Αφήνω σε άλλους, περισσότερο... ειδικούς, τα αποθεωτικά τύπου "σύμβολο", "μύθος", "θρύλος" και δεν ξέρω τι άλλο. Το σίγουρο είναι πως απ' όσους αποφάσισαν κάποια στιγμή να φορέσουν την άλλη φανέλα και να πανε από τον Ολυμπιακό στον Παναθηναϊκό ή το αντίθετο, ο Σπανούλης ήταν ο μεγαλύτερος αρχηγός με την πλήρη έννοια του όρου. Ο λόγος είναι ότι φρόντισε συνειδητά "να αλλάξει ομάδα", ν αφήσει πίσω του οτιδήποτε πράσινο, να κάνει το κόκκινο "δεύτερο δέρμα του" και να γίνει ο αληθινά μεγάλος ηγέτης εντός και εκτός αποδυτηρίων.
Ενας ακόμη το πλησίασε αλλά ήταν τέτοια η εποχή που δεν μπόρεσε να το καταφέρει με τον ίδιο μοναδικό τρόπο επειδή υπήρχαν γύρω του κι άλλοι περίπου ισοϋψείς: ο Γιάννης Κυράστας όταν πήγε από τον Ολυμπιακό στον Παναθηναϊκό. Οι υπόλοιποι αποδείχτηκαν απλές μεταγραφές που ξεσήκωσαν για λίγο μίση, πάθη, αντιπαραθέσεις, αμφισβητήσεις, αλλά σύντομα έσβησαν επειδή ο κόσμος κατάλαβε πως δεν άξιζε τον κόπο να το συνεχίσει! Κατά βάθος όλοι ήξεραν ότι ο Γαλάκος δεν ήταν καμία ομάδα και ενδιαφερόταν απλά να παίζει κάπου, ο Σαργκάνης κι ο Βαμβακούλας πάντα Ολυμπιακοί, ο Μιχάλης Κωνσταντίνου Παναθηναϊκός, ο Αποστολάκης έγινε Παναθηναϊκός στην πορεία, ο Λέτο "το έπαιξε" Παναθηναϊκός, βλέποντας ότι μπορούσε να επενδύσει πάνω σ' αυτό, ο Βολκόφ, ο Πάσπαλι, ο Κόμαζετς ούτε που νοιάζονταν κι ο Χριστοφιδέλης παραμένει πάντα Ολυμπιακός.
Αν μπορεί κάποιος να ξεχωρίσει δύο περιπτώσεις, είναι του Δεληκάρη που κανείς δεν έμαθε -και δεν θα μάθει ίσως ποτέ- την αληθινή αιτία που τον ανάγκασε να πάρει μεταγραφή πριν τελειώσει άδοξα και ξενέρωτα, και του Νικοπολίδη ο οποίος πηγαίνοντας στον Ολυμπιακό έβγαλε από μέσα του με ακραίο τρόπο τον "γαύρο" που έκρυβε, θέλοντας να αποδείξει... κι εγώ δεν ξέρω τι. στο ακραίο κοινό που τον υποδέχτηκε και τον αποθέωσε.
Ο Σπανούλης βίωσε μίσος και ακραίες συμπεριφορές, πέρα από τους οπαδούς και από τον ίδιο τον οργανωμένο μπασκετικό Παναθηναϊκό. Στην πραγματικότητα, κανείς δεν του συγχώρησε ότι η παρουσία του στον Ολυμπιακό ήταν ο κύριος και καθοριστικός λόγος από τον οποίο ξεκίνησαν οι μεγάλες πτήσεις της ομάδας που κατέληξαν στο να αμφισβητηθεί η ως τότε "πράσινη παντοκρατορία". Ηταν ο παίκτης που πήρε πάνω του όλη αυτή τη διαδικασία και την καθοδήγησε συνειδητά ως το τέλος. Ξέχασε όσα έζησε στον Παναθηναϊκό, δεν τα υπολόγισε καν και δεν επέτρεψε ποτέ να τον αποπροσανατολίσουν στη ρότα που είχε χαράξει. Ηταν η αναγκαία συνθήκη για να προχωρήσει απερίσπαστος σ αυτό που διάλεξε. Ούτε "μικροπρέπεια", ούτε "αχαριστία" όπως τον κατηγορούν αρκετοί Παναθηναϊκοί.
Τον τελευταίο καιρό είχα γράψει αρκετές φορές πόσο μάταιη ήταν η προσπάθεια να "επιμηκύνει" την καριέρα του, επιδιώκοντας να ξεγελάσει και τον χρόνο και τον εαυτό του. Εστω αργά το κατάλαβε και αποφάσισε να βάλει στην καριέρα του το καλύτερο τέλος χωρίς να σπαταλά και να σπαταλιέται και κυρίως χωρίς να προκαλεί τον οίκτο, όπως τόσοι άλλοι "μεγάλοι" που δεν κατάλαβαν πότε έπρεπε να τελειώσουν. Κι αυτό είναι το τελευταίο παράσημο που μπορεί να του απονείμει κανείς όποια ομάδα κι αν υποστηρίζει...
