Πήγα σ’ ένα ΚΕΠ του δήμου μου προχθές, για να πάρω μερικά έγγραφα. Εξυπηρετικότατες και ευγενικότατες οι κυρίες που εργάζονται εκεί (έτυχε και οι τρεις υπάλληλοι να είναι μόνο γυναίκες), μου έδωσαν μέσα σε μια ώρα χαρτιά για τα οποία σε παλιότερους καιρούς θα χρειαζόταν να τρέχω δυο βδομάδες από υπηρεσία σε υπηρεσία. Μεγάλη υπόθεση τα ΚΕΠ και μακάρισα για μια ακόμα φορά τον Σταύρο Μπένο που σε κάποια μακρινή εποχή τα οραματίστηκε και τα ξεκίνησε (επί Σημίτη).
Σε όλα τα πράγματα όμως υπάρχουν δυο όψεις. Η μια όψη ήταν αυτή που φάνταζε καταπληκτική και αστραπιαία σε μένα, η άλλη όψη του πράγματος ήρθε από έναν νεαρό που καθόταν στο τραπέζι των επισκεπτών και με μια σφραγίδα που είχε στο χέρι σφράγιζε με εκνευριστικό ρυθμό και με τον γνωστό ενοχλητικό ήχο μια μεγάλη ντάνα από χαρτιά. Το ερωτηματικό μου βλέμμα προκάλεσε το ειρωνικό χαμόγελο της υπαλλήλου, η οποία μου είπε «παρακολουθείτε από κοντά την πλήρη κατάργηση του γνήσιου της υπογραφής που έχει θεσπιστεί από το κράτος». Τρολάρισμα κανονικό και ευγενικότατο.
Γέλασαν όλοι οι υπάλληλοι πίσω απ’ τον γκισέ, γέλασε και ο νεαρός που σφράγιζε, προφανώς περνούσε τακτικά από κει γι' αυτή τη δουλειά και γνωρίζονταν. Δεν δόθηκαν περαιτέρω εξηγήσεις, απλώς κατάλαβα ότι το γνήσιο της υπογραφής έχει τυπικά καταργηθεί, αλλά στο συγκεκριμένο ΚΕΠ έκαναν καμιά διακοσαριά γνήσια ημερησίως. Η δε κυρία που με εξυπηρετούσε, όταν την ρώτησα επί του συγκεκριμένου, μου απάντησε με κάτι γενικότερο.
«Δεν λέτε σ’ αυτούς τους υπουργούς που είναι στο υπουργείο που ασχολείται με τα έγγραφα αυτά (το ηλεκτρονικής διακυβέρνησης εννοούσε), να κάνουν μια βόλτα από δω, να τους πούμε δυο πράγματα εμείς που είμαστε στον γκισέ και ξέρουμε την πραγματικότητα; Γιατί όλο καταργούν και ξανακαταργούν χαρτιά, αλλά τελικά τα χαρτιά ζουν και βασιλεύουν. Όλο απλουστεύουν διαδικασίες και κάθε φορά οι διαδικασίες γίνονται όλο και πιο πολύπλοκες. Πρόσφατα άλλαξαν μια διαδικασία (δε συγκράτησα ποια μου είπε) για να την απλουστεύσουν κι από τρία κλικ που χρειαζόμουν στον υπολογιστή, τώρα χρειάζομαι δέκα».
Αυτό μου είπε, αυτό σας γράφω. Τίποτα δεν έχω μήτε με τον Δημήτρη Παπαστεργίου που τον θεωρώ σοβαρό και ενημερωμένο άνθρωπο, ούτε με τον προηγούμενο, τον Πιερρακάκη, ο οποίος έκανε τεράστια δουλειά. Αλλά έχω μάθει να ακούω τους ανθρώπους της πρώτης γραμμής, διότι αυτοί τραβάνε το ζόρι κι μ’ αυτούς πρέπει να έχουν ανοικτή γραμμή οι πολιτικές ηγεσίες αν θέλουν να βγάλουν άκρη. Και τέλος πάντων, αυτό που χρειάζεται δεν είναι τόσο η διευκόλυνση της έκδοσης εγγράφων, αλλά η παράκαμψή τους. Χρειάζεται να προσκομίζονται αυτά; Τα διαβάζει κανείς; Τα χρησιμοποιεί; Αν ναι, εντάξει. Αν όμως όχι (που στο 95% των περιπτώσεων είναι όχι) γιατί να τα βγάζουμε;
Για παράδειγμα, για να πάρει το ΚΕΠ από τον δήμο μου (στον οποίον έχω οικογενειακή μερίδα) πιστοποιητικό μόνιμης κατοικίας, πρέπει να προσκομίσω το Ε1 της φορολογικής μου δήλωσης. Που είναι ένα συμπληρωμένο έντυπο δέκα σελίδων. Γιατί παρακαλώ; Να μου έλεγαν την πρώτη σελίδα όπου υπάρχει το όνομα και η διεύθυνσή μου, άντε με χίλια ζόρια να το καταλάβω (που πάλι δεν καταλαβαίνω τι δουλειά έχει το έντυπο της εφορίας σ’ αυτό το θέμα).
Αλλά όλη την γκουμούτσα των δέκα σελίδων, γιατί να την προσκομίσω εγώ και γιατί να την αποθηκεύσουν αυτοί, μόνο και μόνο για να μου δώσουν ένα χαρτάκι που λέει ότι ο Καμπουράκης μένει σ’ αυτή την διεύθυνση; Το οποίο θα πάω σε μια άλλη δημόσια υπηρεσία; Μα τότε, γιατί αυτή η άλλη δημόσια υπηρεσία δεν μπορούσε να εκλάβει ως βεβαίωση κατοικίας μου απευθείας το Ε1 και πρέπει να περάσω από τον δήμο μέσω ΚΕΠ; Έλα ντε…
