Εγώ δεν μπορώ να τα γράψω τεχνοκρατικά σαν τον Χαροκόπο. Γέλασα πικρά όμως διαβάζοντας στο τέλος της χθεσινής του ανάλυσης ότι η Moody’s, με την απόφαση της να μην μας δώσει την επενδυτική βαθμίδα, «έθεσε τον ελληνικό λαό μπροστά στις ευθύνες του». Διότι την ώρα που διάβαζα το άρθρο, άκουγα στο ραδιόφωνο έναν που δήλωνε επαγγελματίας, ο οποίος έλεγε ότι αν αγοράσει στη χονδρική πράγματα 100 ευρώ για το μαγαζί του και πουλήσει μόνο τα μισά, έπρεπε το κράτος να τον επιδοτήσει για τη ζημιά των υπόλοιπων 50 που του μένουν. «Αλλά δεν υπάρχει κράτος» κατέληξε.
Μ’ αυτό το μυαλουδάκι να κοιμόμαστε και καλά θα πάμε. Δεν μ’ αρέσει να κατακεραυνώνω ανθρώπους ή επαγγελματικές ομάδες -ποιος είμαι εγώ εξάλλου- αλλά παρατηρώντας γύρω μου διακρίνω πάλι τα βαριά σημάδια που μας οδήγησαν στη χρεωκοπία και στη δραματική εικοσαετία 2000-2020. Κανένας δεν έχει λεφτά, αλλά -μυστήριο πώς- οι περισσότεροι ξοδεύουν ασύστολα. Όλοι μας έχουμε ανακαλύψει μια πηγή που αναβλύζει μαύρο και αφορολόγητο χρήμα. Όχι εκατομμύρια, αλλά κάμποσα για να συμπληρώνουμε επαρκώς το εισόδημα μας.
Όλοι μας, ως καταναλωτές διαμαρτυρόμαστε για την άνοδο των τιμών, αλλά οι μισοί από μας, ως επαγγελματίες ή μεσάζοντες, συμβάλουμε ανενδοίαστα στην άνοδο των τιμών. Ρίξτε μια ματιά στην εστίαση. Οι τιμές της ανέβηκαν τουλάχιστον 50-70% τα τελευταία δύο χρόνια. Έτρωγες με 25-30 ευρώ, τώρα θες 50 και βάλε. Και δεν είναι τίποτα πολυεθνικές που έχουν τα καφέ και τις ταβέρνες. Μικροεπαγγελματίες είναι. Που όταν πάνε στο σούπερ μάρκετ βρίζουν. Αλλά στο μαγαζί τους κάνουν το ίδιο.
Η Moody’s λέει στην έκθεσή της για το δημογραφικό και για το χρέος. Τους δυο ελέφαντες στο δωμάτιο. Μωρέ και μαμούθ να γίνουν, δεν πρόκειται να τους παρατηρήσουμε. Αν έχεις αποφασίσει να μην δεις κάτι, δεν το βλέπεις ακόμα κι να μπει κάτω απ’ το βλέφαρο σου. Η σημερινή κυβέρνηση προφανώς δεν λειτουργεί με την ανευθυνότητα των παλιών κυβερνήσεων που έθρεψαν την χρεωκοπία, αλλά μην θαρρείτε πως τα περιθώριά της για αντίσταση στις ολοένα αυξανόμενες φωνές του «δώσε-δώσε» είναι απεριόριστα.
Εντάξει, δεν θέλω να φέρω την καταστροφή, ούτε καραβιές διορίζονται στο δημόσιο όπως τότε, ούτε ο μισός ελληνικός πληθυσμός έχει πάρει στεγαστικό δάνειο που αδυνατεί να πληρώσει. Αλλά η νοοτροπία εκείνων των καιρών είναι ζωντανή και διεκδικεί πάλι με αξιώσεις τον θρόνο της μέσα στην ελληνική κοινωνία. Το κοράκι ή γεράκι ή αρπαχτικό -κατά τις παλιές ονομασίες που δίναμε- Moody’s, αυτά βλέπει και κρατιέται. Και μεταξύ μας, δεν δείχνει να έχει μεγάλη εμπιστοσύνη στις δυνάμεις της κυβέρνησης να λέει διαρκώς «όχι». Όταν όλη η κοινωνία ουρλιάζει «δώσε» και «φέρε» και «κατέβαινε».
Αλλά αυτά είναι τα σοβαρά. Ούτε το απαράδεκτο με τα mails της Μισέλ, ούτε τα αστακοκάραβα του Κασσελάκη. Δεν λέω, ενοχλητικό είναι κάθε πετραδάκι που έχει μπει στο παπούτσι μας, αλλά όταν μας πατήσει το μαμούθ τότε θα ξαναθυμηθούμε τι σημαίνει πραγματικός πόνος.
