Το θέμα είναι να μην ξανασυμβούν τα Τέμπη. Να μην συγκλίνουν πάλι πιθανές και απίθανες συμπτώσεις, εγκληματικές συμπεριφορές και αβλεψίες, φαινομενικά δευτερεύουσες παραλείψεις και γραφειοκρατικές αγκυλώσεις, για να κουμπώσουν όλα μαζί διαβολικά σε μια νέα τραγωδία.
Όταν έγινε το δυστύχημα έγραφα πως σε όλα όσα λένε για τα συστήματα που δεν είχαν εγκατασταθεί ή δεν δούλεψαν έχουν δίκιο, αλλά σε τελευταία ανάλυση όλη η υπόθεση κατέληγε σε έναν άνθρωπο που διαχειριζόταν δυο γραμμές και δυο τραίνα. Και αντί να βάλει ένα τραίνο σε κάθε γραμμή, τα ‘βαλε και τα δυο στη μία και μάλιστα με αντίθετη κατεύθυνση.
Δεν λέω πια το ίδιο. Τα νεκρά παιδιά, οι τραυματίες, το αίμα και τα δάκρυα, ήταν πολυπαραγοντικό αποτέλεσμα ενός βουνού από άλυτα προβλήματα και ανεύθυνες συμπεριφορές, που όμως επιμερίζονται σε τόσο μικρά κομμάτια που καθένας από τους εμπλεκόμενους μπορεί να λέει «μα σοβαρά τώρα, εγώ σκότωσα τα παιδιά;». Έναν χρόνο τώρα έχω μιλήσει με κάμποσους, που είτε πολιτικά, είτε αμιγώς υπηρεσιακά, εμπλέκονται στην υπόθεση του δυστυχήματος.
Άλλος έφτιαξε μια σύμβαση που η «ωρίμανση» της χρειαζόταν παγίως πολλά χρόνια. Άλλος παρέλαβε μια σύμβαση που με βάση κάποιον νόμο ή διάταξη ή ευρωπαϊκή οδηγία δεν μπορούσε να τροποποιήσει. Άλλος ήθελε να επιταχύνει αλλά - λέει - δεν τον άφηναν. Άλλος αν έκανε τούτο ή το άλλο που θεωρούσε σωστό, θα χάνονταν όλα τα λεφτά του προγράμματος.
Ο ένας υπηρεσιακός είχε βάλει υπογραφή διότι του είχε επιβάλλει ο προϊστάμενος ή ο διευθυντής. Ο άλλος υπηρεσιακός υπέγραψε μεν, αλλά μόνο για το οικονομικό κομμάτι, καθώς δεν είχε αρμοδιότητα ή γνώσεις στα τεχνικά ζητήματα. Ο τρίτος υπηρεσιακός έβλεπε τις τεχνικές αστοχίες και καθυστερήσεις, αλλά άλλοι αρμοδιότεροι απ’ αυτόν ανέλαβαν την ευθύνη να προχωρά (ή να μην προχωρά) το έργο με τους συγκεκριμένους ρυθμούς.
Όλοι είχαν μια κάποια αρμοδιότητα πάνω στο χάλι του ΟΣΕ, αλλά όχι τόσο μεγάλη, τόσο μακρά ως προς το χρονικό της μέρος και τόσο καθοριστική, ώστε να τους καταλογιστεί η κύρια ευθύνη της τραγωδίας. Αφήστε που τρομοκρατημένοι από τη δημόσια οργή ανακριτές, έχουν ρίξει μέσα στο τσουβάλι των κατηγορουμένων και ανθρώπους που δεν είχαν την παραμικρή εμπλοκή. Για παράδειγμα, σέρνεται υπάλληλος στα ανακριτικά γραφεία διότι βρέθηκε μια αυτόματη τυπική ηλεκτρονική υπογραφή τους σ’ ένα δευτερεύον ένταλμα ή τιμολόγιο. Υπάρχουν κι αυτά.
Να σας πως εγώ από τώρα τι θα γίνει. Ούτε οι συγγενείς και η κοινή γνώμη θα ικανοποιηθεί από το αποτέλεσμα της ποινικής διαδικασίας (όταν δεήσει να τελειώσει), αλλά κι αυτοί που θα καταδικαστούν θα θεωρήσουν εαυτούς εξιλαστήρια θύματα και αποδιοπομπαίους τράγους. Και το βασικότερο, τίποτα δεν θα διασφαλίσει ότι τέτοιο «τράκο» δεν θα ξανασυμβεί. Δυστυχώς.
