Πήρα κάμποσα απαντητικά και σχολιαστικά mails για το άρθρο της Παρασκευής, στο οποίο έγραψα ότι ο Κωστής (Χατζηδάκης) φέρνει αποτελέσματα με τις παρεμβάσεις του. Τι κατάλαβα απ’ αυτά που διάβασα, έχοντας υπ’ όψη ότι η πλειοψηφία των αναγνωστών του liberal και των άρθρων μου έχουν συγκεκριμένη ιδεολογική κατεύθυνση και πολιτική προτίμηση. Κατάλαβα λοιπόν, ότι η φοροδιαφυγή είναι σαν την αξιολόγηση.
Όλοι είναι υπέρ της αξιολόγησης γενικώς, αλλά πάντα εναντίον οποιασδήποτε συγκεκριμένης αξιολόγησης. Να το γράψω αλλιώς; Είμαστε υπέρμαχοι της ιδέας να αξιολογούνται οι άλλοι, αλλά εναντιωνόμαστε σε κάθε απόπειρα να αξιολογηθούμε εμείς. Ε, το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με την φοροδιαφυγή. Όλοι είμαστε εναντίον της φοροδιαφυγής, αλλά κάθε μέτρο που καταπολεμά την δική μας προσωπική φοροδιαφυγή είναι κατακριτέο και απαράδεκτο.
Άλλο χαρακτηριστικό. Δεν υπάρχει μπλε, ροζ, πράσινη, κόκκινη φοροδιαφυγή. Ούτε υπάρχουν πολιτικο-ιδεολογικοί χώροι που έχουν μεγαλύτερη ή μικρότερη φοροδιαφυγή. Ισοτίμως κατανεμημένη είναι. Υπάρχουν επαγγέλματα με μεγαλύτερη φοροδιαφυγή και άλλα με μικρή ή ελάχιστη, αλλά αυτό έχει σχέση με την δυσκολία ή την ευκολία που έχει κάποιος να κρύψει εισοδήματα. Όταν δυο άνθρωποι κλείνονται σ’ ένα γραφείο ή ιατρείο ή εργαστήριο, κανένας δεν μπορεί να ελέγξει τι κάνουν και τι συμφωνούν εκεί μέσα. Συνήθως συμφωνούν να ωφεληθούν από κοινού, κλέβοντας έναν τρίτο, δηλαδή το κράτος. Κι άντε να το καταπολεμήσεις αυτό.
Επίσης, όταν μιλάμε για τις υποχρεώσεις του κράτους απέναντι μας είμαστε αφόρητα γενικόλογοι, αλλά όταν αναφερόμαστε στην δική μας περίπτωση επιστρατεύουμε την εξαίρεση και την περιπτωσιολογία. Το «να πληρώσει το κράτος» είναι κοινός τόπος για όλους, δίχως να ρωτάμε αν έχει το κράτος ή που τα βρίσκει. Είναι γενικός κανόνας. Όταν όμως έρθει η ώρα της δικής μας συνεισφοράς, τότε πιάνουμε την υποπερίπτωση της υποπερίπτωσης, για να δικαιολογήσουμε τη διαφωνία μας σε κάθε μέτρο που θα μας υποχρεώσει να φανερώσουμε κάποια εισοδήματα.
Το τι υπολεπτομέρεια διάβασα στα mail που έλαβα, τα πλείστα εναντίον των ρυθμίσεων Χατζηδάκη, δεν περιγράφεται. Ο ένας μόλις άνοιξε την εταιρεία και καταστρέφεται, ο άλλος έχει βάλει μικρές ανεμογεννήτριες που δεν έχουν πάρει ακόμα τις άδειες τους άρα δεν έχει καθόλου εισοδήματα, ο τρίτος κληρονόμησε κατά λάθος την εταιρειούλα του θείου του και τώρα θα ισοπεδωθεί από τους φόρους, ο τέταρτος έβγαινε τα προηγούμενα χρόνια αλλά τώρα δε βγαίνει (τι κουφό, να κερδίζει στα μνημόνια και να χάνει σήμερα), ο πέμπτος ετοιμάζεται να πάρει σύνταξη και κατεβάζει τα εισοδήματα επίτηδες. Ξεχωριστές υποπεριπτώσεις των υποπεριπτώσεων, αλλά με κοινή απαίτηση «πάρτε το πίσω, είναι άδικο».
Προφανώς, όσοι είναι συνεπείς δε νιώθουν την ανάγκη να γράψουν, μόνο όσοι φοβούνται ότι θα βάλουν το χέρι στην τσέπη κάνουν τον κόπο μπας και πάρει η κυβέρνηση πίσω το νομοσχέδιο για τους αυτοαπασχολούμενους. Τι να πω; Καλομάθαμε τόσα χρόνια να πληρώνουν μόνο οι μισθωτοί και τώρα κάθε ευρώ που θα πληρώσουμε μας φαίνεται ασήκωτο. Να σας πω και κάτι; Πολλοί είναι εκείνοι που θα τους κοστίσει όλο αυτό κανένα 500άρικο ή 600άρικο παραπάνω, ενώ βγάζουν και κρύβουν χιλιάδες των χιλιάδων. Λίγοι έως ελάχιστοι είναι οι κακόμοιροι που θα αδικηθούν από τις οριζόντιες αυτές ρυθμίσεις.
