Παλιά ονομάζαμε «εφόδους» των αρμοδίων υπουργών σε οργανισμούς ή σε εγκαταστάσεις της αρμοδιότητας τους, κάτι δήθεν ξαφνικές επισκέψεις τις οποίες οι ενδιαφερόμενοι ήξεραν από μέρες και φρόντιζαν ώστε ο πολιτικός τους προϊστάμενος να τα βρει όλα στην εντέλεια. Έφοδοι πρωθυπουργών δεν γίνονταν ποτέ. Ούτε υπήρχαν έφοδοι σε ιδιωτικές δομές ή υπηρεσίες, μόνο σε κρατικές.
Χθες ο Μητσοτάκης έκανε πραγματικά ξαφνική και άνευ προειδοποίησης «έφοδο» σε σούπερ μάρκετ στην Πανόρμου για να δει αν έπεσαν οι τιμές. Καλό ήταν αυτό. Όχι διότι διαπίστωσε κάτι που αν καθόταν στο γραφείο του δεν θα το μάθαινε ποτέ, αλλά διότι οι πρωθυπουργοί σε τούτο τον τόπο δεν πάνε ποτέ σούπερ μάρκετ, άρα όταν το κάνουν κάποια μεγαλύτερη επαφή με τον πόνο του πολίτη-καταναλωτή αποκτούν. Η μια παρατήρηση μου είναι αυτή, ότι δηλαδή δεν έκανε και καμιά επανάσταση όμως κάποια παραπάνω μυρωδιά των προβλημάτων πήρε.
Η δεύτερη και ουσιαστικότερη παρατήρηση μου, είναι ότι ο Μητσοτάκης έχει άλλη τακτική έναντι των προηγούμενων πρωθυπουργών αναφορικά με την επικοινωνιακή αντιμετώπιση των προβλημάτων. Συνήθως οι πολιτικοί, αν μπορούν να λύσουν ένα πρόβλημα πέφτουν πάνω του με παιάνες και ταρατατζούμ, το κατατροπώνουν και ύστερα διατυμπανίζουν την επίλυση του ως μεγάλη τους προσωπική επιτυχία.
Αν πάλι ένα πρόβλημα είναι χρόνιο, δυσεπίλυτο, πολυπλόκαμο και με μεγάλο πολιτικό κόστος, απλώς το αγνοούν. Παριστάνουν ότι δεν υπάρχει, χρεώνουν σε υπουργούς και υφυπουργούς τη διαιώνιση του, το αποδίδουν στην υπονομευτική δράση των αντιπάλων και στις δολιοφθορές των εχθρών, κάνουν διαρκείς προσπάθειες να αλλάξουν την ατζέντα και να μετακινήσουν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης και τη δημόσια συζήτηση σε άλλα ζητήματα.
Ο Κυριάκος όμως, στο θέμα της ακρίβειας, κάνει το ακριβώς ανάποδο. Δεν παριστάνει ότι δεν τη βλέπει, δεν την αγνοεί επιδεικτικά ως πρόβλημα, αναφέρεται συστηματικά σ’ αυτήν σε κάθε ομιλία και δημόσια παρέμβαση του, παίρνει προσωπικά την ευθύνη να πάρει στους ώμους του, να υποστηρίξει και να αναδείξει τα μέτρα που παίρνει για την καταπολέμηση της. Ξέρει ότι αναλαμβάνει μεγάλο πολιτικό ρίσκο όταν μπαίνει σ’ ένα σούπερ μάρκετ και επιμένει ότι οι τιμές πέφτουν κάπως και ότι υπόσχεται προσωπικά πως θα πέσουν περισσότερο στο μέλλον.
Παίρνει ρίσκο διότι βάζει τον εαυτό του κι τον υπουργό του στην κρίση της κάθε νοικοκυράς που θα πάει την άλλη μέρα στο ίδιο ράφι και θα αντιληφθεί με τα ίδια της τα μάτια αν ο πρωθυπουργός της λέει αλήθεια ή ψέματα, αν η πολιτική του πετυχαίνει ή αποτυγχάνει παταγωδώς. Γιατί το κάνει; Είναι ήρωας ο Κυριάκος ή ειλικρινής και πολιτικά έντιμος όσο κανένας άλλος; Ούτε το ένα, ούτε το άλλο.
Απλώς ξέρει ότι με τον συσχετισμό των πολιτικών δυνάμεων που υπάρχει σήμερα, αυτός κυβερνά κι αυτός αντιπολιτεύεται. Αυτός είναι σήμερα στην εξουσία και αυτός θα ναι και αύριο. Άλλο τίποτα ή κάποιος άλλος δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα. Όπερ, πέραν του δικού του οπαδού που του ζητά να σκύψει πάνω στο πρόβλημα της ακρίβειας, το κάνει υποχρεωτικά και ο πολίτης που τον αντιπολιτεύεται, που δεν τον γουστάρει. Όλοι απ’ αυτόν ζητούν, διότι αυτός μονοπωλεί την εξουσία και τις λύσεις της. Η επικοινωνιακή του πολιτική απλώς ανταποκρίνεται σε μια οφθαλμοφανή πραγματικότητα.
