Πριν καλά καλά καταλάβει ο Παναθηναϊκός τι γίνεται, έχασε τον Ζαγαρίτη. Ταλέντο και επένδυση για το μέλλον που άφησε να του φεύγει μέσα από τα χέρια χωρίς να εισπράξει έστω ένα ευρώ. Ο χρόνος θα δείξει αν η απόφαση ήταν η σωστή. Ενας παίκτης που άρχισε να παίζει σε χαμηλό επαγγελματικό επίπεδο πριν από 3-4 μήνες, μοιάζει παράλογο να βιάζεται να κάνει το... κόλπο γκρόσο.
Ας δούμε και τα οικονομικά δεδομένα... Το συμβόλαιό του τελείωνε το καλοκαίρι. Ο Παναθηναϊκός πρόσφερε τριετή ανανέωση με κάτι παραπάνω από 200.000 ευρώ συνολικά – συν ενάμιση χιλιάρικο για κάθε ματς που θα έπαιζε. Ο μάνατζέρ του ζήτησε 180.000 ευρώ το χρόνο, ένα ποσό που το βρήκε εύκολα στην Πάρμα, αλλά τού το έδιναν και τα κλαμπ που ενδιαφέρθηκαν από τη Γερμανία.
Αν το καλοεξετάσουμε, οι διαφορές δεν είναι μεγάλες. Και το παρελθόν δείχνει πως ειδικά σ' αυτή την ομάδα υπάρχει μια παράδοση πιτσιρικάδων που βιάστηκαν να φύγουν και την πάτησαν.
Ο Λάμπρος Χούτος, για παράδειγμα, ήταν από τα σπουδαιότερα ταλέντα της περισπούδαστης «πράσινης» ακαδημίας της Παιανίας. Ο πατέρας του βιάστηκε να τον πάει στη Ρόμα. Η καριέρα του τότε μεγάλου ταλέντου δεν απογειώθηκε ποτέ, παρ' ότι ήξερε μπάλα. Και σ' αυτό έφταιξε το περιβάλλον του.
Το 1999 ο Παναθηναϊκός δεν μπορούσε να πει «όχι» σε πρόταση 1,5 εκατομμυρίων δολαρίων της Φιορεντίνα για τον Γιώργο Βακουφτσή. Ενας ψηλός μακρυμάλλης φορ που πήγε να αντικαταστήσει τον... Γκαμπριέλ Μπατιστούτα και καταποντίστηκε.
Αλλη περίπτωση, ο Βαγιαννίδης. Το μεγαλύτερο ταλέντο που έβγαλε ο Παναθηναϊκός τα τελευταία χρόνια, απ' όσο λένε. Αριστερός μπακ, στα 19, με τον οποίο ασχολήθηκε προσωπικά ο Αλαφούζος σε στιγμές που δεν έδινε δεκάρα για την ίδια την ομάδα του. Εφτασε στο σημείο να του προτείνει εγγυημένο χρόνο συμμετοχής σε κάθε παιχνίδι, κάτι που σπάνια γίνεται σε παίκτη! Εκείνος προτίμησε την Ιντερ, θαμπωμένος από τη φήμη των «νερατζούρι». Τού έλεγαν ότι ο κόουτς Αντόνιο Κόντε τον υπολόγιζε για βασικό. Τσίμπησε και την πάτησε. Γρήγορα τον έστειλαν στη Σιντ Τρουίντεν, μια βελγική ομάδα του σωρού. Μηδέν συμμετοχές ως τώρα κι εκεί! Δεν μπαίνει ούτε αλλαγή. Δεν παίζει ούτε σε ματς Κυπέλλου. Απλά παίρνει 300 χιλιάρικα το χρόνο...
Αντίστοιχη περίπτωση και ο στόπερ Ρισβάνης. Από κει που θα «έπαιρνε τίτλους» κατέληξε στην κυπριακή Ομόνοια, μέσω Ατρομήτου... Είναι και η εποχή τέτοια. Παίκτες, που κάποτε θα θεωρούσαν προνόμιο να ανήκουν στον Παναθηναϊκό, έχουν ξαφνικά απαιτήσεις μετά από ένα, δύο, πέντε, δέκα παιχνίδια. Δεν συμβιβάζονται με το σημερινό χαμηλό status του συλλόγου, αλλά από την άλλη αν η ομάδα βρισκόταν σε παραπάνω σκαλοπάτι δεν θα έβλεπαν φανέλα βασικού ούτε με... μέσον! Αλλωστε, όσοι έκαναν υπομονή από την παλιά φρουρά, ανταμείφθηκαν. Νικοπολίδης, Καραγκούνης, Μπασινάς, Γκούμας και αρκετοί ακόμη. Όπως και ο Σωτήρης Κυργιάκος, που βρήκε ευκαιρία, την άρπαξε και κατόπιν πουλήθηκε στους Ρέιντζερς, φτάνοντας ως τη Λίβερπουλ.
Κάθε νόμισμα έχει, βέβαια, δύο όψεις. Δεν υπάρχουν μόνο οι βιαστικοί ποδοσφαιριστές. Είναι κι ο Παναθηναϊκός, που αργεί να τους κάνει να νιώσουν χρήσιμοι, τους δίνει ψίχουλα και στο τέλος τους χάνει. Δεκάδες παιδιά από τις ακαδημίες έχουν κάνει – τουλάχιστον – αξιοπρεπή καριέρα, μα μόλις για τρεις απ' αυτούς οι «πράσινοι» πήραν λεφτά. Για τον Κυργιάκο, τον Σωτήρη Μαυρία, που πήγε με 3.000.000 ευρώ κάποτε στην Σάντερλαντ και τον Βακουφτσή. Οι υπόλοιποι έμειναν ελεύθεροι και χάθηκαν. Ακόμη και ο Σωτήρης Νίνης, η μεγαλύτερη ελπίδα του ποδοσφαίρου μας την περασμένη δεκαετία. Η περίπτωσή του παραμένει μυστήριο. Τι έφταιξε και δεν έκανε ποτέ καριέρα...
