Χθες που είδα τα εγκαίνια των τριών σταθμών του Μετρό στον Πειραιά, θυμήθηκα μια συγκλονιστική προσωπική μου εμπειρία από την έναρξή του. Όχι, δεν εννοώ την πρώτη μέρα της λειτουργίας του μετρό το 2000, όταν χιλιάδες Αθηναίοι έκαναν βόλτες από τη μια άκρη της μοναδικής γραμμής ως την άλλη και πάλι πίσω, μόνο και μόνο για την εμπειρία του καινούριου - συγκλονιστικού για την Αθήνα - μέσου μεταφοράς. Εγώ πάω οκτώ χρόνια πιο πίσω, στο μακρινό 1992.
Εκείνο το βράδυ, είχε έρθει στον τηλεοπτικό σταθμό που δούλευα ένα δελτίο τύπου που ανέφερε ότι την επομένη το πρωί θα άρχιζε η κατασκευή του Μετρό της Αθήνας από την πλατεία Συντάγματος. Νεαρός ρεπόρτερ εγώ, πήρα την κάμερά μου και το link των απευθείας μεταδόσεων, για να βγω στην πρωινή ενημερωτική εκπομπή από το σημείο των εργασιών. Εκείνες τις εποχές, η ιδέα ότι η Αθήνα θα αποκτούσε Μετρό κινούνταν κάπου ανάμεσα στον παραλογισμό και την επιστημονική φαντασία.
Πήγα λοιπόν πρωί-πρωί στο Σύνταγμα, έστησα τα σύνεργα για τη μετάδοση, αλλά δεν είδα πουθενά ούτε εργάτες, ούτε μηχανήματα. Περίμενα άπρακτος για καμιά ώρα, μέχρι που άρχισα να πιστεύω ότι είχε γίνει κάποιο λάθος στο δελτίο τύπου και είτε είχα πάει σε άλλο σημείο είτε οι εργασίες θα άρχιζαν άλλη μέρα. Πετάχτηκα ως το περίπτερο για να τηλεφωνήσω στον σταθμό (τότε δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα), μέχρι που άκουσα τους τεχνικούς μου να μου σφυρίζουν.
Έτρεξα πίσω προς την κάμερα και τότε είδα δύο εργάτες με πορτοκαλί κάσκες να έχουν καταφθάσει στο κέντρο της πλατείας μπροστά από τον Άγνωστο Στρατιώτη και να ψαχουλεύουν μέσα σε μια εργαλειοθήκη που κουβαλούσαν. Δίχως καν να έχω βεβαιωθεί ότι επρόκειτο για υπαλλήλους της Αττικό Μετρό και όχι τίποτα εργάτες του δήμου που είχαν έρθει για άλλη δουλειά, έκανα νόημα και η κάμερά μου άρχισε να τραβά εικόνα και να τη μεταδίδει.
Και τι μετέδωσα το λοιπόν, σε κείνη την ιστορική απευθείας σύνδεση; Έναν εργάτη να κρατά ένα καλέμι κι ένα σφυρί, να γονατίζει και να αρχίζει να σπάει το πρώτο πλακάκι στο κέντρο της Πλατείας Συντάγματος. Ναι αναγνώστες μου, είχα την περίεργη τύχη να είμαι εγώ που μετέδωσα στο πανελλήνιο την πρώτη σφυριά από την οποία ξεκίνησε αυτό το θηριώδες και μεγαλειώδες έργο που λέγεται Μετρό της Αθήνας.
Σιγά το επίτευγμα, θα μου πείτε. Συμφωνώ. Κι εγώ δεν το κατάλαβα τότε, διακωμώδησα μάλιστα την έναρξη αυτή, λέγοντας ότι με ένα καλέμι κι ένα σφυρί δεν το βλέπω να φτιάχνεται το Μετρό της Αθήνας ούτε σε έναν αιώνα. Τα ίδια έλεγε από το στούντιο και ο Γιώργος Παπαδάκης, διότι στο «Καλημέρα Ελλάδα» εργαζόμουν. Για την ιστορία μάλιστα, αναφέρω ότι μαζί μου ήταν και ο Μίλτος Μακρίδης, νεαρούλης κι αυτός σαν και μένα.
Σήμερα λοιπόν, τριάντα ολόκληρα χρόνια αργότερα και αφού το Μετρό θεωρείται πια δεδομένο και ολοένα επεκτείνεται, εκείνη η στιγμούλα αποκτά άλλη διάσταση στα μάτια μου. Αν μη τι άλλο, τη διηγούμαι στους σημερινούς νεαρούς συναδέλφους και με κοιτάζουν με γουρλωμένα μάτια.
