδόσφαιρο, μέχρι το Μπάντμινγκτον.
