Στο χθεσινό μου άρθρο, έθεσα δύο θέματα που αφορούν τη λειτουργία των μη-κρατικών πανεπιστημίων. Το ένα αφορούσε τον τρόπο εισαγωγής των φοιτητών στα πανεπιστήμια αυτά και το δεύτερο το κεφάλαιο των δύο εκατομμυρίων ευρώ που χρειάζεται να έχει κατ’ ελάχιστον κάθε καινούριο ίδρυμα για να πάρει άδεια λειτουργίας.
Επικοινώνησα με συνεργάτες του υπουργού παιδείας Κυριάκου Πιερρακάκη, οι οποίοι μου έδωσαν τις απαντήσεις τους και στα δύο αυτά θέματα. Τις καταγράφω παρακάτω, όπως τις κατάλαβα εγώ. Σας τις μεταφέρω με δικά μου λόγια.
Η Ελάχιστη Βάση, είναι το όριο για να μπει κάποιος σ’ ένα μη-κρατικό πανεπιστήμιο. Αν δεν θεσπιζόταν αυτή, θα γεννιόταν θέμα τήρησης Συνταγματικής Επιταγής. Κάποια παιδιά, δηλαδή, που λόγω Ελάχιστης Βάσης θα κόβονταν από τη δωρεάν Ανώτατη Παιδεία, θα μπορούσαν να σπουδάσουν μέσα στη χώρα πληρώνοντας δίδακτρα.
Αυτό θα είχε συνταγματικό πρόβλημα. Πρόκειται για μια δύσκολη εξίσωση, που η λύση της μπορεί να υπάρξει μόνο με το Εθνικό Απολυτήριο.
Όσον αφορά τα δύο εκατομμύρια ευρώ, αυτά δεν είναι ελάχιστο κεφάλαιο που πρέπει να επενδυθεί, αλλά υποχρεωτικές εγγυητικές επιστολές. Το ελάχιστο κεφάλαιο αντανακλάται στους καθηγητές που θα προσλάβουν, στα κτίρια που θα μισθώσουν και σε ά
λλες οικονομικές υποχρεώσεις που έχουν οι καινούριες σχολές. Αυτά θα είναι συνάρτηση και του μεγέθους τους ως σχολές. Το δε νούμερο των δύο εκατομμυρίων ευρώ που ορίζεται, είναι πιο ψηλό από άλλες αντίστοιχες που κατέπεσαν με αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας, ως «εμπόδιο για την ελεύθερη αγορά».
Θεωρώ την απάντηση στο δεύτερο θέμα επαρκέστατη και λογικότατη. Όσον αφορά το ζήτημα της εισαγωγής με Ελάχιστη Βάση, καταλαβαίνω το συνταγματικό θέμα (που ο υπουργός δεν γίνεται να αγνοήσει), αλλά δεν παύω να πιστεύω ότι κάποια στιγμή αυτό το τέρας των Πανελλαδικών Εξετάσεων που βασανίζει γενιές και γενιές παιδιών πρέπει να εκλείψει.
Είναι και ο μόνος τρόπος να εξαφανιστούν και τα φροντιστήρια που αποτελούν ελληνική εφεύρεση εις βάρος των παιδιών και της τσέπης των γονιών. Εντάξει, ξέρω ότι αυτό το τεράστιο άλυτο ζήτημα αιώνων πια, δεν θα το λύσει μια μεταρρύθμιση για μη-κρατικά ΑΕΙ. Είχα πάντως την ελπίδα ότι θα συμβάλλει τουλάχιστον.
Θέλω πάντως να τονίσω ότι επιβεβαιώνεται η άποψη που έχω για τον Πιερρακάκη. Είναι συγκροτημένος, σοβαρός και άξιος. Και παρά τα εμπόδια που βρίσκει προχωρά. Και δέχεται τις αντιρρήσεις και την κριτική, όπου υπάρχουν. Όχι σαν κάτι άλλους…
