Όταν φύγει κανείς από αρχηγός κι ύστερα από έξι μήνες συνειδητοποιήσει πως από το κόμμα που άφησε πίσω του δεν έμεινε κανείς να τον περιμένει μήτε ως Μεσία μήτε ως αναστηλωτή των γκρεμισμένων, τότε αποφασίζει να απελευθερωθεί. Οπότε ανοίγει το στόμα του και αρχίζει να «ξερνά αλήθειες». Πλην σε τούτη την ζωή, οι «αλήθειες» είναι πραγματικές αλήθειες μόνο όταν λέγονται στην ώρα τους. Η εκ των υστέρων ειλικρίνεια και η όψιμη συντετριμμένη - δήθεν - αναγνώριση λαθών, έχει απλώς στόχο την υστεροφημία εκείνου που τα λέει. Είτε Αλέξη τον λένε, είτε (παλιότερα) Κώστα ή Γιώργο. Κοινή γαρ η μοίρα.
Όταν δεις έναν άθεο να μετατρέπεται μέσα σε μια νύχτα σε φανατικό θρησκευόμενο ή έναν πολεμοκάπηλο να παίρνει ξάφνου μέρος σε πορείες ειρήνης, φτύνε στον κόρφο σου. Κι όταν τον ακούς να μιλά με περίσσεια ειλικρίνεια για τα πεπραγμένα του και γενναία διάθεση αυτοκριτικής για τις αστοχίες του, κράτα μικρό καλάθι για τις προθέσεις του. Πώς να το εξηγήσω; Γίνεται ο λούφα και παραλλαγή να μετατραπεί σε τέρας εργατικότητας και προθυμίας ή ο συστηματικός ψεύτης σε πρότυπο ντομπροσύνης;
Γι αυτό, ναι μεν συμφωνώ απολύτως με κάμποσες από τις «αποκαλύψεις» Τσίπρα στο συνέδριο της Καθημερινής, επιτρέψτε μου όμως να μην τον καλωσορίσω τόσο αβασάνιστα στο πολιτικό μας κάδρο ως ειλικρινή άνευ σκοπιμοτήτων άνδρα. Έχει πει τόσα ψέματα στην ενεργό πολιτική του παρουσία, έχει κάνει τόσες κωλοτούμπες, έχει κατακρεουργήσει (πάντα πολιτικά μιλάμε) τόσο κόσμο κι έχει ξεγελάσει συνειδητά άλλον τόσο, που θα μας επιτρέψει να μην «μασήσουμε» τόσο γρήγορα και τόσο εύκολα τις δηλώσεις μετανοίας του.
Ναι, δίκιο είχε ότι η κυβέρνηση του τα ‘κανε σαλάτα στις τηλεοπτικές άδειες και στο θέμα της Novartis. Και για το μαξιλάρι είχε δίκιο, χρειαζόταν. Όλα τα υπόλοιπα που είπε μένει να επαληθευτούν, όπως για παράδειγμα το αν ο Θεοδωράκης απέρριψε την συμμετοχή του στην κυβέρνηση, οπότε τον εξανάγκασε να πάει στον Καμένο. Το αμφισβητώ ευθέως, αλλά περιμένω και απάντηση απ’ τον Σταύρο. Όσο για το άλλο, ότι δε μιμούνταν τον Ανδρέα, ας μας επιτρέψει ο Αλέξης να έχουμε μνήμη και κρίση. Τον μιμούνταν συστηματικά, απροκάλυπτα, ενοχλητικά και συχνά αστεία.
Πλην αυτό που θέλω να πω είναι ότι λίγη αξία έχουν οι λεπτομέρειες και η περιπτωσιολογία. Ο Τσίπρας έχτισε την εικόνα του πολιτικά σαλταδόρου Αλέξη από το 2008 που έγινε αρχηγός, ως το 2019 που έφυγε. Θα πει έντεκα χρόνια. Ε λοιπόν, επειδή είμαστε καλοπροαίρετοι, είμαστε διατεθειμένοι να του αναγνωρίσουμε το προνόμιο της μεταμέλειας και της ειλικρίνειας, αφού δοκιμαστεί άλλα έντεκα χρόνια. Ως τότε, ας μας επιτρέψει να λέμε γι αυτόν ότι έλεγε η Φώφη. «Όταν τον χαιρετήσεις, μετά μέτρα τα δάκτυλα σου».
