Αργά το βράδυ της Τρίτης παρακολουθούσα τις νυχτερινές τηλεοπτικές εκπομπές που συνόψιζαν και συζητούσαν την πολιτική επικαιρότητα της μέρας που πέρασε. Όλοι οι εξαίρετοι συνάδελφοι που ήταν στα στούντιο και συζητούσαν, έλεγαν το ίδιο ακριβώς πράγμα. «Οι αγρότες είναι στο Σύνταγμα σε μια μεγαλειώδη συγκέντρωση, αλλά εμείς εδώ συζητούμε τι έγινε στην Πολιτική Γραμματεία του Σύριζα. Πόσο λάθος είναι αυτό…». Αμ δεν είναι έτσι αγαπητοί συνάδελφοι. Επιτρέψτε μου να διαφωνήσω.
Μια διαδήλωση δέκα χιλιάδων ηρωικών αγροτών στο Σύνταγμα και η παρουσία 150 σημαιοστολισμένων τρακτέρ με αναμμένες τις μηχανές και με τις κόρνες τους στην διαπασών, είναι πράγματι εντυπωσιακό θέαμα. Και φυσικά στέλνει ισχυρά πολιτικά μηνύματα, όταν μάλιστα συνδυαστεί με τις αντίστοιχες κινητοποιήσεις αγροτών σε όλη την Ευρώπη. Μια-μία οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες καταλαμβάνονται για ένα εικοσιτετράωρο από τρακτέρ, πριν αυτά ξαναγυρίσουν στα χωράφια.
Δεν θέλω διόλου να υποτιμήσω την πολιτική σημασία των αγροτικών κινητοποιήσεων, όμως επιτρέψτε μου να πω πως ούτε το πολιτικό σκηνικό στη χώρα θα αλλάξουν ούτε το οικονομικό της μέλλον θα καθορίσουν. Σημαντικές, συμπαθείς και σε πολλά δικαιολογημένες αυτές οι κινητοποιήσεις, η επίδραση τους όμως έχει όριο. Ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά είναι που βλέπουμε ενθουσιώδη διαδήλωση για τη διεκδίκηση αιτημάτων μιας τάξης ή ενός κλάδου.
Αντιθέτως, η αυτοδιάλυση εις τα εξ ων συνετέθη του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μπορεί να αλλάξει κυριολεκτικά το πολιτικό σκηνικό της χώρας. Κατά τη γνώμη μου είναι απείρως σοβαρότερη από μια διαδήλωση αγροτών ή εργατών, όσο μαχητική κι αν είναι αυτή. Αν τον καιρό που ο Τσίπρας έφτιαχνε τον Σύριζα είχαμε πάρει χαμπάρι τι ζημιά θα έκανε στη χώρα και στο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας, αλλιώς θα αντιδρούσαμε αντί να λέμε «τι χαζομάρες κάνει ο μικρός».
Άλλη χώρα είναι αυτή που έχει ένα μοναδικό κυρίαρχο κόμμα δίχως αντίπαλο, άλλη αυτή που έχει ενάμισι κόμμα, άλλη αυτή που έχει ένα συν δύο μικρά, κι άλλη αυτή που έχει ισχυρό δικομματισμό. Άλλο είναι το μέλλον μιας χώρας που δυο συστημικά μεγάλα κόμματα να εναλλάσσονται στην εξουσία κι άλλη αυτή που ο ένας πόλος της ανήκει στη ριζοσπαστική αριστερά ή στην αντισυστημική ακροδεξιά. Τα κόμματα, ως βασικοί πολιτικοί οργανισμοί που ενδέχεται να κυβερνήσουν (αυτοδύναμα ή συμμαχικά) είναι οργανικό κομμάτι του μέλλοντος μας.
Αξίζει να τα κοιτάζουμε, είτε ως τραγωδία εμφανίζεται η δράση τους στα μάτια μας, είτε ως κωμωδία. Κοντολογίς, ο Κασσελάκης έχει μεγαλύτερη επιρροή στη χώρα από τον οποιονδήποτε συμπαθέστατο αγροτοσυνδικαλιστή. Ευτυχώς ή δυστυχώς, έτσι είναι. Γι αυτό και όλοι έχουμε στυλωμένα τα μάτια πάνω στις παλινωδίες του. Μας αφορούν εν τέλει…
