Τους όρους του παιχνιδιού στα σύγχρονα κοινοβουλευτικά συστήματα τους περιγράφει πολύ ωραία και το Άρθρο 1 του Συντάγματος: «Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα».
Αυτό το θεμελιώδη όρο του κοινοβουλευτισμού, τη λαϊκή κυριαρχία, προσβάλλουν και φαλκιδεύουν οι επίορκοι βουλευτές και ειδικά όσοι χρηματίζονται για παρεμβάσεις ή ψήφους τους στη Βουλή.
Αυτό που κάνουν όσοι χρηματίζονται είναι ότι αμφισβητούν τη λαϊκή κυριαρχία, όλους εμάς.
Φυσικά και η κυρία Εύα Καϊλή είναι αθώα μέχρι αποδείξεως του εναντίου αλλά η σύλληψή της και μόνο καθώς και οι κατηγορίες που τις απαγγέλθηκαν είναι ένα πολύ σοβαρό ζήτημα που πλήττει τη χώρα και το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του και βέβαια υπονομεύει και το κύρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου σε μια εποχή ευρωσκεπτικισμού και αμφισβήτησης της ιδέας της Ευρώπης.
Θλιβερές και ακατανόητες, λοιπόν οι αντιδράσεις του ΠΑΣΟΚ και του προέδρου του που βιάστηκε να αποποιηθεί της όποιας πολιτικής του ευθύνης.
Βέβαια, αν ο κ. Νίκος Ανδρουλάκης ήταν παρών στα χρόνια της μεγάλης κρίσης, επί κυβέρνησης Γιώργου Α.Παπανδρέου και είχε ζήσει τις συνέπειες που είχε για το κόμμα του η υπόθεση Τσοχατζόπουλου, η έννοια του θα ήταν να σβήσει τη φωτιά που έπιασε το σπίτι του και όχι να κατηγορεί τη Νέα Δημοκρατία.
Εξίσου ακατανόητη όμως είναι και η στάση κύκλων της Νέας Δημοκρατίας που έσπευσαν να συγκρίνουν την υπόθεση Καϊλή με αυτή των υποκλοπών. Τη χαρακτηρίζουμε «ακατανόητη» γιατί η σπουδή τους δηλώνει ότι θεωρούν τη ΝΔ και τον αρχηγό της ένοχους για τις υποκλοπές ενώ δεν έχει αποδειχθεί κάτι τέτοιο.
Είναι εντυπωσιακή η ανικανότητα του πολιτικού συστήματος αλλά και μεγάλου μέρους της κοινής γνώμης να αντιληφθεί τη σοβαρότητα των περιστάσεων.
Κάθε «υπόθεση Καϊλή» θέτει υπό αμφισβήτηση την ικανότητα του πολιτικού συστήματος να αυτοελέγχεται ώστε να αποβάλλει γρήγορα τα παραβατικά στοιχεία.
Αν οι πολίτες σήμερα δεν εμπιστεύονται την πολιτική είναι γιατί το πολιτικό σύστημα δείχνει ότι καλύπτει την ανομία αντί να την απομακρύνει από τις τάξεις του.
Σε κάθε περίπτωση η κατάσταση είναι οριακή για ένα πολύ σοβαρό λόγο. Αντίθετα από άλλους που επιμένουν «να παίζουν Μεταπολίτευση», παριστάνοντας του εύθικτους για τους θεσμούς ενώ ξέρουν ότι οι αντιλήψεις περί δημοκρατίας στη χώρα είναι διαφορετικές από αυτές του πυρήνα της Δύσης, εμείς πιστεύουμε ότι το μέλλον μας θα κριθεί στην Οικονομία.
Η επενδυτική βαθμίδα και η ασφάλεια των τραπεζών παραμένουν εθνικοί στόχοι που υπονομεύονται από περιστατικά που υπονοούν συστημικά προβλήματα και διαφθορά. Ποιος θα θελήσει να κάνει σοβαρές επενδύσεις σε μια χώρα που το πολιτικό της σύστημα είναι «πέρα-βρέχει» και δεν αντιδρά ακαριαία και στις υπόνοιες ακόμα της διαφθοράς.
Η καλή λειτουργία των θεσμών προϋποθέτει ισχυρή οικονομία και για να αποκτήσουμε ισχυρή οικονομία χρειαζόμαστε ένα υγιές πολιτικό σύστημα.
Τα περιθώρια έχουν στενέψει και η υπομονή μας έχει εξαντληθεί. Τα δημοκρατικά κόμματα πρέπει, επιτέλους, να σοβαρευτούν.
