Έχω αρθρογραφήσει υπέρ της γενικής αντίληψης που διαπερνά το νομοσχέδιο για τη φορολόγηση των ελεύθερων επαγγελματιών. Και εφόσον υφίσταται το πρόβλημα της μαζικής φοροδιαφυγής του κλάδου, προσωπικά δεν θεώρησα ποτέ επαρκές το επιχείρημα ότι με το τεκμαρτό γυρίζουμε πολλές δεκαετίες πίσω. Καλό να τρέχεις προς τα εμπρός, αλλά όταν τα μοντέρνα εργαλεία αποδεικνύονται ανήμπορα να αντιμετωπίσουν ένα πρόβλημα, οι λύσεις του παλιού καλού καιρού ενίοτε χρειάζονται.
Δεν είναι εκεί το κέντρο του δικού μου προβληματισμού. Δεν θα απορρίψω de facto μια προσπάθεια, μόνο και μόνο διότι την εφάρμοζε τη δεκαετία του ’90 ο Αλέκος ο Παπαδόπουλος, άρα είναι πεπαλαιωμένη. Άλλο πράγμα σκέφτομαι, βλέποντας προς τα πού πάει το πράγμα. Ενώ η κυβέρνηση βγήκε σύσσωμη να υπερασπιστεί το φορολογικό της, ενώ είδε ότι ως ιδέα είχε καλή υποδοχή από τον γενικό πληθυσμό, αφού είδε ότι ακόμα και ανάμεσα στους θιγόμενους ένα σοβαρό ποσοστό αντιλαμβανόταν τις σωστές πλευρές του, αφού μίλησε για μεμονωμένες συνδικαλιστικές αντιδράσεις και κινητοποιήσεις, μετά άρχισε τις εκπτώσεις και τις εξαιρέσεις.
Έξω οι καινούριοι, έξω οι αγρότες, έξω τα ΑΜΕΑ, έξω το τάδε κλάδος, έξω ο δείνα, τώρα διαβάζω ότι κάθε ελεύθερος επαγγελματίας θα επιλέγει αν θα ενταχθεί ή όχι στα τεκμήρια, υπό την προϋπόθεση ότι θα δέχεται να είναι στη λίστα αυτών που θα ελεγχθούν κατά προτεραιότητα. Μάλιστα. Από πρώτη ματιά δεν είναι κακό και δείχνει ότι η κυβέρνηση παίρνει στα σοβαρά τη διαβούλευση, ότι αφουγκράζεται τους προβληματισμούς της κοινωνίας και των επαγγελματικών ομάδων.
Ομολογώ όμως ότι αυτό το τελευταίο δεν το πολυκαταλαβαίνω. Από πότε ερωτάται ο φορολογούμενος αν θα ελεγχθεί ή αν θέλει να ελεγχθεί από την εφορία; Και όποιος δηλαδή δεχθεί να ενταχθεί στο τεκμαρτό, να πληρώσει δηλαδή κανένα εξακοσάρι παραπάνω, δεν θα ελεγχθεί ποτέ διότι η εφορία θα κυνηγά εκείνους που θα πουν ότι το εισόδημα τους είναι πραγματικά πολύ χαμηλό; Μα ο άλλος που είπε «ναι» μπορεί να κλέβει πολύ περισσότερα. Χάνεται λίγο η μπάλα, σωστά δεν το σκέφτομαι;
Από την άλλη όμως, όλο το πακέτο ξεκίνησε ως νομοσχέδιο με μια δομή κι έναν στόχο, για να καταλήξει μια κουρελού γεμάτη τρύπες και μπαλώματα. Συνήθως, αυτού του είδους τα χαλιά δεν ευτυχούν μέσα στο σπίτι. Ακόμα κι αν χρησιμοποιηθούν προσωρινά, γρήγορα καταχωνιάζονται. Γι αυτό, μάλλον θα ‘πρεπε να είναι διαφορετικός ο τρόπος που φτιάχτηκε ευθύς εξ αρχής το νομοσχέδιο. Το επιτελείο του υπουργού έπρεπε να κάνει μεγάλη διαβούλευση πριν το φτιάξει, διότι μετά, διόρθωση στη διόρθωση, το πράγμα ξεχειλώνει.
Ένας μπάρμπας που είχα και ήταν σιδεράς, σφαλιάρισε κάποτε μπροστά μου τον νεαρό παραγιό του που είχε αρπάξει το τρυπάνι και ετοιμαζόταν να τρυπήσει ένα τοίχο για να καρφώσει μια κατασκευή, λέγοντας του την παροιμιώδη φράση «δέκα φορές να το σκεφτείς και μια να το βιδώσεις». Κάνει και για υπουργούς η συμβουλή νομίζω.
