Το τι τραβάει η Μενδώνη αυτό τον καιρό με την ιστορία του ελληνικού τραγουδιού, δεν περιγράφεται. Έχουν πέσει όλοι να τη φάνε, να τη ρημάξουν. Αν είχε βγάλει την Ακρόπολη στο σφυρί, λιγότερα θα άκουγε και θα διάβαζε. Προσωπικώς δεν παριστάνω τον ειδήμονα του πολιτισμού και των πολιτιστικών, ενώ έχω να μιλήσω με την υπουργό ή κάποιον από το επιτελείο της περισσότερο από χρόνο. Απλώς γράφω τούτες τις γραμμές από αγανάκτηση απ’ όσα βλέπω και ακούω.
Κάνει η γυναίκα μια προσπάθεια να τονώσει το ελληνικό τραγούδι, μουσική και στίχο, που συνθλίβεται καθημερινά στις μυλόπετρες μιας αδυσώπητης παγκοσμιοποίησης. Η προσπάθειά της έχει αγαθές προθέσεις; Το αναγνωρίζουμε; Αυτό έχει αξία; Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι το τελικό αποτέλεσμα θα αποδειχθεί αναποτελεσματικό, ακόμα κι αν είμαστε σίγουροι ότι κάποια επιμέρους κομμάτια του νομοσχεδίου χρήζουν σημαντικών βελτιώσεων (ποιος νόμος είναι τέλειος και καθολικά αποδεκτός;), γιατί τόση μανία εναντίον της υπουργού;
Και πώς διάβολο συνασπίστηκαν όλοι απέναντί της και εναντίον της έμπνευσής της να φέρει αυτό τον νόμο; Πώς καταφέρνουν να τη βαράνε αλύπητα και οι οπαδοί της ελεύθερης αγοράς και οι κρατιστές; Και οι νεοφιλελεύθεροι και οι κομμουνισταράδες; Και οι (πολιτιστικοί) εθνικιστές και οι διεθνιστές; Και οι ιδιοκτήτες ραδιοφωνικών σταθμών που παίζουν ελληνικά και αυτών που παίζουν ξένα; Πώς γίνεται οι ίδιοι που τη ρήμαξαν επειδή είπε ότι δεν μπορούμε να επέμβουμε στο Netflix για τον Αλέξανδρο, τώρα να την καταχεριάζουν διότι επεμβαίνει δίνοντας κίνητρα στο ελληνικό τραγούδι;
Και θυμήθηκαν ξαφνικά όχι τι έκανε, αλλά τι δεν έκανε εδώ και πεντηκονταετίες η ελληνική πολιτεία για την προστασία της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Γιατί δεν έκανε τούτο, γιατί δεν υλοποίησε εκείνο, βάζοντας όλα αυτά τα «γιατί δεν» απέναντι σε μια χειροπιαστή προσπάθεια να γίνει επιτέλους κάτι. Με το «γιατί δεν», πολιτική δεν γίνεται. Λέει ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του, όλοι θεωρητικά είναι υπέρ της υπεράσπισης της κληρονομιάς μας, αλλά πάντα και απροσχημάτιστα είναι εναντίον κάθε συγκεκριμένης προσπάθειας (έστω και λειψής) να υπάρξει μια πολιτική σ’ αυτό τον τομέα.
Δεν θα βγάλουμε άκρη. Άλλοι λένε ότι αντιγράφει τον πολιτιστικό εθνικισμό των Γάλλων, άλλοι λένε ότι ψάχνει πελατεία στους κρατικοδίαιτους καλλιτέχνες, άλλοι ότι είναι εναντίον της ελεύθερης έκφρασης κι άλλοι ότι θέλει να κλείσει τους ραδιοφωνικούς σταθμούς. Όλοι τσουβαλιασμένοι εναντίον της Μενδώνη, αλλά αν τους ρωτήσεις τι λένε αυτοί πως χρειάζεται να γίνει, δεν έχουν ιδέα. Το μόνο που ξέρουν είναι να πετροβολούν το νομοσχέδιο. Τουρλού-τουρλού, all together.
Αχ καημένη Λίνα, που πάς; Βρε λύνεται κάτι σε τούτο τον τόπο; Δεν θυμάσαι τους αποικιοκράτες Εγγλέζους, που μας είχαν προτεκτοράτο για ενάμισι αιώνα με βάση την εμπειρική τους απλή διαπίστωση, «two Greeks, three parties»;
