Εμάς τους δημοσιογράφους λοιπόν, μια φορά κι έναν καιρό μας ξεδόντιαζαν όλοι. Επί δεκαπενταετία και βάλε. Από τους αγαναχτισμένους μέχρι τον Σώρα, από τους Ρουβίκωνες μέχρι τον Καμένο, από τους Χρυσαυγίτες μέχρι τον Πολάκη, από τον τελευταίο Συριζαίο του τελευταίου χωριού μέχρι τον φανατικότερο συνωμοσιολόγο του πιο απομακρυσμένου μοναστηριού. Μέγα χόμπι όλων τους το ξεδόντιασμα μας. Κάθε δόντι δημοσιογράφου που ξεριζωνόταν, ήταν προσφορά στην δημοκρατία, σπονδή στην αλήθεια, οβολός στην ελευθερία.
Και τα δόντια λειτουργών άλλων επαγγελματικών κλάδων είχαν την ίδια τύχη με τα δικά μας, αλλά τώρα μιλάμε για μας τους δημοσιογράφους. Είτε σε τηλεόραση έτυχε να δουλεύουμε, είτε σε εφημερίδα, είτε σε ραδιόφωνο, είτε σε διαδικτυακό μέσο. Εξάλλου, απ’ όπου κι αν βγάζαμε το ψωμί μας, εξαγορασμένοι από το σύστημα ήμασταν, Γερμανοτσολιάδες ήμασταν, μιζαδόροι ήμασταν, έμμισθοι απατεώνων και προδοτών ήμασταν… ό,τι φανταζόταν ο κάθε διαταραγμένος ψευτοεπαναστάτης και κοινωνικός καθαρτής ήμασταν.
Γι αυτό και μαζί με τα δόντια που μας έβγαζαν, μας έσπαζαν και τα κεφάλια με καδρόνια, μας άνοιγαν τις μύτες με μπουνιές, μας κυνηγούσαν στους δρόμους όταν καλύπταμε γεγονότα και διαδηλώσεις, μας έκαιγαν τα αμάξια, μας ανατίναζαν τα σπίτια, τρομοκρατούσαν τα παιδιά μας αν τα πετύχαιναν κάπου και γενικώς φρόντιζαν να εκτονώνουν πάνω μας τα ένστικτα τους, πάντα όμως στο όνομα της δημοκρατίας, της δικαιοσύνης και της λαϊκής εκδίκησης.
Κοντά δεκαπέντε χρόνια το υπεστήκαμε αυτό το ανηλεές κυνηγητό. Πίσω από κάθε κολώνα να κρύβεται ένας άγνωστος υβριστής, δίπλα από κάθε τραπέζι που καθόμασταν να κάθεται ένας που σχεδιάζει να δείρει. Ο ένας διότι ήμασταν υπάλληλοι του ΔΝΤ, ο άλλος διότι φτιάχναμε τις δημοσκοπήσεις, ο τρίτος γιατί πληρωνόμασταν από τις φαρμακευτικές των εμβολίων, ο τέταρτος διότι προωθούμε το τσιπάκι του γεωεντοπισμού, ο πέμπτος διότι είμαστε υπάλληλοι της κάθε εργοδοσίας.
Επί δεκαπενταετία μας κυνήγησε ο κάθε παλαβός του διαδικτύου, ο κάθε αντιεξουσιαστής που ήθελε να πάρει το βάφτισμα του πυρός, ο κάθε ορεινός άντρακλας σε όλους δίνει μια και τους χώνει τρία μέτρα κάτω, ο κάθε δηλωμένος φασίστας και μαχαιροβγάλτης, ο κάθε θεόπληκτος των παραθρησκευτικών οργανώσεων, ο κάθε ανόητος και σχιζοφρενής που υπάρχει πάνω σε τούτη την χώρα. Μας είχε μονίμως στο κατόπι ένα πραγματικά επικίνδυνο λεφούσι αποτελούμενο από κάθε καρυδιάς καρύδι, με την ριζοσπαστική αριστερά και την ακροδεξιά να τους δίνει διαρκώς πολιτική κάλυψη.
Πιστέψαμε φέτος ότι με την χαστούκα που έφαγε η ριζοσπαστική αριστερά, αυτή τουλάχιστον θα τα προσπερνούσε όλα τούτα. Κάποιοι από τους υποψήφιους αρχηγούς της μάλιστα έδειξαν να συνέρχονται και να καταλαβαίνουν πως όλο αυτό είναι ξεπερασμένο και αηδές. Και ξάφνου προχθές, να σου ο Κασσελάκης να βγάζει μια οδοντιατρική τανάλια από την κωλότσεπη και να διατυμπανίζει ότι γουστάρει να ξεδοντιάζει δημοσιογράφους και δικαστικούς.
Άλλος ξεδοντιαστής μας προέκυψε πάλι, αυτή την φορά με τα αγγλικούλια του, τα λαμπερά του χαμόγελα, τα εφοπλιστικά του χούγια και έναν απίθανο ιστορικό συνδυασμό Βενιζέλου και Μακρονήσου. Ήρθε λοιπόν και η δική του σειρά να μας ξεδοντιάσει. Και τώρα εμείς πρέπει να τρέμουμε. Άσε μας ρε Στεφανάκο…
