Μέχρι κάποια εποχή η Μπαρτσελόνα ήθελε να λέει ότι είναι «me que un club» - κάτι παραπάνω από ένας σύλλογος. Πουλούσε με μεγάλη ευκολία, σε άλλους εθνικισμό με σημαία την ανεξαρτησία της Καταλονίας και σε άλλους αριστεριλίκι με όχημα τον αντι- φρανκισμό. Ειδικά για όσους δεν ξέρουν τα «σκοτεινά σημεία» της ιστορίας του, παρέμενε ο ιδεατός αθλητικός σύλλογος, που παρά τα κυνηγητά και τους κατατρεγμούς, κατάφερνε να στέκεται ψηλά και κυρίως να διατηρεί την ιδιαίτερη και ελκυστική του ταυτότητα.
Για δεκαετίες το καμάρι των οπαδών ήταν η άρνηση να βάλουν διαφήμιση στη φανέλα. Ολα τα επαγγελματικά σωματεία είχαν σπονσορες, πλην της Μπάρτσα. Κι αυτό, το κλαμπ το «πουλούσε» πολύ ακριβά, καθώς το πλάσαρε σαν το μεγάλο «ηθικό» του πλεονέκτημα. Κάποια στιγμή η παράδοση «έσπασε», αλλά... «για καλό σκοπό». Η Unicef άρχισε να φιγουράρει στην «μπλαουγκράνα» φανέλα, χωρίς να προσφέρει έσοδα. Αντίθετα η ομάδα πλήρωνε για να διαφημίζει τη συγκεκριμένη οργάνωση που δραστηριοποιείται σε περισσότερες από 190 χώρες για να σώζει ζωές παιδιών και να υπερασπίζεται τα δικαιώματά τους.
Ηταν ένας τρόπος για να εκτοξεύσει την υπερηφάνεια των οπαδών και να προσελκύσει νέους πιστούς. Ελάχιστοι μπορούσαν να φανταστούν πως πίσω απ’ όλο αυτό κρυβόταν μια άριστα σχεδιασμένη στρατηγική μάρκετινγκ που είχε σκοπό να συνηθίσει τον κόσμο στη νέα πραγματικότητα, με μια «αθώα» αρχικά διαφήμιση, ώστε στην επόμενη φάση ο Μέσι και η παρέα του να αρχίσουν να μοστράρουν κάποια μεγάλη εταιρεία στη φανέλα τους χωρίς να ενοχλείται κανένας.
Και πράγματι έγινε ακριβώς έτσι, χωρίς την παραμικρή αντίδραση από πλευράς κόσμου. Αντί Unicef, αρχικά έγραφε Qatar Airways και τώρα Rakuten. Το αντίτιμο: 220 εκατομμύρια ευρώ για τέσσερα χρόνια. Ενα σχέδιο πανέξυπνο στη σύλληψη και στην εκτέλεσή του, το οποίο οι οπαδοί το «κατάπιαν» χωρίς να βγάλουν τσιμουδιά για το «ξεπούλημα»!
Φυσική συνέπεια αυτής της πορείας, η συμμετοχή στο «κλαμπ των 12» πριν λίγες μέρες. Η τελευταία ανακοίνωση, με την οποία η ομάδα δηλώνει «αγκαλιά και πλάι πλάι» με τη «μισητή» Ρεάλ Μαδρίτης και τη Γιουβέντους, βρίσκεται στην ίδια λογική που περιέγραψα και η οποία πάντα χαρακτήριζε τις κινήσεις της. Αποκρύπτει το πραγματικό πρόβλημα που είναι το χρέος του ενός δισεκατομμυρίου ευρώ ως αποτέλεσμα κακοδιαχείρισης και ντύνει με μια ιδεολογική μπαρούφα την απόφασή της να προσχωρήσει στον (διαλυμένο πια) συνεταιρισμό, μιλώντας για την... «βελτίωση του ποδοσφαίρου» που τάχα είναι «ο αποκλειστικός της σκοπός». Από τα σύννεφα πέφτουν μόνο οι αφελείς και όσοι είναι πρόθυμοι να καταπιούν την προπαγάνδα αμάσητη.
