Εσείς... πώς την θέλετε την Εθνική μας; Με Παπασταθόπουλο – Μανωλά στο κέντρο της άμυνας, ή... άνευ; Ακούγεται κάπως αστείο, αλλά τέσσερις μέρες πριν από το ματς με την Ισπανία, που θα γίνει στις 25 Μαρτίου στη Γρανάδα εγκαινιάζοντας την προκριματική φάση για το Μουντιάλ του 2022 στο Κατάρ, η κουβέντα για τους δύο διεθνείς αμυντικούς ξαναβρίσκεται στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας και μπερδεύεται με... τις εκλογές της ΕΠΟ.
Ο Ολλανδός κόουτς βγήκε και είπε επίσημα το μεσημέρι του Σαββάτου ότι πλησίασε τους δύο παίκτες για να επιστρέψουν, αλλά εκείνοι αρνήθηκαν, επειδή «θεώρησαν ότι δεν είναι η κατάλληλη στιγμή». Η ατάκα έδωσε τροφή σε σενάρια, αντικρουόμενες πληροφορίες και εικασίες για... το ποια θα μπορούσε να είναι αυτή η «κατάλληλη στιγμή». Και η πιο extreme εκδοχή λέει, πως αρνούνται να φορέσουν ξανά τη φανέλα «όσο πρόεδρος της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας είναι ο Γραμμένος», επί των ημερών του οποίου έφυγαν! Περιμένουν, δηλαδή, την εκλογή του Ζαγοράκη για να δηλώσουν παρόντες... Αν ισχύει, δεν θα παίξουν κατά της Ισπανίας, αλλά θα είναι διαθέσιμοι αμέσως μετά τις αρχαιρεσίες, για τον αγώνα με τη Γεωργία, στις 31 Μαρτίου... Δυσκολεύεσαι να το πιστέψεις, αλλά από την άλλη έχουν γίνει τόσα και τόσα κατά καιρούς, που σε αναγκάζουν να αναρωτηθείς... «γιατί όχι;». Και επειδή όλα αυτά παραμένουν αδιευκρίνιστα, κάνουν κακό σε μια τόσο σοβαρή για το μέλλον του ποδοσφαίρου μας υπόθεση όπως η πρόκριση σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο.
Κατά τα λοιπά, σχεδόν πάντα παραμονές μεγάλων αγώνων, η ποδοσφαιρική μας βιτρίνα διχάζει, αντί να ενώνει. Καθένας έχει μια «ιδανική ενδεκάδα» στο μυαλό του, την οποία προσπαθεί να... επιβάλλει μέσω social media, δημιουργώντας κλίμα ανάλογα με την ομάδα που υποστηρίζει και τους παίκτες που συμπαθεί ή αντιπαθεί. Στο παιχνίδι μπαίνουν και οι διοικήσεις των «μεγάλων», έχοντας άποψη για την μεταχείριση των διεθνών ποδοσφαιριστών τους, ανάλογα με τα κέφια τους. Ολο αυτό γίνεται ντόμινο, που παρασύρει «ομοϊδεάτες» και δημιουργεί «ρεύμα» το οποίο αγγίζει και τον ίδιο τον κάθε φορά προπονητή. Σχεδόν όλοι «ξέρουν καλύτερα» και βγάζουν τις ενστάσεις τους, κυρίως στις αποτυχίες.
Μη ξεχνάμε, ότι ακόμη και τον πρώτο καιρό του Ρεχάγκελ είχαμε παρόμοια θέματα μέχρι να νικήσει η Ελλάδα (πάλι!) την Ισπανία εκτός έδρας με 1-0 με το γκολ του Γιαννακόπουλου στο τελευταίο ματς της προκριματικής διαδρομής και να εδραιωθεί ο Γερμανός. Αλλά και μετά το EURO της Πορτογαλίας αναγκαζόταν να «απολογείται», επειδή επέμενε να μην καλεί τον Ιεροκλή Στολτίδη ή τον Ακη Ζήκο που είχαν υποστηρικτές ανάμεσα στους φίλους του Ολυμπιακού ή της ΑΕΚ.
Ο μόνος που γλίτωσε το... μαρτύριο ήταν ο Φερνάντο Σάντος, καθώς παρά τις κακές εμφανίσεις, τον στήριξαν τα αποτελέσματα που μας οδήγησαν στα τελικά του Μουντιάλ της Βραζιλίας το 2014. Από κει μετά, όμως, το «σπορ» ξανάγινε μόδα και με τον Ρανιέρι, και με τον Μαρκαριάν, και με τον Σκίμπε, και με τον Αναστασιάδη (κυρίως μ' αυτόν), και με τον Φαν'τ Σιπ. Κάθε αποτυχία τους γινόταν ένα είδος πολιορκητικού κριού για να πέσει μία μη αρεστή διοίκηση.
