Μιας και κατεβαίνουν τα τρακτέρ προς Αθήνα για το μεγάλο σώου στο Σύνταγμα, ας ξαναπώ δυο πράγματα για τους αγρότες. Εγώ ως γνωστόν, είμαι από την Κρήτη. Οι κρητικοί μπορεί να έχουν μύρια όσα ελαττώματα αλλά είναι άνθρωποι δουλευταράδες και προκομμένοι. Κι αφού αναφερόμαστε στον αγροτικό τομέα, στο νησί μου δεν νοείται να υπάρχει ακαλλιέργητη γη. Ένα μοναχικό τετραγωνικό μέτρο να βρεθεί σε κάποια γωνιά, ο κρητικός θα πάει και θα του φυτέψει μια σκέτη ελιά ή μια λεμονιά ή (τώρα τελευταία) ένα αβοκάντο.
Αναφέρομαι σ’ αυτό το κάπως αλλόκοτο θέμα, διότι αν διαβάζω καλά τα αιτήματα των Ευρωπαίων αγροτών εναντίον της ΚΑΠ, το πρώτο και βασικό είναι να μειωθούν οι εκτάσεις που κάθε χρόνο πρέπει υποχρεωτικά να μπαίνουν σε αγρανάπαυση. Μην σας μπερδέψω τώρα με υποπεριπτώσεις καλλιεργειών και ποσοστών, το σίγουρο είναι ότι οι Ευρωπαίοι ζητούν περισσότερη γη για καλλιέργεια.
Εδώ στην Ελλάδα όμως, δεν έχουμε τέτοιο θέμα. Πάρτε τον εθνικό δρόμο Αθήνα-Θεσσαλονίκη ή την Ολυμπία οδό και μετρήστε με το μάτι πόσες χιλιάδες στρέμματα μένουν μονίμως ακαλλιέργητα. Προφανώς, τα κακοτράχαλα και επικλινή εδάφη της ελληνικής υπαίθρου διαφέρουν πολύ από τις ευρωπαϊκές πεδιάδες, οπότε και οι δυνατότητες βιομηχανοποιημένης εντατικής γεωργίας είναι εντελώς διαφορετικές, όμως η ταύτιση των αιτημάτων ανάμεσα στον Έλληνα και ον Γερμανό αγρότη είναι εντυπωσιακή. Γιατί; Έλα ντε.
Το ίδιο γίνεται και με τα φυτοφάρμακα. Το αίτημα των Ευρωπαίων αγροτών είναι να περιοριστούν οι εισαγωγές αγροτικών προϊόντων που δεν έχουν τους ευρωπαϊκούς περιβαντολογικούς περιορισμούς (διότι υπάρχει αθέμιτος ανταγωνισμός) ή η επιστροφή των Ευρωπαίων στη χρήση μολυσματικών δραστικών φαρμάκων που έχουν απαγορευτεί; Αν δείτε πάντως τις ανακοινώσεις της βιομηχανίας λιπασμάτων και φυτοφαρμάκων, αυτό λένε επί της ουσίας. «Μεγάλο το κόστος», «χρειάζονται χρόνια προσαρμογής του παραγωγικού ιστού» και όλα τα συναφή, κοντολογίς λένε «ας γυρίσουμε στα παλιά που ξέραμε».
Ε ναι, αλλά είναι λύση αυτή; Όχι προφανώς, δεν είναι λύση και γι αυτό, ενώ ξεκίνησαν με όλη αυτή τη βεντάλια των αιτημάτων, κατέληξαν να κατεβαίνουν στο Σύνταγμα για να πάρουν ακόμα φθηνότερο ρεύμα απ’ αυτό που ήδη τους έχει δώσει και που είναι το φθηνότερο στην επικράτεια. Και σηκώνουν σημαίες με το δίλημμα «η κυβέρνηση είναι με τους τέσσερις-πέντε μεγαλοπαρόχους του ρεύματος ή με τα εκατομμύρια των αγροτών;». Ξαναγυρίσαμε δηλαδή στην επιχειρηματολογία του 1990 και του 2000. Άντε με το καλό να ξαναγυρίσουμε και στο καινούριο 2010-2020
